Dzień dobry,
W czasie niezwykłej brutalizacji polityki postanowiłem upublicznić prywatne odczucia z pobytu w Libanie w czerwcu 2023 r. Podobny cykl moich publikacji miał miejsce w 2020 r. Dotyczył wyjazdu do Argentyny i Chile. Tamten cykl był odpowiedzią na depresję pandemiczną, ten jest odpowiedzią na depresję wojenną. Nie ma między nimi żadnego porównania. Ta obecna depresja jest nieskoczenie gorsza, bardziej okrutna i związana ze świadomością tysięcy ofiar, często dzieci i bezkarności oprawców. To w sumie bardzo smutne wspomnienie, bo związane ze świadomością bezpowrotności czasów minionych.
Przez wiele lat wyjazd do Libanu wydawał się nam koniecznością, aczkolwiek koleżanka małżonka zgłaszała pewne wątpliwości wywołane tematyką bezpieczeństwa.
Wyjazd okazał się możliwy w czerwcu 2023 r. Spędziliśmy w Libanie 7 dni. Mieszkaliśmy w hotelu w centrum Bejrutu.
Ponieważ Liban nie jest ogromnym państwem (ma powierzchnię porównywalną z powierzchnią województwa śląskiego), więc wycieczki można realizować bez problemu w trybie jednodniowym z Bejrutu bez potrzeby dodatkowych noclegów.
Tak też było w naszym przypadku.
Współczesność
Przy pisaniu tego cyklu notek będę korzystał z następujących źródeł:
- Encyklopedia Powszechna PWN.
- Gajowy K., Rakowski P.: Liban więcej niż przewodnik
- Hayek, Elias :. "The Maronites of the Middle Ages". In Gervers, Michael; Bikhazi, 1990.
- Humphreys A., Lanigan C., Wiliams J.: Bliski Wschód: Syria, Jordania i Liban. Bielsko-Biała: Pascal, 2001.
- Jibran R.: Conversion and Continuity: Indigenous Christian Communities in Islamic Lands Eighth to Eighteenth Centuries. Pontifical Institute of Mediaeval Studies.
- Kleiner F.S.: A History of Roman Art, Enhanced Edition. Boston: Wadsworth, 2010.
- Moscati S: Świat Fenicjan. PWN, 1971.
- Ostrowski J.: Starożytny Rzym. Polityka i sztuka. Warszawa-Kraków: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1999
- Oxford - Wielka Historia Świata. Średniowiecze. Wędrówka ludów - Merowingowie. T. 15.
- Poznań: Polskie Media Amer.Com, 2006.
- Terry C., Dunston L.,,Thomas A:. Syria i Liban (3 wyd.). Samotna planeta, 2008.
- Szolginia W.: Architektura. Warszawa: Sigma NOT, 1992
- Tschirschnitz A.: Dzieje ludów biblijnych. Wyd. I. Warszawa: M. Sadren i S-ka, 1994.
- Thiollet J.-P., Je m'appelle Byblos (My name is Byblos), H & D, 2005
- Włodarczyk Z.: Rośliny biblijne. Leksykon. Kraków: Instytut Botaniki im. W. Szafera PAN, 2011.
- History of the monastery. www.saintcharbel-annaya.com
- http://www.racjonalista.pl/kk.php/s,5454
- http://www.tourism-lebanon.com/Restaurants/LebanonWineries.asp
- https://kopalniawiedzy.pl/Baalbek-kamieniolom-kamien-blok-megalit-Hajjar-al-Hibla-Niemiecki-Instytut-Archeologii-Jeanine-Abdul-Massih,21511
- www.middleeast.com/baalbeck
- Lista światowego dziedzictwa UNESCO
Historia
Nazwa Liban (w standardowym języku arabskim "Lubn?n"; "Lebnan" albo "Lebn?n" w lokalnym dialekcie) ma swoje źródło w semickim "LBN", które łączy się z kilkoma słowami bliskoznacznymi w różnych językach, takimi jak biały czy mleko. Stanowi to odniesienie do pokrytych śniegiem Wzgórz Libanu. Takie określenia zostały znalezione w 3 z 12 tablic Eposu o Gilgameszu, w tekście znalezionym w ruinach starożytnego miasta Ebla oraz w Bilbii. Słowo Liban jest również wspomniane 71 razy w Starym Testamencie.
