Plan Maggie – od 23 września w kinach komedia o tym jak inteligencja amerykańska

Jan Bodakowski

Plan Maggie – od 23 września w kinach komedia o tym jak inteligencja amerykańska staje się ofiarą własnej demoralizacji

Zapewne twórcy amerykańskiej komedii obyczajowej „Plan Maggie”, która od 23 września zagości na ekranach kin w Polsce nie mieli w planach zrobienia filmu ukazującego jak amerykańska inteligencja staje się ofiarą własnej demoralizacji. Zapewne nawet zabawne perypetie bohaterów filmu nie są przez twórców postrzegane jako patologiczne, tylko jako coś normalnego. Mogę nawet podejrzewać, że tak też sprawy ukazane w filmie postrzega duża część widzów w Polsce.

Ja jednak, zapewne dzięki zakorzenieniu w wartościach cywilizacji zachodniej, dziś zniszczonych przez rewolucje kulturalną nowej lewicy, postrzegam rzeczywistość przez pryzmat wartości konserwatywnych i tradycyjnych. Żywy dla mnie jest mit miłości romantycznej, głębokiego i trwałego uczucia kobiety i mężczyzny, którego owocem są dzieci i wzajemna wierność. Schematu przez wieki opiewany w kulturze europejskiej.

Inna jednak relacje, przedstawia film „Plan Maggie” w reżyserii Rebeccki Miller (córki dramaturga Arthura Millera, autorki takich filmów jak "Angela", "Własne tempo", "Balladza o Jacku i Rose", "Prywatne życie Pippy Lee"), i z rolami takich aktorów jak Travis Fimmel, Greta Gerwig, Bill Hader, Ethan Hawke, Julianne Moore, Maya Rudolph.

Obraz opowiada o Maggie amerykańskiej intelektualistce wykładającej na uczelni wyższej, która po serii nietrwałych związków, postanawia dokonać auto inseminacji (wstrzyknąć sobie nasienie dawcy by zajść w ciąże). W dniu inseminacji odbywa równocześnie stosunek z zamężnym wykładowcą, ojcem dwojga dzieci. Po kilku latach bohaterka jest matka kilkuletniej dziewczynki i żoną swojego kochanka. Małżeństwo jednak ją nudzi więc postanawia rozbić swój związek i skłonić swojego obecnego męża do powrotu do pierwszej żony (jak i on zarabiającej kasę na głoszeniu lewicowych zabobonów).

„Plan Maggie”, po przeanalizowaniu zabawnej w czasie seansu historii, to jednak niemoralna historia, która w realnym życiu była by dramatem trójki dzieci z rozbitych rodzin, porzuconej żony i dziewuchy z autodestrukcyjnymi skłonnościami. Historia tym niebezpieczniejsza, bo okazująca jako atrakcyjne i sympatyczne patologiczne praktyki niewierności, manipulacji, krzywdzenia bliskich.

Jan Bodakowski