Jestem z tzw. pokolenia millenialsów. Jak łatwo obliczyć, przeminęła już moja młodość i uroda. Utyłam, zbrzydłam i zestarzałam się. Moje ciało wygląda znacznie gorzej niż dwadzieścia lat temu. Ale czy żałuję? Nie, ponieważ w zamian zyskałam coś innego: większy spokój ducha, dystans do siebie i świata, pewne doświadczenie, no i... nie muszę już wojować z całą ludzkością tylko dlatego, że jestem zdziwaczałą nonkonformistką. :) Czy natomiast stałam się lepsza, mądrzejsza, bardziej godna szacunku? Skąd. To nie zawsze przychodzi z wiekiem. Ale myślę, że potrafię już odróżnić szkodliwe od nieszkodliwego, co dla mnie sprzed dwudziestu lat byłoby raczej nie do „ogarnięcia”. Ot, taki przykład: widzę teraz, że nasze osobiste, pozornie neutralne moralnie wybory, też mają swoje konsekwencje; za wszystko przyjdzie nam zapłacić, choćbyśmy nie wiem jak uważali, że to my mieliśmy rację.
W zasadzie nie wiem, co mogę jeszcze napisać. To miały być takie szczere wyznania baby w średnim wieku, która wie, że jeszcze dużo musi się nauczyć, że być może prawdziwa dojrzałość jeszcze przed nią. Ale nie mam już o czym pisać. Niech poniższy demotywator uzupełni moje lakoniczne wynurzenia, może skłoni Was do odrobiny refleksji nad własnym życiem:
Czy zgadzacie się z zaprezentowanymi w tej grafice radami? Czy może jednak uważacie niektóre za nietrafione?
Miłośniczka przyrody, wierząca w Boga (po swojemu) antyklerykałka, obyczajowa liberałka. Lubię słuchać audiobooków, pisać na Salonie, rozmawiać z ludźmi w Necie. W życiu realnym jestem odludkiem, nie angażuję się społecznie, właściwie to po prostu spokojnie wegetuję, starając się jakoś uprzyjemnić sobie tę swoją marną egzystencję. Mało wiem i umiem, dlatego każdego, kto pisze sensownie i merytorycznie bardzo cenię. Z kolei wirtualne mądrale, które wiedzą jeszcze mniej ode mnie, ale za to uwielbiają kłótnie i nie stronią od ad personam, traktuję tak, jak na to zasługują.
Nowości od blogera
Inne tematy w dziale Rozmaitości