Podstawowe informacje o tym pięknym Państwie można zaciągnąć z Internetu:
* Stolica: Bejrut (1,5 mln mieszkańców)
* Język urzędowy: arabski (dodatkowy francuski)
* Podział administracyjny: 5 muhafaz
* Ustrój: republika parlamentarna, na czele państwa stoi prezydent wybierany co 6 lat, władzę ustawodawczą sprawuje jednoizbowy parlament złożony z 128 członków (po 64 chrześcijan i muzułmanów), wybierany na 4 lata,
* Waluta: funt libański
* Główne miasta: Trypolis, Zahla, Sydon, Baalbek, Tyr
* Główne rzeki: Litani, nadto źródła Asi (Orontesu) i Jordanu
* Główne narodowości: 82,6% Libańczyków, 9,6% Palestyńczyków, ponadto Syryjczycy, Kurdowie i inni
* Główne wyznania: 50% muzułmanie, 5% druzowie, 45% chrześcijanie (24% maronici). Stanowiska państwowe i rządowe obsadzane są według klucza wyznaniowego: prezydent - chrześcijanin maronita, premier - muzułmanin sunnita, przewodniczący parlamentu - muzułmanin szyita, równy podział tek ministerialnych, wyższych stanowisk w administracji państwowej oraz miejsc w parlamencie między przedstawicieli ludności muzułmańskiej i chrześcijańskiej.
* Ukształtowanie terenu: Powierzchnia górzysta, z wyjątkiem pasa nizin nadbrzeżnych; równolegle do wybrzeży dwa pasma górskie Liban i Antyliban (najwyższy szczyt Kurnat as-Sauda 3083 m n.p.m.), oddzielone tektoniczną doliną Bekaa (dł. ok. 150 km);
* Klimat podzwrotnikowy śródziemnomorski; na wybrzeżu średnia temperatura w styczniu 13°C, w lipcu 28°C, w górach, na wys. ok. 1000 m odpowiednio 6°C i 22°C, roczny opad 600 - 3000; pora sucha od czerwca do września.
* Roślinność: uboga, głównie zarośla makchia, stepy, łąki górskie; niewielkie obszary leśne (w tym resztki słynnych lasów cedrowych).
Liban jest jednym z najmniejszych państw Azji, leżącym w jej zachodniej części. Liban był w starożytności ojczyzną Fenicjan, a następnie został opanowany przez Egipcjan, Asyryjczyków, Persów, a następnie przez Rzymian. Ostatecznie kraj zajęli Arabowie i obecnie państwo to jest krajem gdzie większość wyznawców to muzułmanie. Liban jest w miarę zamożnym krajem o łagodnym, ciepłym klimacie,
Powierzchnia – 10 450 km²
Skrajne punkty – północny 34°50'N, południowy 33°00'N, zachodni 35°00'E, wschodni 36°40'E. Kraj o podłużnym kształcie jest długi na mniej więcej 180 km i szeroki na około 50 km.
Liban graniczy z następującymi państwami:
• Syria – 375 km
• Inne państwo – 75 km
• Linia brzegowa – 225 km
Liban jest krajem górzystym, gdzie w zachodniej części leżą silnie zdyslokowane góry Liban, zbudowane z wapieni. Góry te cechują się licznym występowaniem zjawisk krasowych, a najwyższy szczyt tychże gór – Kurnat as-Sauda wznosi się na 3083 m n.p.m. i jest najwyższym szczytem kraju. Na wschodzie kraju ciągną się bazaltowe góry Antylibanu, znajduje się tam masyw Dżabal asz -Szajch (Hermon), który wznosi się na 2814 m n.p.m. Pomiędzy tymi południkowo ułożonymi łańcuchami górskimi, leży rozległe i głębokie obniżenie. To obniżenie to tektoniczna dolina Bekaa, która jest przedłużenie Rowu Jordanu. Dolina jest długa na około 150 km. Jedyny region nizinny to wąski, nadmorski pas ciągnący się na całej długości libańskiej linii brzegowej.
