Jak figa ucukruje, jak tytuń uleży?
LITERAT I
Nie ma wyraźnych reguł.
LITERAT II
Ze sto lat.
LITERAT I
To mało!
LITERAT III
Tysiąc, parę tysięcy -
(A. Mickiewicz Salon warszawski)
To wlaśnie nam powtarzają i dziś przedstawiciele zruszczonych j-elit.
"Nie sięgajcie po te zdjęcia, bo one są straszne i naruszają godność ofiar. Nie zaglądajcie na ten blog, bo tam same okropieństwa." - zawodza i wzywają do cenzury.
Coż to za wrażliwość się w nich nagle obudziła? W tych, co to wódeczkę golili, bo jeden z bliźniaków pożegnał się z życiem. W tych, co epatowali nas i epatują każdego dnia w swych szmatławcach zdjęciami i tekstami ukazującymi tragedie zwykłych ludzi i rzezimieszków, wyrodnych matek i ich dzieci. Jakoś te nieszczęścia, ten ból, ta krzywda nie budziły w nich ludzkich odruchów, a teraz.... majestat śmierci... godność ofiar... cierpienie bliskich...
I do tych, co po naszej stronie stoją, a dołączają do tego chóru fałszywych płaczek, mam słowo:
pamiętacie, jak po śmierci księdza Jerzego Popiełuszki powielane były w setkach tysięcy zdjęcia zmasakrowanych Jego zwłok? Do dziś jest ich wiele w internecie i w licznych książkach. Nie budzi to waszego oburzenia?
Spójrzcie na to zdjęcie śp. pamięci Księdza Jerzego
http://www.fuckpc.com/index.php/historia/152-jak-zgin-ks-jerzy-popieuszko-
albo na jedno z licznych tego rodzaju zdjęć z World Press Photo
http://www.geekweek.pl/zdjecia-world-press-photo-1955-2011-cz-1/353518/
Czym one się różnią pod względem drastyczności od potępianych przez was zdjęć ofiar katastrofy smoleńskiej?
Nie wierzę w waszą uczciwość i dobre intencje.
linki do książki FYMa Czerwona strona księżyca: fymreport.polis2008.pl 65,2 MB 88 MB ebook 147 MB Zwolennikom Platformy i Komorowskiego
Jestem poetą. To znaczy nazywam rzeczy imieniem:
na świat mówię - świat, na kraj - Ojczyzna,
czasem mówię chmurnie na durniów - durnie.
Tadeusz Borowski
Kiedy jednak długi szereg nadużyć i uzurpacji, zmierzających stale w tym samym kierunku, zdradza zamiar wprowadzenia władzy absolutnej i despotycznej, to słusznym i ludzkim prawem, i obowiązkiem jest odrzucenie takiego rządu oraz stworzenie nowej straży dla własnego przyszłego bezpieczeństwa.
Deklaracja Niepodległości Stanów Zjednoczonych
Być może kiedyś będę zmuszony pragnąć klęski mego państwa, a to w przypadku, gdy przestanie całkowicie zasługiwać na dalsze trwanie, gdy nie może już być żadną miarą uznane za państwo sprawiedliwości i prawa - krótko mówiąc, gdy zaprzeczy swej naturze państwa. Ale taka decyzja jest decyzją przerażającą; nosi ona nazwę "obowiązku zdrady."
Paul Ricoeur "Państwo i przemoc"
kontakt: okolice@o2.pl
Discover the playlist Asa with Asa
NAJWIĘKSZY TEATR ŚWIATA
Siedzę na twardym krześle W największym świata teatrze Patrzę i oczom nie wierzę Nie wierzę, ale patrzę Przede mną mroczna scena Nade mną wielka kurtyna A przedstawienie zaraz się zacznie Codziennie się zaczyna Tragiczni komedianci Od tylu lat ci sami Niepowtarzalne stworzą kreacje Zamieniając się znowu rolami Ten, który dziś gra króla Do wczoraj nosił halabardę A jutro będzie tylko błaznem Prawa tej sceny są twarde Premiera za premierą Pomysłów nie zabraknie Publiczność zna ich wszystkie sztuczki A jednak cudów łaknie Po każdej plajcie antrakt A po nim znów premiera I jeszcze większa plajta A teatr nie umiera Siedzę na twardym krześle w największym świata teatrze Patrzę i oczom nie wierzę Nie wierzę, ale patrzę A obok mnie w milczącym tłumie w cieniu tej wielkiej sceny Artyści cisi i prawdziwi Artyści niespełnieni Nie zagram w tym teatrze Nie przyjmę żadnej roli. A serce, a co z sercem A niech tam sobie boli I każdy nowy sezon Niech będzie jak pokuta Stąd przecież wyjść nie można Więc siedzę jak przykuta Do tego właśnie miejsca W największym świata teatrze. Patrzę i oczom nie wierzę Nie wierzę, ale patrzę Pode mną smutna ziemia Nade mną nieba kurtyna Więc czekam aż Reżyser Niebieski Ogłosi wielki finał. Nie wierzę, ale patrzę
Nowości od blogera
Inne tematy w dziale Polityka
