Nieludzki Romans czyli Kula i Filozofia Elektryzującego Perwersjonizmu

Pewne erotyczne obietnice ja swego czasu blogerowi @Dziobatemu uczyniwszy i czas w ten deseń był nadszedł, aby się z owych obietnic wywiązać zanim zostanę dziabniętą, albo nawet i zadziobaną, bo jak wiadomo kobieta czczych obietnic nie powinna czynić, a danego słowa dotrzymywać miast czarować nadaremno nieistniejącą urodą czy też możliwościami.

Zanim jednakowoż do meritum przejdę i obnażę elektryzująco erotyczne treści mej osoby dotyczące, muszę natenczas co wspomnieć o nieludzkim swym romansie, w którym na szczęście nie jestem odosobnioną, albowiem takich maniaków na tym padole jest mnóstwo i nie tylko pisują oni erotyczne poezyje, ale takoż jeszcze filmy perwersyjne krecąc, ryzykując przy tym zdrowie i życie.

Jak wiadomo z badań psychologicznych i własnych moich doświadczeń, osobowość człowiecza kształtując się w dzieciństwie i wpływ mając na całe życie, więc erotyczne doświadczenia z nieludzkim ukochanym we wczesnej młodości skutkują zatem perwersjonistycznymi upodobaniami, na ten przykład Kula Kobieta lubując się w przesiadywaniu na peronie i oczekiwaniu na dreszczyk emocji podczas przejazdu pociągu zwanego w Dojczlandzie ICE.

Tak się bowiem złożyło, że eteryczną poetką onegdaj będąc, w świat mnie gnało w poszukiwaniu wszelakich wrażeń i pewnego razu za namową Anioła Stróża Chochlika, zamiast przed konduktorem się co i raz chować po zakamarkach pociągu, zapytawszy maszynistę lokomotywy elektrycznej, zwanej Elektrowóz Pasażerski czy bym mogła była się w owej lokomotywie takoż przejechać, a towarzystwa w ten deseń dotrzymać, co przyjęte zostawszy wprawdzie ze zdziwieniem, ale takoż z aprobatą i małoletnia Kula wkroczywszy na drogę elektryzującego perwersjonizmu, albowiem zima siarczystą była wtenczas i śniegu mnóstwo, magistralą kolejową ów pociąg do Warszawy jechał maksymalną prędkością stu trzydziestu kilometrów na godzinę i okoliczności owej malowniczej odlotowej jazdy sprawiwszy, że od takich jazd nieziemskich z nieludzkim ukochanym ja się uzależniwszy.

Za każdym razem kiedy mnie pociągiem się zechciało w daleką trasę pojechać, tedy od razu szłam prosto do lokomotywy i używając swej elokwentnej psychicznej manipulacji nad skołowanymi mechanikami, bez trudu cel swój osiągawszy i jazdę miałam odlotową, a przy tym jeszcze zdobywając informacje na tematy techniczne w zakresie taboru kolejowego, tudzież mnie się zdarzyło przez chwilę poprowadzić samodzielnie pociąg, najbardziej zaś mnie podniecało trąbienie w każdą nadarzającą się okoliczność, na ten przykład w środek nocy przed przejazdem kolejowym, gdzie kompletnie nikogo nie było, na co mechanicy ze śmiechem głową kręcili, względem takiego nadużywania sygnałów dźwiękowych i stawiania na nogi wszystkich psów wioskowych.

Przy okazji owych kreatywnych podróży nie zabrakło opowieści z życia i pracy mechaników, a mistyczne historie takoż się trafiały na temat dziwnych zjawisk na torach o nocnej godzinie, tudzież mimowolnych morderstwach na takowych osobach, którym życie zbrzydło i postanowili zza jakiegoś słupa, czy innego osłoniętego miejsca wprost pod lokomotywę się wpakować, aby swój żywot zakończyć, a żywot bliźniego swego uprzykrzyć, przy czym jeden z mechaników miał na swej drodze aż trzydziestu pięciu delikwentów udręczonych życiem, a pokazywał mnie na trasie z Krakowa do Katowic takowe strategiczne miejsca, gdzie statystycznie rzecz ujmując powinno się stawiać na warcie policjanta, albo psychologa.

Z czasem zaś fascynacje Kuli przeniosły się takoż na ludzi i trafił jej się takowy czarnobrewy sobowtór artysty nazwiskiem Steve Vai, który zamieszkiwał w wiosce pod Przemyślem, a jego babcia handlowała bimbrem i mówiła śpiewnie, a poetycko, więc rozdarta uczuciowo kulista poetka krążywszy po orbitach fascynacji kolejowych i erotycznych dostała tak zwanej szajby i zaczęła poezyje pisać w tematach powyższych, co skutkowawszy wydaniem tomiku z poezyją, z których to wierszy jeden tutaj zamieszczam, natenczas z dedykacją dla blogera @Dziobatego.

I tela. :-)

"Erotyk (?)"

O czwartej trzydzieści

Osobowy do Przemyśla

Przygniata mnie

Ciężarem rozkoszy

Budzi mnie

Warcząc niczym pies dozorcy

Elektrowóz

Wpatrzony we mnie

Twoimi oczami

A twoje piękne oczy

Jak elektrowozy

Roziskrzają

Rozciągniętą swobodnie

Sieć trakcyjną

W moich palcach

Jesteśmy przykuci do torów

Jesteśmy przykuci do torów

Przez dewiacje i namiętności

Na pastwę elektrowozów

Niecierpliwie czekamy

Na pociągi nocne

Jesteśmy skazani

Na katastrofy kolejowe