Religia i współczesność
Klimat
Liban leży w strefie klimatu podzwrotnikowego o jego łagodnej odmianie jaką jest odmiana śródziemnomorska. Lata w Libanie są co prawda gorące i na ogół suche, to wiosna i jesień są porami łagodnymi, i podobnie jest także w przypadku zimy, gdzie tylko w górach jest ona surowa. Na terenach górzystych występują wtedy obfite opady śniegu.
Liban jest dosyć wilgotnym krajem ze względu na rzeźbę terenu. Jedynie obszary nadmorskie i doliny śródgórskie są dość suche i średnie wartości opadowe w ciągu r. osiągają około 400 mm. Na pozostałym obszarze, czyli w górach ilość opadów wzrasta do 1000 mm.
Temperatury latem są wysokie na terenach nisko położonych, średnie wartości termiczne wynoszą 28 °C, w górach lato jest łagodne ze średnią temperaturą 22 °C. Zima na terenach nisko położonych jest łagodna ze średnią temperaturą 13 °C, a w górach wartość termiczna obniża się do 6 °C. Występują jednak spadki do 0 °C.
Dzień 1
Wylot z Warszawy do Bejrutu lotem bezpośrednim. Tak, przed wojną taka linia działała. Lot trwał niecałe 4 godziny. Obecnie można próbować lecieć w Polski do Libanu pośrednio, przez niektóre miasta europejskie, albo przez Istambuł. Lot w takim przypadku trwa zdecydowanie dłużej.
W czasie naszego pobytu kurs waluty lokalnej był następujący:
1 funt libański = 0,0029 ZŁ
1 ZŁOTY = 340 funtów libańskich
1 USD = 1513 funtów libańskich
Kilka mądrości:
W Libanie mężczyzna może palić papierosy prawie wszędzie – poza kościołami i meczetami.
W kraju cedrów nie chodzi się pieszo ani też nie spaceruje tylko jeździ się samochodami i pamiętajmy o tym dla swojego bezpieczeństwa!
W Bejrucie i w innych miastach libańskich, jak się szuka określonego miejsca Libańczyk zawsze pomoże zamówić taksówkę, albo powie żeby iść prosto lub w prawo – chociaż to nie musi być zgodne z prawdą.
W Libanie nie musisz wstydzić się swojej religii i nie trzeba ukrywać chrześcijańskich symboli religijnych w miejscach muzułmańskich. Zdziwienie może natomiast wzbudzić brak jakiejkolwiek religii.
Ciekawostki:
1.Niezależność od Francji uzyskana została 22 listopada 1943 r.
2.Gęstość zaludnienia wynosi 375 osób/km2.
3. Kraj ten jest 30 razy mniejszy od Polski.
4.Główną religią jest islam, 59,7%.
5.Najdłuższą rzeką jest Litani, 146 km.
6.Pełna nazwa kraju – Republika Libańska.
7.W starożytności na terenie Libanu znajdowała się Fenicja.
8.Ustrój polityczny – republika.
9.Najwyższym szczytem jest Kurnat as-Sauda 3083 m n.p.m.
10.Średnia temperatura wynosi w styczniu 13°C, w lipcu 26°C.
