Hołota dla hołoty

Uderz w stół a nożyce się odezwą. Oczywiście Szmajdziński jako aktywny budowniczy ustroju hołoty nie może powiedzieć wprost, że on się do tej hołoty nie zaliczał, bo co tu polemizować z oczywistościami. Ładniej i zręczniej jest zaliczyć do hołoty wszystkich, których hołota trzymała za twarz i gnoiła na wiele różnych sposobów. Wtedy obrażony może się poczuć każdy obywatel, bo rzeczywiście, co on z tą hołotą czerwoną miał wspólnego? A nawet jak czasem coś miał, to raczej nie z własnego wyboru, ale z przymusu. 

Jak sobie budowniczy Szmajdziński wyobrażał na przykład zakończenie studiów bez zaliczenia przedmiotów typu ekonomia socjalizmu, czy studium wojskowe, w czasie których sączono do umysłów młodych ludzi bzdury o dyktaturze proletariatu, imperialistycznym zagrożeniu i konieczności dziejowej?

Albo co miała wspólnego odbudowa kraju po wojnie z bandą czerwonych zbrodniarzy, którzy w tym samym czasie (wczesne lata pięćdziesiąte) skazywały setki tysięcy porządnych ludzi na represje, więzienie i śmierć? Wtedy zresztą wstąpienie do partii, czy podpisywanie jakichś kwitów możnabyło uzasadniać naganem przystawionym do głowy.

To, że niektórzy z dzisiejszego Towarzystwa z upodobania i własnego wyboru taplali się w tym bagnie jakim była PZPR i jej młodzieżowe przybudówki do samego upadku systemu, nie sprawia, że cała ta banda nie zasługuje na miano hołoty. Zasługuje i to jak najbardziej.

Co więcej, liczba kryminalistów, psycholi i zwykłych kanalii, jaka tworzyła w Polsce zręby ustroju sprawiedliwości społecznej była tak miażdżąca, że nazwanie ich tylko hołotą było ze strony pana premiera w gruncie rzeczy bardzo dyplomatyczne. Wystarczy poczytać historyczne opracowania dotyczące dziejów formacji komunistycznej w polsce od czasów wojny do późnych lat '80.