Warto o tym wiedzieć, bo sami Żydzi są wyjątkowo powściągliwi w piętnowaniu głównych sprawców martyrologii, Niemców, jakby finansowe odszkodowania załatwiły całkowicie sprawę, a skupiają się na atakowaniu tych, którzy często z narażeniem życia swojego i swych rodzin ratowali żydowskie istnienia od zagłady, nagłaśniając nieliczne, choć zapewne też występujące, patologiczne przypadki.
Zagłada Żydów europejskich została zaplanowana, podjęta i przeprowadzona podczas II wojny światowej przez niemieckich narodowych socjalistów. Jej ramy czasowe wyznacza z jednej strony konferencja, która odbyła się 20 stycznia 1942 r. w Wannsee, na przedmieściach Berlina. Adolf Hitler i jego najbliższe otoczenie podjęli wtedy decyzję o Endloesung, czyli "ostatecznym rozwiązaniu" kwestii żydowskiej.
Przez kilka następnych tygodni panowała złowróżbna cisza, pojawiły się bowiem trudności z wcieleniem w życie ludobójczej decyzji. Hitlerowcy zaczęli ją wdrażać pod koniec marca 1942 roku. Do KL Auschwitz trafił wówczas pierwszy transport Żydówek z Popradu na Słowacji. Przywiezione kobiety zgładzono na zasadach rasowych zaakceptowanych w Wannsee.
Surowe represje i krwawe prześladowania dotykały Żydów i wcześniej, zwłaszcza po hitlerowskiej inwazji na Polskę. Nie omijały też one Polaków na terytoriach zajętych przez Niemców, o czym świadczą liczne aresztowania i represje, oraz założenie w czerwcu 1940 r. - właśnie z myślą o Polakach - KL Auschwitz.
Przypominam, że także pierwszy obóz w Treblince Treblinka I został zbudowany z myślą o krnąbrnych Polakach z okolicznych miejscowości zalegających najczęściej z kontyngentem żywnościowym i nie było w nim stałego podziału na Polaków i Żydów.
Ludobójstwo na Żydach trwało do zakończenia II wojny światowej. Znamienne, że jego ofiarami byli przede wszystkim Żydzi wschodnioeuropejscy, podczas gdy prześladowanie Żydów w zachodniej Europie, a nawet w Niemczech miało inny przebieg. Niemcy traktowali "swoich" Żydów inaczej niż Żydów z Europy wschodniej. W maju 1945 r. w zajętym przez aliantów Berlinie nadal mieszkało około dziesięciu tysięcy Żydów. Taka sytuacja była nie do pomyślenia w okupowanej Polsce.
Ludobójstwo popełnione przez hitlerowców kosztowało życie kilku milionów Żydów. Powszechnie przyjmuje się, że sześć milionów i liczba ta stanowi swoiste tabu. U jej genezy jest najprawdopodobniej artykuł opublikowany 9 maja 1945 r. na łamach sowieckiego dziennika Prawda, w którym podano, iż w obozie śmierci Auschwitz zamordowano cztery miliony osób, w tym większość Żydów. Charakterystyczne, że przez cały okres powojenny historycy wiedzieli, iż jest to liczba zawyżona, a jednak nie podejmowali żadnych prób jej zweryfikowania.
Wielkie trudności powstały w 1989 r., gdy wreszcie zaczęto prostować liczbę zamordowanych w KL Auschwitz I i Auschwitz II, czyli Birkenau. Rzetelni historycy, kierując się źródłami historycznymi i zeznaniami ocalałych świadków, podają obecnie liczbę od 1,2 do 1,5 miliona zamordowanych, w ogromnej większości Żydów. W latach 90. okazało się, że nie ma to jednak żadnego znaczenia. Jakakolwiek próba dyskusji na temat ogólnej liczby zamordowanych Żydów była i jest traktowana jako niedopuszczalny i niebezpieczny rewizjonizm.
Wszystkie liczby, niezależnie od stopnia statystycznej dokładności, są przerażające. Skutkiem zagłady europejskich Żydów był szok, największy tam, gdzie mieszkało ich najwięcej i gdzie zostali bestialsko wymordowani, czyli w Europie Środkowo-Wschodniej, szczególnie na ziemiach Polski w jej przedwojennych granicach. Oblicza się, że zginęło prawie trzy miliony Żydów polskich. Ich los był nie tylko częścią losu żydowskiego zgotowanego im przez narodowych socjalistów, lecz także częścią ogólnego dramatu Polski i wszystkich Polaków. Podczas II wojny światowej zginęło sześć milionów obywateli polskich, z których połowa to Żydzi, a cały kraj poniósł nieopisane straty materialne. Dramat wojny dotknął każdą polską rodzinę.
Inne tematy w dziale Kultura
