Aby nie urażać głupców

Jednym z przejawów wojny cywilizacji jest rozpowszechnienie antykultury (cancel culture), wymazywanie kulturowo odmiennych. Zjawisko to, jakkolwiek znane od dawna, obecnie jest łatwiejsze do zauważenia w przestrzeni publicznej zdominowanej przez twórców tej antykultury.

Żeby się nie odnosić do zbyt odległych czasów, warto przytoczyć konstatację przypisywaną Einsteinowi: „Dożyliśmy takich czasów, w których ucisza się mądrych ludzi, żeby to, co mówią, nie uraziło głupców”. Tego geniusza nie ma na tym świecie już ponad 60 lat, ale widać, że cancel culture miała się już dobrze w jego czasach, zanim powstał ten coraz bardziej popularny termin.

 W czasach dominacji Internetu głupota coraz lepiej jest widoczna. I uciszanie ludzi mądrzej się wypowiadających też jest dostrzegalne. Taka jest chyba natura ludzka, szczególnie ludzi pragnących mieć władzę nad innymi, a w każdym razie nad innymi dominować, że wyjątkowo nienawidzą mądrzejszych od siebie, a przynajmniej za takich uważanych. U kogo wykryto spory potencjał inteligencji, musi zdawać sobie sprawę, że może być obiektem cancel culture.

W domenie akademickiej, a szczególnie w systemie tytularnym, powszechne jest mniemanie, że mniej utytułowany nie może być mądrzejszy od wyżej utytułowanych, a jeśli taki zostanie zdekonspirowany, musi się liczyć z tym, że będzie zaraz uciszony, a nawet z systemu wypędzony, aby nie urażać głupszych od siebie. Tak funkcjonuje selekcja negatywna i odnosi wielkie sukcesy, a nauka w konsekwencji – porażki.

Największych nawet głupców po linii partyjnej można było wywindować na same szczyty hierarchii akademickiej. I tak pozostało. Proceder nie został zlikwidowany i widać na co dzień, jak ludzie mądrzy nawet nie czekają na uciszenie i sami starają się nie urażać głupców, a co dopiero mówić o ich otoczeniu.

Mówimy: kto ma mikrofon, ten ma władzę, i podejrzany o to, że jest mądrzejszy, mikrofonu nie dostanie, albo ten natychmiast zostanie wyłączony. Taka antykultura!