Wysocki - Kaczmarski, czyli Epitafium dla W. Wysockiego

http://www.kaczmarski.art.pl/tworczosc/wiersze_alfabetycznie/kaczmarskiego/e/epitafium_wysocki.php 

Niedawno zapytałem tatę o znaczenie „Epitafium…”. Powiedział mi: żeby zrozumieć „Epitafium…” trzeba znać „Koni priwieriedliwiye”  (czy jak to tam się pisze po naszemu) Wysockiego. I przetłumaczył mi wers po wersie „Konie Narowiste”, a następnie (mimo że samo tłumaczenie zajęło mu pół godziny, a zaczął o 22.00) zinterpretował dla mnie „Epitafium…” na podstawie „Koni…”. Jest to dowód na to, że Kaczmarski zbliża, i że nawet jak się pracuje do 21.00 to można porozmawiać z synem. Ale nie o tym chciałem mówić.Co mnie zdziwiło w tekście Kaczmarskiego? Mianowicie, że posuwa się do tego, do czego nie posuwa się nawet sam Wysocki. Wysocki mówi, że balansuje na samej krawędzi – Kaczmarski, że skoczył w tę przepaść i schodzi na dół (po grani). Wysocki, że boi się upadku w przepaść – Kaczmarski, że schodzi, a mimo iż go zatrzymują („Po grani! Po grani! Po grani!; Tu mi drogi nie zastąpią pokonani!; Tylko łapią mnie za nogi, Krzyczą - nie idź! Krzyczą - stań!; Ci, co w pół stanęli drogi I zębami, pazurami kruszą grań!” i „Tu do mnie! Tu do mnie!; Ruda chwyta mnie dziewczyna swymi dłońmi; I do końskiej grzywy wiąże Szarpię grzywę - rumak rży!; Ona - co ci jest mój książę? - Szepce mi...; Do piekła! Do piekła! Do piekła!; Nie mam czasu na przejażdżki wiedźmo wściekła!; - Nie wiesz ty co cię tam czeka -
Mówi sine tocząc łzy; - Piekło też jest dla człowieka!; Nie strasz, nie kuś i odchodząc zabierz sny!”) brnie dalej śmiało, bez strachu.Potem również to, że Kaczmarski pokazuje to jako 7 kręgów piekła (niczym u Dantego), ale jest pewien krąg, który dzieli się na Górę i na Dół („Na górze! Na górze! Na górze!; Chciałoby się żyć najpełniej i najdłużej!; O to warto się postarać! To jest nałóg, zrozum to!; Tam się żyje jak za cara!
I ot co!; Na dole, na dole, na dole; Szklanka wódki i razowy chleb na stole!; I my wszyscy tam - i tutaj
Tłum rozdartych dusz na pół,; Po huśtawce mdłość i smutek; Choćbyś nawet co dzień walił głową w stół!”). Zauważyłem, że ten krąg piekła dzieli się jakby na Niebo i piekło. I wciąż nie wiem „co Poeta miał na myśli”.