Siła Ziobro

Zaciekawiony komentarzami pod poprzednim wpisem, dotyczącymi rzeczywistej siły Ziobry w wyborach, postanowiłem to sprawdzić. Porównałem zmianę poparcia dla PiS w okręgu krakowskim ze zmianami w innych okręgach. Wyniki odbiegają od powszechnych wyobrażeń.

Poparcie dla PiS w skali kraju wzrosło o 4%, licząc proste słupki. Jeśli zaś idzie o liczbę głosów, to wzrosła ona o 39%. Patrząc na wynik krakowskiej listy PiS i porównując go z wynikami w innych okręgach, widać wyraźnie, że gorszą dynamikę miało poparcie dla partii tylko w Poznaniu, gdzie wystawiono lubliniankę Gilowską. We Wrocławiu czy Łodzi przyrost liczby głosów był dwa razy większy a poparcie liczone w procentach wzrosło o tyle, o ile w okręgu krakowskim spadło.  Ostateczny rezultat i tak był najwyższy z wielkomiejskich okręgów, można więc bronić Ziobry, że uzyskał wszystko, co się dało, już w 2005 roku. Tak, czy owak, porównując to z dokonaniami Gosiewskiego w okręgu kieleckim, wypada to blado. Nawet w okręgu tarnowskim, gdzie w 2005 roku PiS miał niższe poparcie niż w Krakowie, wzrosło ono do ponad 45%, choć listę też otwierała tam „spadochroniarka”.

Co zaś do osobistego wyniku, to porównując 164 tys. głosów Ziobry z 160 tys. głosów Gowina, warto zwrócić uwagę, że Ziobro zdobył 85% głosów oddanych na listę, gdy w przypadku Gowina było to tylko 60%. Czwórka pozostałych posłów PiS (w tym Wassermann i Terlecki) zdobyła łącznie 16 tys. głosów. Czterech kolejnych posłów PO – 58 tys. głosów. Ziobro jest na pewno bardzo przekonujący dla elektoratu PiS, jednak jego zdolność do przyciągania nowych wyborców jest co najmniej dyskusyjna. Nie zmienia to oczywiście faktu, że na pewno jest większa od możliwości Ćwiąkalskiego.