Imponujący (niedo)rozwój polskich uczelni

Z bazy danych Polon wynika, że w Polsce mamy 348 uczelni z nazwy wyższych, z których korzysta około 1,2 mln młodych ludzi na drodze do uzyskania dyplomów licencjata czy magistra, a proces ich edukacji (raczej zdobywania dyplomów) zabezpiecza około 100 tys. nauczycieli akademickich. Tych najwyżej utytułowanych – profesorów – jest około 10 tys. W gruncie rzeczy jesteśmy potęgą akademicką, choć podobno profesja akademicka nie budzi u nas większego zainteresowania ze względu na biedę na uczelniach. Taktownie, w tych opiniach nie podkreśla się biedy moralnej, która u nas unosi się nad biedą materialną.

Nie jest zrozumiały zwyczaj obsadzania „biedujących” etatów na uczelniach na podstawie ustawianych konkursów.

W efekcie mamy dominację antykultury unieważniania lepszych, a uporczywe ustawianie się do biedy akademickiej musi budzić zdumienie. Taki stan rzeczy trwa i trwać ma, a skutki są widoczne.

W ostatnim rankingu (Webometrics Ranking of World Universities), obejmującym ponad 30 tys. uczelni i instytucji naukowych z całego świata, tylko dziewięć polskich uczelni zmieściło się wśród tysiąca najwyżej klasyfikowanych (i to w końcowych setkach), a jedynie 100 wśród pierwszych 10 tys. uczelni świata. Nie jest to sytuacja zadowalająca, bo mimo rozwoju ilościowego widoczny jest niedorozwój jakościowy. I świadczą o tym nie tylko rankingi, lecz także opinie samego środowiska akademickiego oraz odczucie społeczne. Mimo wielokrotnego wzrostu udyplomowienia, zamiast mądrzeć chyba głupiejemy.

Profesorowie narzekają na słabość polskich doktoratów (co jest faktem), ale całkiem pomijają to, że tylko oni za to odpowiadają, bo nikt inny w Polsce z obywatela nie może zrobić doktora! W 2023 roku rośnie nam liczba uniwersytetów i akademii, czyli uczelni mających zdolności do nadawania doktoratów, bo od takich to zdolności zależy kategoria uczelni wyższej. Ale w świecie takie zdolności mało kogo interesują.