Już w księgarniach „Czerwona trucizna. Mity przeciwko Polsce” Leszka Żebrowskieg

Jan Bodakowski

Już w księgarniach „Czerwona trucizna. Mity przeciwko Polsce” Leszka Żebrowskiego

 

„Czerwona trucizna” to wybór tekstów Leszka Żebrowskiego dotyczących historii i bieżącej przed laty sytuacji politycznej, artykułów, które przez kilkunaste ostatnich lat ukazały się na łamach tygodnika „Nasza Polska”. „Czerwona trucizna” to drugi taki zbiór publicystyki zasłużonego popularyzatora wiedzy o zasługach Narodowych Siłach Zbrojnych i zbrodniach żydokomuny. Pierwszym były „Mity przeciwko Polsce. Żydzi, Polacy, komunizm 1939–2012”. Wydawcą obu tomów jest wydawnictwo Capital, związane z księgarnią internetową Capitalbook.

 

Publikacja ucieszy zwłaszcza tych czytelników Leszka Żebrowskiego, którzy chcieli poznać jak zmieniała się wiedza historyka o wydarzeniach z przeszłości (np. o mordzie w Jedwabnym), jak na przełomie ostatnich lat szkalowano Polskę i Polaków, jakie zdanie na temat bieżącej sytuacji politycznej miał przed laty Leszek Żebrowski. Aspekt zmian i odniesień do zapomnianej sytuacji sprzed kilkunastu lat, może zainspirować młodych zagubionych w czasie lektury czytelników, do własnych studiów historycznych nad tematami poruszonymi przez autora.

 

Na kartach „Czerwonej trucizny” Leszek Żebrowski poruszył kwestie zbrodni żydowskiej partyzantki na Kresach podczas II wojny światowej (pogromów w Nalibokach i Koniuchach dokonanych na Polakach przez żydowskich oprawców), oraz opisał poszczególne kryminalne bandy żydowskiej partyzantki.

 

W Koniuchach żydowscy partyzanci część Polaków, w tym kobiety i dzieci, spalili żywcem, części rozbijali głowy kamieniami, część zastrzelili. Rannych Polaków żydowscy partyzanci rozbierali do naga i leżącym na ziemi strzelali w krocze tak by pocisną rozerwał organy wewnętrzne i wywołał drgawki u umierających.

 

W swych tekstach Leszek Zebrowski poruszył też temat antypolskiej kampanii nienawiści kreowanej na całym świecie przez środowiska żydowskie, w której to Żydzi haniebnie kłamliwie oskarżają Polaków o odpowiedzialność za zagładę Żydów podczas II wojny światowej, stworzenie polskich obozów koncentracyjnych, oraz tematykę surrealistycznych wspomnień żydowskich partyzantów, kłamliwych żydowskich oskarżeń NSZ i AK o kolaboracje z Niemcami, propagowanego przez Żydów kłamstwa o tym, że Niemcy, getta i obozy koncentracyjne, chroniły Żydów przed rzekomym zbrodniczym antysemityzmem Polaków.

 

W swych artykułach Leszek Żebrowski nie kryje, że w rzeczywistości żydowscy partyzanci prócz mordowania, gwałcenia i rabowania polskich mieszkańców wsi, nie podejmowali walki z Niemcami.

 

Jednym z najczęściej podejmowanych tematów przez Leszka Żebrowskiego było sprawa mordu Żydów w Jedwabnym, kłamstw Grossa oraz innych wrogich Polsce i Polakom środowisk, które bezpodstawnie oskarżyły Polaków o odpowiedzialność za tą zbrodnie.

 

Po upadku Polski w wrześniu 1939 roku Polska znalazła się pod okupacją nazistowskich Niemiec i sowieckiej Rosji. Na terenie okupowanym przez sowietów, sowiecki aparat władzy i terroru tworzony był przez Żydów. Kiedy rozpadł się sojusz nazistów i komunistów, jednostki nienieckie by zlikwidować sowiecką agenturę i zaplecze logistyczne dla sowieckich akcji dywersyjnych, rozpoczeły eksterminacje Żydów na terenach zajmowanych przez armie niemiecką. Żydzi, sowieccy kolaboranci i ich rodziny, byli mordowani w czasie masowych czystek (takich jak w Jedwabnem).

