Śląski Bank Eskontowy w Bielsku

Emisja 3750 akcji założycielskich w 1893 r. pod firmą Bielitz-Bielaer Escompte- und- Wechsler Bank w Wiedniu (Bielsko-Bialski Bank Eskontowy i Wymienny we Wiedniu) dokonana została w celu sfinansowania śląskiego przemysłu tekstylnego oraz karwińskiego zagłębia węglowego. W 1897 r. podniesiono kapitał do 1 miliona guldenów. W 1908 r. kontrolny pakiet akcji przeszedł w ręce Österreichische Credit Anstalt. W 1911 r. przejęto Węglowe Interesy w Wieliczce pod firmą Carl Stummer we Wiedniu.

W 1920 r. zmieniono nazwę firmy na Śląski Bank Eskontowy S.A. Po licznych zmianach właścicieli ostatecznie kontrolny pakiet akcji przejął Wiener Lombard und Escompte Bank. Ten z kolei zbankrutował w 1924 r. Wówczas bank przeszedł pod kontrolę konsorcjum przemysłowców bielskich i krakowskiego domu bankowego A. Holzer. Pewne udziały miał także książę pszczyński.

W przeciwieństwie do Śląskiego Banku Przemysłowego, popierającego polski przemysł, ŚBE kredytował raczej przemysłowców niemieckich. Odgrywał ważną rolę w eksporcie śląskiego węgla do Austrii i na Węgry. Miał oddziały w Skoczowie, Cieszynie, Krakowie i Warszawie. Był pierwszym bankiem polskim, który padł ofiarą wielkiego kryzysu. Kiedy w 1929 r. znalazł się w kłopotach, rozważany był pomysł przejęcia go przez Bank Handlowy w Warszawie SA. Jednakże wobec rozpoczęcia wycofywania wkładów w Banku Handlowym przez Banco Commerciale Italiana, głównego wierzyciela, plany te uległy zmianie – Bank Handlowy wycofał się z umowy. Z początkiem 1931 r. bank postawiono w stan likwidacji.

Kapitał spółki: 1893 r. - 1,5 mln kr; 1897 r. - 2 mln kr; 1907 r. - 3 mln kr; 1919 r. - 14 mln mkp.; 1920 r. - 35 mln mkp.; 1921 r. - 80 mln mkp.; 1921 r. - 200 mln mkp.; 1923 r. - 600 mln mkp.; 1925 r. - 1,4 mln zł; 1928 r. - 2,1 mln zł