11. Liban był znany jako “Szwajcaria Wschodu” ze względu na swą potęgę finansową.
Gołębie skały
Historia
Od III tysiąclecia p.n.e. większa część współczesnego Libanu należała do Fenicji. Fenicjanie nie utworzyli nigdy jednolitego państwa; od 538 p.n.e. tzw. Wielka Syria (obejmująca obecną Syrię, Liban, Palestynę i Jordanię) znalazła się pod panowaniem Achemenidów, natomiast od 332 p.n.e. kolejno: Aleksandra III Wielkiego, Ptolemeuszy i Seleucydów. Od 64 r. n.e. w rzymskiej prowincji Syria; od 395 pod władzą Bizancjum. W VI–VII w. obszar wojen persko-bizant., które osłabiły oba państwa i ułatwiły podboje arabskie (633–640); w XI w. opanowane przez tur. Seldżuków, 1098–1289 zajęte przez krzyżowców, których wyparli Mamelucy z Egiptu. Na terenach Libanu chrześcijaństwo rozwijało się od początku swego powstania, dzieląc się stopniowo na wiele tzw. Kościołów wschodnich. W VI w. Liban stał się ośrodkiem maronitów uciekających z Syrii przed Persami. Podbój Libanu przez Arabów umożliwił osiedlenie się tu plemion arabskich wyznających islam, w XI w. część z nich przyjęła doktrynę druzyjską. Na początku XIV w. Mamelucy pozostawili druzom autonomię w górach Libanu. Odtąd emirowie druzyjscy rządzili w zasadzie samodzielnie, mimo formalnego włączenia (1516) Libanu do Turcji. 1831–40 Liban został opanowany przez wojska Muhammada Alego, paszy Egiptu, stając się następnie terenem walki Francji i Wielkiej Brytanii o wpływy (Francja od XVI w. „opiekowała się” maronitami, Wielka Brytania związała się z druzami), co spowodowało wzrost antagonizmu między tymi grupami. W 1841 rząd sułtański ustanowił nowy podział administracyjny gór Libanu: ustalono 2 obszary zarządzane przez osobnych namiestników (kajmakamów) — chrześcijanina (część północna) i druza (część południowa). W 1860 lokalny bunt druzów przerodził się w masakrę chrześcijan. Wojskowa interwencja Francji zakończyła się 1861 utworzeniem autonomicznego sandżaku Libanu pod zarządem chrześcijanina (nie-Libańczyka), wyznaczonego przez sułtana. Nastąpił wówczas okres rozwoju gospodarczego, ekonomicznego i kulturalnego Libanu, arabskiego odrodzenia umysłowego (nahda).
Libańskie Wino
Liban jest jednym z najstarszych regionów na świecie, gdzie produkuje się wina. Większość upraw znajduje się okolicach Baalbek. Obecnie bardzo widoczny jest francuski wpływ na libański przemysł winiarski, przede wszystkim, kiedy przyjrzymy się najczęściej sadzonym odmianom winogron: Cinsaut, Carignan, Cabernet Sauvignon, Merlot, Mourvedre, Grenache i Syrah. Wino produkowane na terenie Libanu, było według podań tworzone przez boga El i tylko ono nadawać się mogło dla królów. Fenickie wina z czasem stały się cenione wśród towarów starożytnego świata i a ich eksport przynosił główne źródło dochodów Fenicjan.
Fenickie winna wspomniane są nawet w Biblii. Wspomniane jest, że fenicki władca Melchizedek, król Salem (król Jerozolimy) i kapłan Najwyższego Boga (El Elion), zaproponowali chleb i wino Abrahamowi i Ezechielowi (odnosi się ta wzmianka do wina Helion, bardzo unikatowego towaru). Niektórzy uważają, że miejscowość Kana (Cana), gdzie podczas wesela Jezus zamienił wodę w wino to miasto w pobliżu Tyru (Sour), czyli region dawnej Fenicji. Również w żydowskiej tradycji, podczas wino odgrywa ważną rolę, aż po dziś dzień (Pascha). Wino również serwowane było na Paschę podczas Ostatniej Wieczerzy Jezusa z uczniami i nadal znajduje się w centrum chrześcijańskiej liturgii eucharystycznej, czyli mszy.
BEJRUT-BATROUN-BEJRUT
Trasa w dniu pierwszym.
Al-Batrun– miasto w Libanie, na wybrzeżu Morza Śródziemnego, na południe od przylądka Ras asz-Szaka. Niewielki port rybacki wokół małej zatoki, ośrodek produkcji owoców. W starożytności i średniowieczu ośrodek produkcji wyśmienitych win. Zamieszkane przez maronitów, siedziba biskupa maronickiego.
