Towarzystwo Akcyjne Zakładów Hutniczych „Huta Bankowa” w Dąbrowie Górniczej

Jednym z zadań Banku Polskiego Królestwa Polskiego było wspieranie inicjatyw gospodarczych, co przyczyniło się do powstania „Huty Bankowej” w Dąbrowie w 1835 r. Inicjatorami powstania Huty byli Henryk hr. Łubieński i Ksawery ks. Drucki-Lubecki. Budowę ukończono w 1842 r. z roczną zdolnością produkcyjną wynoszącą 200 000 cetnarów surówki i 130 000 cetnarów żelaza. Możliwości produkcyjne Huty były w kolejnych latach systematycznie zwiększane. Po 1864 r. nastąpił spadek produkcji, doprowadzając do zamknięcia zakładu w latach 1872-1876.

W 1876 r. szereg działań doprowadził najpierw do sprzedaży zdewastowanego zakładu trzem osobom: gen. Strzeleckiemu, Antoniemu Reisenkampfowi i gen. Aleksandrowi Plemiannikowi, a następnie do wydzierżawienia go przez francuską spółkę „Sociéte Anonyme des Forges et Acéries de Huta Bankowa”. Pod zarządem francuskim zmodernizowano zakład, wybudowano stalownię systemu Simens-Martin, wybudowano w latach 80. XIX w. trzy wielkie piece, a w latach 90. – walcownię blach, walcownię obręczy i młotownię.

W 1907 r. Huta została zakupiona przez dzierżawiące ją do tej pory Towarzystwo. Najwyższą zdolność produkcyjną Huta uzyskała w roku poprzedzającym wybuch I wojny światowej. W czasie wojny była nieczynna, uruchomiono ją dopiero w 1920 r. Kapitał Towarzystwa wynosił 50 000 000 franków francuskich, a przeznaczony na Polskę – 15 000 000 zł.

Zarząd pod koniec lat 30. XX w. stanowili Robert Huet, François Balouzet, Paul Bevière, Jean Bonnardel, Jean Chanove, Andrzej Garbiński, Claude Ollagnier, Charles Pasteur i Antoni Reisenkampf. Dyrektorem naczelnym w latach 1919-1928 był Karol Marcy, a w latach 1928-1939 – inż. Robert Touttée.

Siedziba Zarządu znajdowała się w Paryżu, a w Polsce w Warszawie przy ul. Pierackiego 11. Spółka miała przedstawicielstwa we Lwowie, w Łodzi, Poznaniu i Warszawie. Jej akcje były notowane w Paryżu. W 1937 r. wielkość sprzedaży wynosiła 46 800 000 zł, a zatrudnienie około 3000 osób.