Rozkaz. Nie dla siebie, lecz dla ojczyzny

Wróg stoi u bram,

Głos trwogi niesie wiatr,

Dostałeś broń, by mordować,

To samo dostał Twój brat.

Że nie znasz go,

Nie pamiętasz,

Nie musisz,

Duży jest przecież świat.

Czarny czy biały,

Nieważne,

Stajecie przed sobą,

Załadowana jest broń.

Wystarczy spust nacisnąć,

By przedziurawić skroń. (EMKA)

Można śmiało powiedzieć, że kto szybciej spust naciśnie, ten ma szansę być odznaczonym. Może będziesz to Ty. Jeśli nie skończy tak jak żołnierz z wiersza, który ma ponad sto lat:

Nie przy kościele, nie na cmentarzu

Spocząłeś wiejski mocarzu!

W brzozowym lasku, Na litym piasku

Skłoniłeś — chłopcze — swą głowę!

Dziad Ci nie dzwonił,

Łez nikt nie ronił,

Gdy Cię do grobu składano.

Ani książeczki,

Ani wstążeczki,

Ani Ci krzyża nie dano!

Tylko Ci kule zagrały,

Brzozy, sosny zaszumiały,

Pożałował stary kruk....

Wiatr Ci rzucił szpilki z jodły,

Dąb wzniósł korne, ciche modły,

By Twą duszę przyjął Bóg,

By Cię w niebo wziąć dziś raczył,

A grzech każdy Ci przebaczył,

By Twą duszę przyjął Bóg...

Czas na zakończenie.

Są najszybsi z najszybszych,

na rydwanach śmigają,

potężna siła,

wycie tłumów,

ministrowie i prezydenci

tak blisko,

prawie na dotyk,

medale wręczają,

nasi chłopcy,

niezwyciężeni,

bo w klęskę nikt nie wierzy,

cieszą się i my się cieszymy.

Oni, nasi bohaterowie,

wczoraj bezimienni,

dziś uczestnicy paraolimpiad,

inwalidzi wojenni. (EMKA)

Oczywiście zakończenie bez końca się nie liczy dlatego dodam fraszkę Jana Sztaudyngera która nawiązuje do anegdoty o Diogenesie i też ją zakończę.

Tragedia

Naszej epoki to tragedią całą-

Za dużo ludzi. A l u d z i mało.

Może Diogenes wędrówką zmęczony

uśnie

i nagle w Niebie się obudzi.

Zapali latarnię i wyruszy w drogę

szukać uczciwych ludzi.

Czy jest jednym z uczciwszych

który szukając człowieka życia nie żałuje?

Zdarł buty na Ziemi

teraz zdziera w Niebie