Dyskusja publiczna o systemie emerytalnym ma swoje drugie dno. Strony sporu mają na ustach szczytne slogany, gdy tymczasem chodzi o pieniądze. Mało kto zauważa, że po jednej stronie stoi państwo po drugiej biznes. Podobnie było w aferze Rywina, czy hazardowej.

Państwo Polskie, choć skrzętnie ukrywa ten fakt, ponosi klęskę po klęsce. Przykładów można mnożyć bez końca. Choćby służba zdrowia, armia, inwestycje przeciwpowodziowe, stocznie itd. Jako obywatel, jeśli mam być szczery, nie wierzę w godną emeryturę z ZUS. System OFE należy wg mnie traktować jako swoiste ubezpieczenie przed nieporadnym rządem. Pieniądze gromadzone w OFE pomniejszają wszak ukryte zobowiązania i zadłużenie systemu emerytalnego (znakomita większość z owych 3 biliony złotych szacowanych przez Jabłońskiego z NBP, Instytut Sobieskiego, nie wspominając już o publikacji NY Times - Dług narodowy, alarm dla władz).

Na temat systemu emerytalnego często zajmuje stanowisko Cezary Mech, jego współtwórca. Wytyka słabości, skłania do naprawy OFE, lecz, podobnie jak ja, pozostaje zaciekłym przeciwnikiem przywracania sytuacji z przed reformy emerytalnej.

W praktyce, bowiem, zaprzestanie transferów do OFE równoznaczne będzie z re-nacjonalizacją systemu ubezpieczeń społecznych i przyśpieszonym wzrostem rzeczywistego zadłużenia Państwa.

Zastanawia, że z perspektywy interesu ogólnego, mając na uwadze efektywności finansowania długu publicznego, obecny rząd z ministrem finansów strzela sobie w przysłowiową stopę. Kto, jeśli nie OFE, będzie nabywcą obligacji skarbowych? O ile wzrośnie cena długu publicznego wymagana przez rynek?

Jakie by nie były ostateczne decyzje związane z przyszłością OFE, należy pamiętać, że obecna sztuczna debata ma swoje drugie dno. Rzeczywistymi adwersarzami są bowiem: z jednej strony organa i instytucje państwa, z drugiej zaś prywatne fundusze emerytalne. A taka sytuacja jak uczy doświadczenie i podpowiada zdrowy rozsądek jest niezwykle korupcjogenna.

Pocieszające (?) zdaje się, że może chodzi jedynie o korupcję polityczną?