Okolice miasta były stale zamieszkane już w neolicie. Miejscowość jest wzmiankowana przez tabliczki z Tall al-Amarna (XIV wiek p.n.e.). W IX wieku p.n.e. król Tyru Etbaal I wzniósł w nim cytadelę. Miasto należało do ligi miast fenickich. Wspominają o nim starożytni geografowie - Strabon, Pliniusz, Ptolemeusz. Za czasów rzymskich leżało w prowincji Phoenicia Prima. Już w V wieku było siedzibą biskupstwa – sufraganii Tyru w patriarchacie Antiochii. W 551 miasto zostało mocno zniszczone przez trzęsienie ziemi. Za czasów krzyżowców (1104-1289), jako Le Boutron, było ośrodkiem Lenna Świętych Gór w hrabstwie Trypolisu. Lennem tym władał prowansalski ród Agout, a następnie pizański kupiec Plebanus. Od 1518 do 1918 roku Al-Batrun leżało w granicach imperium osmańskiego.
Eparhia Kościoła maronickiego w Batrun
Kościół Matki Boskiej Morskiej w Batrun
Smar Jbeil to jedna z najstarszych wiosek w Libanie według Henri Lammensa. Znajduje się w niej stary zamek przy zachodnim wjeździe do wioski, zbudowany na strategicznym wzgórzu, ukazującym od zachodniej strony wybrzeże Morza Śródziemnego od Byblos do Trypolisu, a od wschodniej strony góry Libanu, w szczególności słynną górę Cedars of God w pobliżu Bszarri.
Wojska rzymskie pod wodzą Pompejusza Wielkiego zdobyły wieś, prawdopodobnie podczas jego kampanii wschodniej w 63 r. p.n.e. Do dziś w zamku można zobaczyć rzymskie posągi, a także rzymski teatr o okrągłej architekturze.
Wielu maronitów schroniło się w Smar Jbeil po prześladowaniach w Syrii z rąk Cesarstwa Bizantyjskiego. Przejęli kontrolę nad zamkiem, w którym zainstalowali swojego patriarchę. Pierwszy patriarcha św. Jan Maron (685 n.e.) mieszkał w zamku Smar Jbeil, zanim przeniósł się do Kfarhay. Bizantyjskie siły graniczne znane jako Mardaici dołączyły później do maronitów i wielu połączyło się z nimi nawet po wycofaniu większości sił Mardaitów.
Sjesta
Kalifat Abbasydów najechał wioskę po ostatecznej klęsce Cesarstwa Bizantyjskiego w IX wieku. Kontrolował on wioskę, dopóki krzyżowcy nie zaatakowali od strony Morza Śródziemnego. Krzyżowcy zburzyli stary zamek i zbudowali nowy o nazwie Chateau Fort (Mocny Zamek) ze względu na jego strategiczne położenie. Zbudowali nowy kościół po południowo-wschodniej stronie zamku. Ponadto przebudowali stary kościół św. Nohry (Nuhro oznaczający światło w języku syryjskim), który sam został zbudowany na ruinach starej rzymskiej świątyni. Kościół nadal ma krzyż krzyżowców na zachodnim wejściu.
Po wyprawach krzyżowych wieś w XIII wieku przeszła pod panowanie mameluków. Mamelucy zostali pokonani w 1516 roku n.e. przez Turków. Turcy pod wodzą sułtana Selima I najechali ten region i zbudowali meczet po wschodniej stronie zamku. Wieś została ponownie zaludniona przez chłopów maronickich w następnym stuleciu, a meczet został przekształcony w miejsce zamieszkania.
Zamek
Zamek został zbudowany w centrum wsi, na wzgórzu ukazującym całą okolicę. Chociaż może opierać się na fundamentach przedrzymskich, jego istniejąca struktura pochodzi z okresu wypraw krzyżowych, kiedy obszar ten był częścią hrabstwa Trypolisu.
Zamek miał główną wieżę kontrolującą wybrzeże między Jbeil i Batrun.
W niedzielę, 25 listopada 1630 r., o godzinie 3:00 nad ranem w zamek nawiedziło potężne trzęsienie ziemi, które zburzyło środkową wieżę z czterech narożników. Zburzyło też wszystko, co znajdowało się w dolnych piwnicach.
Zamek ma wiele studni wykutych w skałach. Posiada również wiele tuneli łączących zamek z sąsiednimi dolinami.
W centrum wsi stoi stary kościół św. Bazylego i Nohry.
