Sen miłości - Część II - blog Zygmunt Jan Prusiński

SEN MIŁOŚCI - część druga

Dział: Kultura Temat: Literatura

Zygmunt Jan Prusiński

TY, GITARA I POWIELONE SKARBY

Agnieszce Łuczyńskiej - Majerczak

Otwórzcie się wszystkie bramy!
Zagrajcie wszystkie dzwony!
Niech się kołysze myśl na fali -
naga Afrodyta ciałem straszy...

Graj o poecie bez miłości; niech nadal szuka
w pustej butelce kilka złotych bursztynów -
może upije się spirytusem czystym
i napisze poważny wiersz erotyczny.

Jego znają i kaczeńce, i malwy, i piwonie, i morwy -
całe zaklęcie linii horyzontu w czarnej otchłani bez muzyki,
a on grał zawzięcie o nagiej bogini miłości -
czyżby Venus go zaniedbywała?

Zagraj mi Agnieszko o wędrownym poecie,
który nigdy żadnej stacji nie odnalazł w podróży.

Skraplam poranną wodą dobre wspomnienia,
te złe wyrzucam do morza w Ustce.

Moje życie to kamienie,
więcej ich niż miłości w sercu.

Jesteś piękna.
Kiedyś podniosłem zielony kamyk - nawet i wiersz
o nim powstał, i dyskusje spore, choć to moje Credo.

TEJ STROFY NIE PRZEWRÓCĘ...

Motto: "Fale Dunaju, na kiju cuda,
żelazna szczęka nadgryzła noc.
Chcesz, pokażę ci swoje linie papilarne,
zobaczysz jakim złem karmiony jest świat".
- Joanna Maziarz -

Twoje oddanie jest ważne jak błyskawica na niebie w nocy!

Położę się na twoich plecach,
na twoich biodrach,
na twoich pośladkach,
na twoich udach -
zamażę czarną farbą nas
żeby nikt nie widział jak się kochamy!

A jeśli dojdę do ciebie jak do tego drzewa
pełen soczystych owoców w lipcu wydaje każdemu,
usiądziemy pod czereśnią - ona nas kocha!

Joanno nie od Aniołów,
w czarnych włosach jak kruk
sterczący mi zawsze w oczach -
czyżby to był duch?

Poznam ją dziewięć minut później,
nie spieszę się na drzewo wejść...

Dostąpić szacunku nóg twoich...
Twoja męka w łonie gra nutą nieznaną.

Czarna bibuła a na niej kleks,
zbawcze zaklęcia
a w środku - bo środek zawsze jest
płynie moja rachuba wisielcza.

Nie chcę nieba akurat dzisiaj.
Spieszę do Joanny garść kukułek - cukierków
zanieść o poranku.

W POŁOŻENIU SAMEGO JESTESTWA

Wioletcie Wesołowskiej

Już kropi... Wchłaniaj kolor od środka!

Niekonieczna jest amplituda. -
Ciało drga przygotowane w odbiorze.
Jestem w pobliżu ud, zaraz będę przy różowej
wysepce - pomogę ci osiem taktów dopisać.

Bajkę tę chcę z tobą dokonać.
Ściemnia się niski horyzont. Gdzieś grajek
uczy się nowej melodii - może komponuje
o nas to spotkanie w świecie absurdów.

Ale najpierw Wioletto całuję całą
mapę twego ciała. Wiatr poruszył drzewa
w sadzie. Jest tam pokojowy rozejm.
Ściga się ze mną jedynie mucha natrętna.

Skradasz się do miłości jak kotka.
Zapach róż zza okna smugą niewidzialną
wpływa do pokoju. Jesteś akurat namiętna
na mój dotyk. Stroję uroczyste wejście.

JAK WCZORAJ JESTEŚ MI POTRZEBNA

Justynie Julii M.

Pomagałaś mi jak dobra kobieta unosić chmury,
z fantazją rzeźbiliśmy erotyzm w kolorach.

Nazywaliśmy to - wędrowaniem do człowieka;
...kochałaś moje niepewności w podróży.

Byliśmy godnymi kochankami - zasłużeni,
wedle Praw Przyrody nie byliśmy gośćmi...

Teraz piszę o miłości z tobą Justyno -
tak dawno kochaliśmy się nawarstwieni sobą.

"W krainie żebraków słyszę bluesa" - iskrzyło,
wyrastały z tych wierszy inne wiersze...

Byłem onieśmielony - pomyślałem -
to chyba żart w usteckiej bibliotece.

Kiedyś ujrzałem swój tomik wierszy
na półce obok tomiku Zbigniewa Herberta. -

Chodzę do biblioteki, kobiety się uśmiechają,
może z litości, może z ubolewania - może.

Nie potrzeba dłużej czekać. Z mojego nieba
nic nie spadnie - nie jesteśmy uprzywilejowani.

PTAKI PRZENOSZĄ TWÓJ PORTRET

Angelice Saładze

- Nadchodzi pora kochania...

Tylko wróć na czas kwiatów
zakwitania
do niebieskiej sypialni.

- Twój portret ptaki przenoszą dalej.

Unosić cię będę skrzydłami...,
ku wiecznościom z rosy powstania.

Okrążam wierszem Ciało Leśne,
rozdajesz mi urok zaświtania. -

Twarz twoja jak Mona Lisa
w prawo patrzy -
kałuża na drodze
nie wysycha w miękkim piasku.

Płynie życie liryką słaną -
Angeliko unieść włosy!

Intymność jest ukryta,
jak gniazdo w starym drzewie.

W niebieskiej oprawie -
taki mój świat
w niebieskim kolorze.

To nie jest zwykły portret.

NA KTÓREJŚ STRONIE KSIĄŻKI

Kindze Zygmuntowi

Pokochać ciało Kingi wiatrem,
unieść tylko wzloty ku niebu
jak to czyni ptak w lesie duchów.

Trwa blues w moim świecie,
wybór czasu jest trafny poniekąd
zbliżyć się do tego lustra...

Wiatr perkusista puka do okien,
pająki w rogach budują pajęczyny
niekończąca spowiedź płynie.

Jeszcze nie doszedłem tam,
gdzie ciemnowłosa dziewczyna
rozbiera się przed lustrem.

RZEŹBA I MODLITWA

Motto: "Nie palę.
Mam tu jakąś wielką pupę"
- Joanna Sukiennik -

Tylko z nimi będziemy upiększać nasz świat -
nadzy jak modlitwa.

Czas przed nami. Oswobodzeni i podobni,
w pierścieniu uścisku i z ptakami i z jabłoniami...

Oswobodzona od politycznej cywilizacji,
będę twoim ogrodnikiem. Zasadzę ci wiele roślin za oknem,
że nikt nie zauważy twojej figury.

Twoja żywa rzeźba jest dla mnie. Przypłyń łódeczką
do mojej Zatoki Miłości - sprawię ci tyle niespodzianek.

- Nie musisz się wstydzić takiej "pupy"...
Odrzuć kompleksy Joanno. Świat ma większe problemy.