Stał się cud. Zstąpił Duch

Kiedy w 1979 roku Jan Paweł II wygłosił słynne słowa o zstąpieniu ducha i odnowie oblicza tej ziemi, stał się cud. Prawdziwy cud.  Jak to inaczej opisać? Duch zstąpił na ludzi. Poczuli się wolni. Wolni do próby odnowienia oblicza swojej ziemi. Ludzie do tej pory stłamszeni, wystraszeni, zamuleni nagle się obudzili. Zobaczyli, że wokół nich na wielkich mszach stoją setki tysięcy innych wolnych ludzi. Uwierzyli, może nie do końca świadomie, że mają siłę.

Mieliśmy ogromne szczęście, by doświadczyć takiego dobra, takiej mądrości i być tak blisko tego.   Ci najszczęśliwsi spotkali go osobiście, inni byli na mszach, spotkaniach publicznych, inni widzieli go w telewizji. Nie miałem szczęścia uczestniczyć w żadnej osobistej audiencji, ale byłem na wielu mszach podczas kolejnych pielgrzymek i nie mam wątpliwości – widziałem, słuchałem, podążałem za niezwykłym, wielkim człowiekiem. Dziś wiem, że słuchałem Świętego. Cokolwiek to znaczy i jakkolwiek trudno ogarnąć, co znaczy, że ktoś był Świętym.

 

Każdy kto go pamięta, zawdzięcza Mu dużo. Nasz wspólnota, Polska zawdzięcza Mu odzyskaną wolność. Wolność oczywiście wywalczyły miliony ludzi, zadziałały różne siły, ale tę iskrę – nie mam wątpliwości – zapalił On.

Dziś możemy czerpać z jego niezwykłości, bo pozostawił po sobie ogrom myśli. Jego encykliki, książki, homilie, rozmaite wypowiedzi, to skarbnica, z której możemy ciągle czerpać. Czytajmy, interpretujmy jego myśli, i może bądźmy nieco bardziej powściągliwi w stawianiu mu niezbyt pięknych pomników. Choć wiem – one są też wyrazem szacunku i miłości.