Jest zbudowany z mieszanych elementów z rzymskiej świątyni i niektórych późniejszych materiałów, zwłaszcza z czasów średniowiecznych. Kościół został odnowiony na przestrzeni dziejów najpierw przez krucjaty, a później przez maronitów. Ostatni remont przeprowadzono pod koniec 1800 roku, kiedy do głównego wejścia dodano łańcuch skalny. Święty Nohra jest kapłanem z Manhour w Egipcie, który przybył, aby głosić kazania w Batroun we wczesnych wiekach chrześcijaństwa. Kiedy dotarł do miasta, jego król poprosił go, by wyparł się Jezusa Chrystusa; natychmiast odmówił i dalej głosił w Jezusie Chrystusie w całym mieście. Został schwytany (przez króla), zabity i pochowany w jednej ze studni zamkowych. Od tego czasu studnia stała się sanktuarium dla wszystkich wierzących chrześcijan. Święty Nohra jest znany jako orędownik wzroku, miał siostrę o imieniu Takla (inną niż św. Takla, naśladowca św. Pawła) i brata o imieniu Qanoon.
Niedaleko Saint Nohra można było zobaczyć starą, małą, zrujnowaną kapliczkę z jedną nawą, kościół Matki Bożej Darów. Uważa się, że ten kościół jest starszy niż kościół św. Nohry.
Winiarnie Libanu: Château Ksara
Najstarsza winnica w Libanie obchodziła swoje 150 urodziny w 2007 roku. Nazwa ta jest powszechnie znana w Libanie od drugiej połowie XX wieku. Od 1975 do 1990, podczas wojny domowej winnica straciła niemal całą fortunę. Dopiero po 1990 roku winnica wróciła do stanu sprzed wojny, kiedy nowi inwestorzy i nowy dyrektor generalny zatrzymali jej dalszy upadek.
Obecnie winnica ta produkuje dwa miliony butelek rocznie. Produkuje siedem odmian czerwonego wina, trzy białego i trzy różowego, jak również libański przysmak arak (rodzaj wódki anyżowej).
Czerwone: Le Souverain, Prieuré Ksara, Réserve du Couvent, Château Ksara Red, Cabernet-Sauvignon, Cuvée du Troisième Millénaire, Cuvée de Printemps,
Białe: Blanc de l'Observatoire, Château Blanc de Blancs, Chardonnay,
Różowe: Rosé de Ksara, Sunset, Gris de Gris.
Religie (1). Druzowie
Góry Libanu przez stulecia były naturalnym schronieniem dla politycznych banitów oraz heretyckich grup, które w zdominowanym przez sunnitów regionie skazane były na eksterminację. Nie inaczej było z tajemną grupą etno-religijną jaką są Druzowie.
Wedle legend Druzowie mogą być potomkami Atlantów, którzy w ukryciu strzegą czystą i prawdziwą wiedzę o świecie. Inne mity mówią o tym, że pochodzą od synów Abrahama zrodzonych z drugą żoną patriarchy Ketlurą, a oni sami wskazują na związki z Jetro (Nabi Sheuib) teściem Mojżesza, który zaprowadził przywódcę Izraelitów na Górę Horeb. Z resztą grób Nabi Sheuib nad jeziorem Tyberiadzkim w Galilei, uważany jest za najświętsze miejsce dla Druzów. Zwolenników spiskowych teorii dziejów na pewno może zaintrygować fakt, że Templariusze w trakcie krucjat nawiązali kontakty z Druzami.
Wedle pewnych „spiskowych” teorii te relację mogły zapoczątkować prądy umysłowe, które z czasem przerodziły się w masonerię. Niemniej nie wiadomo nic ponad to, że jakieś kontakty były ale na pewno głodnych na tajemnice orientu rycerzy musiała zafascynować struktura społeczna tej grupy, która zakłada absolutną niewiedzę tajników wiary i mitologii wśród większości wspólnoty.
