Leży

 

 

 

 

Oczywiście - jak to już onegdaj się żaliłem - fotografowanie Wielkiego Padoku bez szerokokątnego obiektywu zwyczajnie nie ma sensu. Daję więc trzy powyższe fotki ot tak, co by zaznaczyć radość wielką, jaka zapanowała w domu naszym - bo leży, bo - co by się nie działo - pewnie gdzieś tak "na Grunwald", czyli koło 15 lipca - wypuścimy wreszcie konie na uczciwe pastwisko, a nie na działeczkę przyzagrodową (bo co to dla nich te 4 ha, po których teraz chodzą...).

 

Skoszone i leży w wyjątkowym tempie: jeśli nie liczyć awarii i przestojów, Radkowi, druhowi memu serdecznemu, udało się to skosić w mniej niż 6 godzin (a byli tacy, parę lat temu, co i 12 godzin potrafili sobie tam jeździć...). Miał kosiarkę szerszą raptem o 30 cm od standardowej - ale chyba mu się radość życia udzieliła, bo zwyczajnie, jak sam przyznał - jeździł szybciej...

 

Teraz, oczywiście, wiele pracy przed nami. Czekamy na Radka, żeby roztrząsnął - potem trzeba będzie to ze dwa razy przewrócić, zawinąć na wałek, sprasować, no i zwieźć. Na każdym etapie może nas spotkać jeszcze niejedna przygoda. Tak więc: bądźcie Państwo z nami! Najświeższe doniesienia z linii frontu - tylko tutaj..!

 

Dzięki temu, że skoszone i leży - udało mi się podejść kic-kica..:

 

 

 

 

 

Kic - kiców ci u nas dostatek, czasami potknąć się można, bo jak wyższa trawa czy jakieś chaszcze, to dopiero w ostatniej chwili umykają spod nóg (tyle, że ciężko ich wtedy fotografować...).

 

Ech - charcika by mieć..!

 

Koniowie tymczasem drzemali wokół wiaty:

 

 

Ojciec rodziny z córką i najmłodszą z żon w cieniu za wiatą.

 

A reszta pod jej dachem:

 

 

 

 

Przez wzgląd na statyczność tego obrazu, wziąłem się za fotografowanie ogródka (i tak musiałem poczekać jeszcze kilka minut, aż pompa skończy wylewać wodę z hydroforni - naprawiłem wczoraj tę pompę, sam, własnymi ręcami - jakiś szczur, wyobraźcie sobie, przegryzł i przedrapał wąż i dlatego woda lała się zbyt słabym strumieniem, a membrana pompy zapchała się kamykami - naprawienie tegoż ustrojstwa to był powód do radości prawie tak wielki jak to, że skoszone i leży...).

 

 

 

 

 

 

 

Nazw kwiatków nie podaję, bo nie chcę się wygłupić. W każdym razie pierwsze to chyba dziewanna, a ostatnie - na pewno len. A nie chcę się wygłupić, bo nie mogę skonsultować z bieglejszą w tej materii ode mnie Lepszą Połową, która śpi.

 

Lepsza Połowa śpi, bo odsypia nocny atak szaleństwa naszego koćkodana. Koćkodan nasz domowy, rodzony - przed 4.00 najpierw zgłodniał (w półśnie dałem jej chrupki), a potem - wziął się za drapanie ścian chatki. Kiedym (dalej w półśnie) zaganiał ją do łóżka, co by drapać przestała - skoczyła prosto na głowę Lepszej Połowy i wczepiła się w nią pazurami... Od czego Lepsza Połowa obudziła się, rzecz jasna i długo nie mogła zasnąć - a teraz odsypia, bo czeka ją dziś jeszcze dużo pisania.

 

Więc, jeśli Państwo sami nie zgadniecie, co to za kwiatki, to ewentualnie wieczorem, o ile będzie na to czas - uzupełnię...

 

Cyknąłem jeszcze do tego:

 

 

poziomki

 

 

 

tomatillos pod szklarnią

 

 

i nasze pierwsze w ogrodniczej karierze ostre papryczki tamże.

 

Gdy w okolicach wiaty zaczął się ruch...

 

Panie dzieju, ten tego ten - szefowa zdecydowała wyjść z cienia i poskubać nędzną trawkę Zimowego Padoku:

 

 

Od czego Bubę, zostawioną samojeden z synem pod wiatą, ogarnęły wielkie nudy:

 

 

(jak widać, mało se szczęki nie wywichnęła ziewając...).

 

Cóż więc zrobił Bubol nasz rezolutny..?

 

 

Ano wyszła i literalnie...

 

 

przygnała sobie męża pod wiatę. Któremu zresztą, jak widać na załączonym obrazku, taka obcesowość - wcale się spodobała...