Pani Grodzka czy Pan Bęgowski? Naukowy punkt widzenia

(źródło: http://niezalezna.pl/37942-anna-grodzka-wielka-mistyfikacja)

 

Rozpatrując problem tzw. "mniejszości seksualnych" do których, ze względu na jego dość specyficzne upodobania seksualne, niewątpliwie można zaliczyć również mężczyznę nazywanego "Panią Grodzką", należy zastanowić się jak takie zachowania definiowane są przez współczesne nauki medyczne.

Problemy parafili, dewiacji seksualnych oraz zaburzeń identyfikacji płciowej w medycynie do dnia dzisiejszego są traktowane jako choroby oraz zaburzenia psychiczne.

Problem transseksualizmu

Za wikipedia.pl:

"Oficjalna statystyka medyczno-psychologiczna wyodrębniła transseksualizm wraz z kompleksem zespołu dezaprobaty płci jako odrębną kategorię. Istotną cechą transseksualizmu jest niezgodność płci psychicznej z jej pozostałymi kategoriami fizycznymi. W przeciwieństwie do interseksualizmu, gdzie występują zaburzenia cielesno-hormonalno-genetyczne, osoba transseksualna ma prawidłowo zbudowane narządy płciowe i prawidłowo funkcjonujący układ endokrynny, natomiast obserwuje się przeciwną do cielesnej płeć psychiczną.

Zdiagnozowanie transseksualizmu wymaga w pierwszej kolejności wykluczenia możliwych innych współistniejących zaburzeń psychologicznych, psychiatrycznych lub neurologicznych mogących dawać podobny obraz kliniczny."

Rozpatrywany tu aspekt związany z zaburzeniami występującymi u Pana Bęgowskiego vel Pani Grodzkiej ma wszelkie symptomy choroby zwanej transseksualizmem.

Choroba ta jest wymieniona zarówno w katalogu ICD-10 (Międzynarodowa Klasyfikacja Chorób i Problemów Zdrowotnych) jak i DSM-IV (klasyfikacja zaburzeń psychicznych Amerykańskiego Towarzystwa Psychiatrycznego).

Do najważniejszych symptomów choroby zwanej transeksualizmem, według kalsyfikacji ICD-10, można zaliczyć:

1. Pragnienie, aby żyć i być akceptowanym jako osobnik płci przeciwnej, zwykle z towarzyszącym pragnieniem, aby tak dostosować ciało poprzez zabiegi chirurgiczne i leczenie hormonalne, aby było zgodne z płcią odczuwaną, jak to tylko możliwe
2. Tożsamość transseksualna powinna utrzymywać się stale, przynajmniej przez ostatnie 2 lata
3. Nie może być przejawem innego zaburzenia psychicznego lub nieprawidłowości chromosomalnej

Natomiast według DSM-IV głównymi kryteriami zaburzeń identyfikacji płci są:

1. Utrzymująca się silna identyfikacja z płcią przeciwną.
2. Stały dyskomfort wynikający z bycia osobą danej płci lub poczucie, że własna rola płciowa jest nieodpowiednia.
3. Zaburzeniu nie towarzyszy fizyczny stan interseksualizmu.
4. Zaburzenie powoduje dyskomfort o znaczeniu klinicznym lub upośledzeniu w społecznym, zawodowym lub innym ważnym obszarze funkcjonowania.

Według Standardów postępowania terapetycznego HBIGDA podstawowe zadania terapeuty obejmują następujące kwestie:

1. Rzetelne rozpoznanie zespołu dezaprobaty płci.
2. Rzetelne rozpoznanie współistniejących zaburzeń psychicznych wymagających leczenia psychiatrycznego i przeprowadzenie takiego leczenia.
3. Przedstawienie pacjentowi możliwych opcji leczenia i ich konsekwencji.
4. Przeprowadzenie psychoterapii.
5. Zaopiniowanie, czy pacjent kwalifikuje się do kuracji hormonalnej lub operacji chirurgicznej, oraz stwierdzenie, czy jest na nie gotowy.
6. Pisemne przedstawienie formalnych zaleceń lekarzom i chirurgom.
7. Udokumentowanie w powyższych zaleceniach historii zaburzeń identyfikacji płciowej pacjenta.
8. Przynależność do zespołu specjalistów zajmujących się zaburzeniami tożsamości płciowej.
9. Przekazywanie wiedzy na temat zaburzeń tożsamości płciowej członkom rodziny, pracodawcom i instytucjom.
10. Prowadzenie badań kontrolnych swoich byłych pacjentów

(Źródło: HBIGDA, 1998, s. 22).

Okazuje się, że problem Pana Bęgowskiego jest o wiele bardziej złożony niż najczęściej opisywane przypadki kliniczne, a prawdziwy powód takiego zachowania nadal pozostaje zagadką, gdyż jak ustalił portal niezalezna.pl:

"Anna Grodzka w mainstreamowych mediach jest przedstawiana jako niezwykle wrażliwa, delikatna osoba, która dzielnie pokonuje kolejne zakręty swojego życia. Tymczasem z dokumentów służb specjalnych PRL, do których dotarła „Gazeta Polska” wyłania się zupełnie inny obraz. Jest to wizerunek działacza studenckiego i partyjnego, który twardo stąpa po ziemi, przeszedł długotrwałe polityczne szkolenie wojskowe i szefował ważnym przedsięwzięciom gospodarczym w czasach Polski Ludowej."
(źródło: http://niezalezna.pl/37942-anna-grodzka-wielka-mistyfikacja)

 

Powstaje więc pytanie:

 

Czy Krzysztof Bęgowski jest zdrowym psychicznie przebierańcem, czy osobą chorą umysłowo?

 

W sytuacji, kiedy ma szansę zostać wicemarszałkiem, które rozwiązanie jest bardziej akceptowalne?

 

Wolelibyście mieć w naszym kraju wicemarszałka oszusta, czy chorego psychicznie?