Rafał Ziemkiewicz o narodowcach

Jan Bodakowski

Rafał Ziemkiewicz o narodowcach

Wydany nakładem Fabryki Słów zbiór tekstów Rafała Ziemkiewicza „Życie seksualne lemingów” pozwala poznać kontrowersyjne poglądy pisarza, publicysty i działacza politycznego wobec: mitów o polskim antysemityzmie i polskiej odpowiedzialności za holocaust, a także faktów związanych z zasługami narodowców dla Polski. Oraz poglądy Rafała Ziemkiewicza w kwestii Żydów, Izraela, muzułmanów, USA, Unii Europejskiej, Rosji i Ukrainy.

W swoich tekstach Rafał Ziemkiewicz wielokrotnie poruszał tematykę historyczną, przypominał, że II wojna światowa nie była starciem sił dobra ze złem tylko starciem sił zła ze złem (komunistów z nazistami), i czasem obojętności USA wobec holocaustu. Pisał ubolewał, że zasługi Polaków w walce z nazizmem nikogo na świecie nie obchodzą, zwracał uwagę, że w światowej narracji o II wojnie światowej Polacy wbrew faktom przedstawiani są jako sprawcy holocaustu i „dla tego lansuje się fałszerzy historii pokroju Grossa”, i przypominał, że bezkarne szkalowanie Polaków miało miejsce przez dekady za zgodą władz Polski,

Zdaniem pisarza Polacy absolutnie nie powinni obchodzić końca II wojny światowej, w wyniku której Polska na pół wieku stała się kolonią Rosji sowieckiej.

Według pisarza „socjalistyczny PRL był właściwie niczym innym, jak wielkim pańszczyźnianym folwarkiem, który zabierał wolność, ale budował czworaki z wielkiej płyty i zapewniał liczne serwituty”. Według pisarza w PRL „dobro świadomie nazywano złem, a zło dobrem, promując wszelkiego rodzaju szumowiny, tępiąc ludzi przyzwoitych i wynoszących z domu rodzinnego wartości”. Taka patologiczna tresura w PRL doprowadziła do współczesnych patologicznych auto destruktywnych zachowań Polaków.

Możliwość zmiany i obalenia układu w III RP pisarz widzi w wykorzystaniu metody narodowej demokracji: oparciu działalności nie na podporządkowaniu hierarchicznym wodzowi ale na samoorganizacji wszystkich obywateli, mozolnej pracy u podstaw, społecznej aktywności, budowie lokalnych więzi, społeczeństwie obywatelskim. Trudno tu nie zauważyć, że rozsądne rady Rafała Ziemkiewicza są sprzeczne z praktyką powołanej przez niego endecji która zdaje się być klubem dyskusyjnym dla kilku posłów a nie organizacją aktywizującą masy obywatelskie. Pisarz przypomina w swoich artykułach, że endecja miała w II RP najlepsze kadry, i była popierana przez większość Polaków. W swych tekstach pisarz przeciwstawił się kłamliwym oskarżeniom Marszu Niepodległości o antysemityzm i rasizm.

W swoich rozważaniach o endecji pisarz stwierdził, że „każdy naród wytworzył swój nacjonalizm”, nacjonalizmy te drastycznie się od siebie różnią. Zdaniem pisarza „najbardziej podobny do polskiej tradycji endeckiej jest nacjonalizm żydowskim zwany potocznie syjonizmem”, polski nacjonalizm i syjonizm ma łączyć to, że są to idee narodowe naród nie mających swojego państwa. Moim zdaniem analogia Rafała Ziemkiewicza jest wysoce obraźliwa dla Polaków, syjonizm jest idea, która doprowadziła do rasistowskiego terroru ufundowana na bezpodstawnym micie praw Żydów do Palestyny, zaś polski nacjonalizm to idea ludności tubylczej zamieszkałej na swojej ziemi okupowanej przez siły zewnętrzne, dążącej do równouprawnienia Polaków, idee która zaowocowała demokratycznym państwem gwarantującym wszystkim równe prawa (podczas gdy syjoniści stworzyli państwo rasistowskie, przegnali i wymordowali tubylców, i zapewnili supremacje rasową Żydów).

Zdaniem pisarza Roman Dmowski zwalczał „gnuśność, rozmemłanie i naiwny romantyzm polskiego dworku, usiłując na bazie wyrwanego z analfabetyzmu plebejusza wychować nowego Polaka – rozważnego, kalkulującego i zorganizowanego”. Zdaniem pisarza podobnie syjoniści chcieli wychować nowego Żyda”. Moim zdaniem i w tym wypadku analogia Rafała Ziemkiewicza jest błędna - syjoniści starali się wyzwolić Żydów z ciemnoty, zabobonów i biedy, narzuconej masom żydowskim przez judaizm, podczas gdy sytuacja chłopów i robotników, była inna, od wieków kościół katolicki brał ich w obronę przed wyzyskiem i szerzył wśród ludu edukacje, a więc w pewnym stopniu narodowcy polscy weszli w tory wyznaczone przez katolicyzm, nawiązali w swej aktywności do działalności kościoła katolickiego.

Jan Bodakowski