Krzyś, Niedźwiedź i Szamanka Kula. Bajka z płaskiej planety.

Dawno, dawno temu, kiedy mapy kończyły na krańcach płaskiej planety, a księżyc też był płaski, przez kraj wędrował sobie Krzyś. Niby nic takiego — plecak, kijki, suchy prowiant i marzenie, żeby znaleźć miejsce, gdzie nikt nie słucha jego głupich pytań. Bo wiadomo, że kto zadaje głupie pytania, dostaje podobne odpowiedzi.

Wędrował więc Krzyś, a za Krzysiem człapał niedźwiedź. Nikt nie wiedział, skąd się wziął, ale Krzysiu słyszał te pomruki — „będę cię śledził, Krzysiu... aż się potkniesz...” Tak więc Krzyś starał się nie potykać, bo nie wiedział, jaki numer chce niedźwiedź wykręcić, gdy Krzysiu po potknięciu padnie. O śnie spokojnym też Krzyś mógł tylko pomarzyć, bo wiedział, że niedźwiedzie tylko w zimie śpią.

Aż pewnego dnia, zmęczony i wkurzony (bo ile można uciekać przed miśkiem?), dotarł do wioski, gdzie mieszkała Szamanka Kula — kobieta mądra, piękna i... wiedziała wszystko.

Bo szklaną Kulę miała a Kula szklana to nie pierdoła sterowana myszą i wszystko widzi. Oczywiście Krzysia i niedźwiedzia też. Krzyś padł przed nią na kolana i jęknął:

— Ratuj mnie, Kulo, bo niedźwiedź mnie wykończy psychicznie!

Szamanka spojrzała w dal, cmoknęła trzy razy i wysłała Tygrysa. Nie byle jakiego — ten miał mięśnie stalowe i ogon, którego tylko pozazdrościć. Tygrys ryknął, wskoczył w krzaki… przyjąbał opisanym już ogonem i po niedźwiedziu. Od tego czasu Krzyś nie miał już koszmarów.

Z wdzięczności Krzyś masował (organoleptycznie) stopy Szamanki Kuli, bo ponoć dzięki temu rosły jej magiczne moce. Czas upływał, a z czasem Tygrys został zamieniony w najcieplejsze futro, które Kula nosiła z dumą podczas pokazów mody.