Jarosław Kaczyński, Donald Tusk i Janusz Palikot

Jesteście płaskim krajem. Wasi dziennikarze przede wszystkim starają się ukryć prawdę i wykazują zadziwiające wazelinarstwo wobec możnych, uczeni nie zajmują się nauką, przedsiębiorcy nie tworzą marek rozpoznawalnych w świecie tylko rabują rodaków. Nie piszecie ciekawych książek, nie kręcicie wartościowych filmów. Nawet pragnienia macie płaskie - marzeniem waszej młodzieży jest wyjechać do Londynu, by myć Hindusom talerze. Nieliczne wyjątki nie naruszają obrazu wszechobecnej bylejakości.

Polityką i politykami pogardzacie  tak jakbyście mieli prawo do pogardzanie czymkolwiek lub kimkolwiek a właśnie w dziedzinie polityki udało się wam paradoksalnie przeciwstawić polskiej bylejakości - polityków wybitnych macie więcej niż inni.

Wybitnym politykiem jest Jarosław Kaczyński. Wbrew trwającej lata nagonce, mimo niezliczonych fałszywek na jego temat, mimo operacyjnej działalności służb specjalnych udało mu się stworzyć stabilną partię, zdobyć stanowisko prezydenta dla Lecha Kaczyńskiego i przez dwa lata sprawować z sukcesem władzę. To osiągnięcie nieporównywalne z osiągnięciami polityków zachodnioeuropejskich - żaden z nich nie zmagał się zwycięsko z takimi przeciwnościami.

Ale na tle Donalda Tuska Kaczyński niknie. Na Zachodzie Europy partie liberalne zdobywają koło 10% - PO jako jedyna w historii ostatnich stu lat europejska partia liberalna przekroczyła 40%. Tuskowi udałio się coś, co dotąd nie udało się wielu politykom - w ciągu roku zmienił profil partii nie tracąc wyborców. Obietnicami Tusk szafował obficie i praktycznie żadnej nie dotrzymał a mimo to wyborcy się od niego nie odwrócili - nikomu wcześniej ta sztuka się nie udała. Tusk sprawił, że praktycznie wszyscy intelektualiści i artyści poparli partię prymitywną, rubaszną i wręcz niegrzeczną (na określenie "chamską" nie pozwoli pan Janke)  - też wielkie osięgnięcie. O ile Kaczyński jest rzetelnym rzemieślnikiem polityki, Tuska można nazwać artystą. Posunięcia Kaczyńskiego są racjonalne i przewidywalne, Tuska przewidzieć nie sposób a zawsze podejmie dobą decyzję. Nawet ci, których poniża jak młodzi prawnicy czy dziennikarze, zachowują woben niego całkowite oddanie. Kaczyńskiemu udają się rzeczy trudne, Tuskowi udały się rzeczy niemożliwe.

Wydawałoby się, że nie może być nikogo większego a na tle Palikota Tusk wydaje się karłem. Po Tusku widać wysiłek przypodobania się wyborcom - nigdy nie powie tego, czego publiczność nie chce usłyszeć, jest skontrolowany i napięty. Ma rozbiegane oczy, zaciśnięte wargi i pięści. Palikot jest naturalny i rozluźniony. Tusk próbuje sprawiać wrażenie człowieka uczciwego, Palikotowi na sucho uchodzą rzeczy takie jak odcięcie żonie i dzieciom gazu i prądu. Mało, że na sucho, uwielbienie dla niego jeszcze rośnie. O Kaczyńskim Tusk mówi z pełną strachu nienawiścią, w głosie Palikota słychać tylko poczucie wyższości i pogardę.

Palikot ma niestandardowe podejście do zasad moralnych i biznesowych (używam omówienia, bo redaktor Janke wycina osoby używające bezpośrednich określeń, oczywiście z wyjątkiem Palikota), nie kryje tego i nadal jest wielbiony. Powiedzmy to wprost - każdy wyborca PO marzy o tym, by być Palikotem: mieć pieniądze, wymieniać sobie żony, poniżać wszystkich w prezydentem włącznie i być powszechnie uwielbianym. Nikt nie używa życia w sposób równie pełny jak Janusz Palikot.

Aż dziw, że wasza pszenno-buraczana ziemia zrodziła osobę jak z kart Nietschego - ponad dobrem z złem.

Powinniście być konsekwentni i wybrać Janusza Palikota na prezydenta. Mało, na wschodniego autokratę! Władzę pewnie by sprawował w sposób jaki zademonstrował wcześniej żonie i dzieciom. A wtedy może wydobyłby się wam z gardeł zwierzęcy skowyt na znak, że wrócił wam dar odczuwania bólu. A od zwierzęcości do człowieczeństwa już niedaleko.