Dlaczego lubimy blogować

W czasach, gdy wszystko da się opublikować jednym kliknięciem, blogowanie ma swoją moc i nie chodzi tu tylko o informowanie świata, że coś się dzieje, ale często z głęboko ludzkich powodów.

Kto wyjechał na dłużej, ten wie, jak bardzo brakuje ojczystego języka, rodziny, znajomych lub kontaktów z bratnią duszą, z którą wymienimy wspomnienia lub marzenia. Czasami liczymy, że za pomocą bloga uda się nam zbudować most między „tu” a „tam”. Może też powstanie dziennik, kronika lub list do tych, którzy zostali.

Nie każdy przecież ma wokół siebie rodzinę, przyjaciół, sąsiada, który zapuka i spyta, czy wszystko w porządku a blog bywa wtedy jedynym miejscem, gdzie można się odezwać. Tu nikt nie przerwie i może nawet odpowiedzieć, a to dużo – czasem wystarczająco, by przetrwać dzień. Bo wiadomo, że samotność i choroba razem chodzą, więc jest to siła złego na jednego i bez pomocy nie pokonasz. A są sprawy w których najpiękniejszy Anioł nie pomoże.

Niektórzy blogerzy to kronikarze życia – własnego i cudzego. Lecą więc historie o tym, co przeżyli, co ich boli, śmieszy, wzrusza. Piszą, żeby ktoś to przeczytał lub może ktoś kiedyś powie: „Ja też tak miałem”. Czyż nie jest to piękny element życia, że ktoś miał to, co ty miałeś, a w co nikt nie wierzy.

Są też tacy, co kochają dysputy. Z kochaniem jednak różnie bywa, bo zdarza się czasami celowo sprowokować dysputanta by dysputa, choć nie zawsze przyjemna kolorytu nabrała. Bo skończył się czas straszenia niegrzecznych dzieci diabełkami lub bebokami

Jedni chcą dzielić się wiarą. Inni – wątpliwościami. Jedni piszą o modlitwie, drudzy o jej braku, ale wszyscy w jakimś sensie szukają – sensu, obecności i odpowiedzi.

Ludzie piszą blogi, bo chcą być, mówić i być słuchanymi. Bo kiedy opowiesz swoją historię, to ona już nie znika – żyje dalej. Czasem nawet wraca do Ciebie i zasiadasz do napisania na blogu o tym, ,,Dlaczego lubimy blogować".