 

W Jedwabnym, 10 lipca 1941, Żydzi zostali wymordowani przez jednostkę niemieckiej Einsatzgruppen składająca się głównie z niemieckich policjantów. Odział ten dokonywał podobnych zbrodni i w innych miejscowościach. Polacy zostali przez Niemców siłą zmuszeni do udziału w konwojowaniu Żydów do stodoły poza miasteczkiem. W stodole tej rozstrzelanych Żydów Niemcy spalili. Zwęglone zwłoki spalone wraz z stodołą zakopano w miejscu spalonej stodoły. Wszystko to potwierdziła by ekshumacja na miejscu zbrodni, którą wbrew polskiemu prawu, nie została przeprowadzona przez ówczesnego ministra sprawiedliwości Lecha Kaczyńskiego. Za rzekomy udział w nazistowskiej zbrodni stalinowski sąd skazał uprzednio torturowanych przez bezpiekę kilku niewinnych Polaków.

 

Wbrew kłamstwom Grossa część Żydów przeżyła pogrom w Jedwabnym o czym świadczą „dokumenty postępowań spadkowych przed sądem grodzkim w Łomży z lat 194701949 w których liczni Żydzi podający się za bezpośrednich świadków wydarzeń twierdzili, że zbrodni dokonali Niemcy”.

 

W III RP kłamliwy mit polskiej odpowiedzialności za Jedwabne stworzył Gross. Pomimo, że naukowcy udowodnili mu straszliwe kłamstwa, antypolskie władze i media nagłaśniały jego załganą książkę. Zdaniem Leszka Żebrowskiego plugawa książka Grossa pisana była ona na podstawie utajnionych akt bezpieki które były w dyspozycji Urzędu Ochrony Państwa, zanim akta te zostały przekazane do dyspozycji IPN i odtajnione (podane przez Leszka Żebrowskiego fakty kojarzą mi się z kulisami pisania przez Andrzejewskiego i robienia przez Wajdę filmu „Popiół i diament” na zlecenie bezpieki co przed laty opisał Krzysztof Kąkolewski”).

 

Powojenne sprzeczne z faktami przypisanie Polakom odpowiedzialności za zbrodnie w Jedwabnym wynikało z sprawowania przez Żydów (z nadania sowieckiego) władztw Polsce po II wojnie światowej, w tym z posiadania pełnej kontroli nad komunistycznym aparatem terroru. Kłamstwo o Jedwabnym, które spreparował w 1949 Żydowski Instytut Historyczny i podporządkowana Żydom bezpieka, do dziś jest chronione przez środowiska żydowskie, które nie dopuściły do ekshumacji w Jedwabnym i promują absurdalne kłamstwa Grossa.

 

Leszek Żebrowski w swej pracy opisał też jak współcześnie Żydzi głoszą, że Polska i reszta Europy wschodniej jest nazistowska, oraz to jak Żydzi są dumni z zbrodni żydowskich partyzantów dokonanych na Polakach.

 

W swych artykułach Leszek Żebrowski poruszył też temat zasług Narodowych Sił Zbrojnych, antypolskich kłamstw o polskich patriotach rozpowszechnianych w PRL, ukrywania prawdy o zbrodniach kryminalistów z Armii Ludowej i Gwardii Ludowej, opisywania fikcyjnych zasług AL GL, Shmuela Krakowskiego zbrodniarza komunistycznego i dyrektora Yad Vashem, przestępstw kryminalnych dokonanych przez funkcjonariuszy komunistycznej bezpieki, uprzywilejowania ekonomicznym komunistów w PRL, szkodliwości rządów SLD, postkomunistów w PRL, komunistycznej tożsamości Kuronia i Modzelewskiego, odpowiedzialności emigrantów marcowych za zbrodnie komunistyczne, kłamstw Krzysztofa Dunin Wąsowicza, księdza Musiała, Marty Dmochowskiej, Artura Heinischa, Andrzeja Żbikowskiego, ks Lemańskiego, niemieckich wypędzonych.

 

Jan Bodakowski

video rozmowa Jana Bodakowskiego z Leszkiem Żebrowskim