Społeczność druzyjska podzielona jest na „ignorantów” (juhal) oraz stopniowo wtajemniczanych (uqal) partycypujących w tajemnych rytuałach, obrzędach i mających dostęp do wiedzy religijnej. Większość Druzów jest juhal i znają tylko kilka podstawowych elementów z religii: wiara w jednego Boga, w reinkarnację, nakaz endogamii (małżeństwa tylko w swojej społeczności), solidarność grupowa wobec obcych, lojalność wobec państwa jeśli władza centralna zapewnia im autonomię i nie ingeruje w ich wewnętrzne sprawy (tak jest w Syrii, Izraelu i Jordanii).
Wedle druzyjskich „tajemnic”, nie ma potrzeby ujawniania światu pełni ich wiedzy i wiary. W związku z cyklem reinkarnacji, Druz ponownie rodzi się Druzem, a chrześcijanin chrześcijaninem, a każdy człowiek na świecie był spytany w XI wieku czy chciał przyłączyć się do wspólnoty, w którymś z poprzednich wcieleń. Z tym, że nazwa „Druz” jest zewnętrzna, sami siebie określają jako Banu Maanouf lub Muahadun i ich zdaniem, to, że świat wie o istnieniu grupy znanej jako Druzowie, w cale nie oznacza, że znane są ich inne ukryte społeczności istniejące na całym świecie, poza Egiptem.
Druzowie, tak jak Alawici wierzą, że Bóg miał kilka inkarnacji na tym świecie, oraz to, że ich zdaniem prorocy znani z Biblii i Koranu mieli przesłanie jawne dla świata oraz ukryte przeznaczone tylko dla nielicznych. Dysponentami tej tajemnej wiedzy mają być Druzowie, którzy oprócz Biblii, Koranu, wierzą też w Echnatona (faraona, który eksperymentalnie wprowadził monoteizm w Egipcie w XIII w. p.n.e.), Platona, Artstotelesa oraz mają swoich pięciu proroków i ponad sto tajemnych traktatów, które objaśniane muszą być przekazywane ustne przez uprzednio wtajemniczonych szejków.
Ostatnią inkarnacją Boga na ziemi (wcześniej był m.in. Jetro) był żyjący w XI wieku egipski kalif Al-Hakim. Hamza ibn Ali, Pers na dworze kalifa ogłosił Al-Hakima Bogiem. Historia nie jest łaskawa dla Al-Hakima, albowiem uważany jest za szaleńca, który m.in. kazał spalić Bazylikę Grobu Świętego w Jerozolimie w 1009 roku.
W 1021 roku kalif zniknął, zdaniem Hamzy Bóg rozczarował się kondycją ludzką, ale kiedyś powróci, a sam perski uczony wraz ze zwolennikami musiał uciekać z Egiptu w Góry Libanu, skąd z czasem Druzowie ulokowali się również w krainie Hawran w Syrii, w Galilei oraz w Jabal Al-Azrak w dzisiejszej Jordanii.
Druzowie w Libanie mieszkają głównie w górach Szouf. W 1590 wieku druzyjski emir Fakheradin II zdołał uzyskać na większości dzisiejszego południowego Libanu i północnej Galilei autonomię i dzięki kontaktom handlowym z Europą obszar ten rozkwitł pod ciężkim jarzmem tureckim. Osmanowie zlikwidowali emirat druzyjski w 1635 roku i rozpoczęli prześladowania tej społeczności. W 1860 roku, Druzowie z inspiracji angielskiej rozpoczęli masakrować Maro-nitów w górach Shouf przy bierności, a nawet życzliwości władz tureckich. Konflikt w Shouf rozgrzał na nowo w 1983 roku, po wycofaniu się armii izraelskiej, która posądzona jest o zainspirowanie kolejnej wojny druzyjsko-maronickiej, w wyniku której dochodziło do kolejnych rzezi.
Druzowie chociaż stosunkowo nieliczni (szacuje się że ponad 200 tys. w Libanie a około 1 mln na świecie) i mieszkający w zintegrowanym osadnictwie w Shouf stanowią istotny element libańskiej mozaiki religii i narodów. Druzom przypada stanowisko Szefa Sztabu armii libańskiej, a rodzina Jumbulatt (Kemal i jego syn Walid) sprawnie i z powodzeniem meandruje na bliskowschodnim oceanie politycznym.
A tu jeszcze wrócimy. Niestety.
c.d.n. TU
Inne tematy w dziale Rozmaitości
