Co będzie z Kościołem po wyborach, które w przeważającej liczbie mandatów wygrała lewica? „Krytyka polityczna” nie zostawia suchej nitki na postawie hierarchów, którzy zdają się nie zauważać zmian:
Kościół wyraźnie otrzepuje sutanny z pyłu po wyborach i zamierza zająć wygodne stanowisko w nowym politycznym układzie. Jak to robi? Ze zwykłym dla siebie brakiem przypisywanej chrześcijanom pokory, za to z dużą dawką arogancji, zarozumiałości i pogardy.
Czas już najwyższy zobaczyć, że odkąd w czwartym wieku chrześcijaństwo stało się religią państwową, Kościołowi chodzi wyłącznie o utrzymanie władzy, tej całkowicie ziemskiej i doczesnej. O władzy są pierwsze powyborcze głosy przedstawicieli Kościoła: kardynała Nycza i ks. Kobylińskiego. Jeden zapowiada przezwyciężanie podziałów, drugi zapowiada wojnę. Dobry i zły policjant.
A ja czekam na ten upragniony rozdział państwa od ołtarza i zastanawiam się, czy i pod tym kątem nas wydymają. Ot, tak mi się marzy... Koniec z przepływem kasy z budżetu do Kościoła, z lekcjami religii w szkole, z tańcowaniem polityków na kościelnych imprezach. Duchowieństwo ma swój głos w świątyniach i niech tak pozostanie.
Co jednak z postawą samej ladacznicy Szatana? Czy można oczekiwać, że utrata wpływów przyjdzie im łatwo? Niekoniecznie. Oni władzy tak łatwo nie oddają. Nie ma co oczekiwać po księżach pokory, autorefleksji, szacunku dla innych. Trzeba ich po prostu „opiłować” z przywilejów, jak powiedział klasyk. Rozumiem przez to zakończenie uniżonego pytania Episkopatu o zdanie na temat chociażby takiej aborcji czy zakończenie preferowania Kościoła przy wykupie nieruchomości. I chyba tego właśnie chcą Polacy:
Aż 70 proc. respondentów uważa, że przywileje podatkowe Kościoła powinny być zlikwidowane. 66 proc. badanych chciałoby, żeby państwo zaprzestało jego dalszego finansowania. Jakby tego było mało, 50 proc. respondentów chciałoby zrezygnować z uczestnictwa duchownych w uroczystościach państwowych.
Miłośniczka przyrody, wierząca w Boga (po swojemu) antyklerykałka, obyczajowa liberałka. Lubię słuchać audiobooków, pisać na Salonie, rozmawiać z ludźmi w Necie. W życiu realnym jestem odludkiem, nie angażuję się społecznie, właściwie to po prostu spokojnie wegetuję, starając się jakoś uprzyjemnić sobie tę swoją marną egzystencję. Mało wiem i umiem, dlatego każdego, kto pisze sensownie i merytorycznie bardzo cenię. Z kolei wirtualne mądrale, które wiedzą jeszcze mniej ode mnie, ale za to uwielbiają kłótnie i nie stronią od ad personam, traktuję tak, jak na to zasługują.
Nowości od blogera
Inne tematy w dziale Społeczeństwo
