Najpierw fakty

Najpierw fakty:

Dziennikarze „Życia” zbierali informacje w bardzo ważnej sprawie dotyczącej możliwych kontaktów głowy państwa z agentem KGB. Z relacji zainteresowanych wynika, że Andrzej Morozowski dowiedział się o tym. Nic nie mówiąc o kolegom dziennikarzom poszedł do ówczesnego szefa służb specjalnych Zbigniewa Siemiątkowskiego i mówił mu o tym, co robią dziennikarze „Życia”. Jak miał później powiedzieć Morozowski w rozmowie z Rafałem Kasprowem, Siemiątkowski wiedział o przygotowywanym tekście. Na procesie „Życia” z Kwaśniewskim Morozowski nie wystąpił jako świadek ujawniający tę ważną dla zrozumienia całej historii okoliczność. Zamiast niego całą historię opowiedział jego bliski kolega Paweł Siennicki. Już po opublikowaniu tekstu o Kwaśniewskim i Ałganowie Morozowski jako reporter Radia Zet bardzo krytycznie, na pograniczu złośliwości, relacjonuje ujawnienie przez „Życie” zdobytych informacji.

Kilka lat później Morozowski występuje w podobnej sytuacji. Dziennikarz „Polityki” Jacek Żakowski odkrywa, że ktoś kolportuje „na mieście” nieprawdziwe informacje na jego temat, a w tle pojawia się kolejny raz Zbigniew Siemiątkowski, zainteresowany w tym by pognębić Żakowskiego. Sprawa dotyczy wywiadu jaki „Żakowski” przeprowadził z jednym z właścicieli spółki paliwowej J&S, tej samej, którą Siemiątkowski uważa za wroga publicznego numer jeden. Zarzuty formułowane wobec Żakowskiego okazują się nieprawdziwe. Osobą, która je sformułowała okazał się… Andrzej Morozowski

Teraz opinia:

Dwa razy pojawia się tu sytuacja, w której dziennikarz ma jakieś nieformalne kontakty ze Zbigniewem Siemiątkowskim i dwukrotnie kontakty te są ważniejsze niż dziennikarska solidarność, czy danie świadectwa prawdzie. I okazuje się, że nie ma tu specjalnie znaczenia jakie polityczne poglądy mają dziennikarze, którzy akurat trafili na celownik Andrzeja Mrozowskiego. Przypadkiem tak się składa, że w obu przypadkach Siemiątkowski miał interes, by pokazać ich w złym świetle.

Są to rzeczy zastanawiające i nie ma w tym nic dziwnego, że przypomina się je dzisiaj, kiedy to dziennikarz TVN chce aspirować do roli dziennikarskiej wyroczni i sumienia środowiska. A zwłaszcza, kiedy przedstawia się jako apolityczny demaskator polityki.

Czy historie sprzed lat mają coś wspólnego z tym, jak zachowali się dziennikarze TVN uczestnicząc w pułapce jaką na polityków PiS zastawili działacze „Samoobrony”? Niech każdy wyciągnie wnioski sam. Tym razem przynajmniej zrobili to jawnie i nie kryjąc, że biorą udział w politycznej intrydze zmierzającej do skompromitowania PiS. Być może gdyby Morozowski nie miał na koncie wcześniejszych wysoce wątpliwych zachowań, łatwiej byłoby uwierzyć, że dziennikarskie poszukiwanie prawdy było jego jedyną motywacją.