Taki tytuł wydał mi się odpowiedni. A że mamy aktualnie casus ministra Arłukowicza z “rządu autorskiego” premiera Tuska, więc opowiem.
Wczoraj było mroźno i ślisko. Starsza pani z sąsiedztwa mimo posypanego podjazdu jakoś nieszczęśliwie stanęła, upadła i boleśnie uszkodziła sobie bark. Byłem w pobliżu, więc zawiozłem ją do jednego z krakowskich szpitali do “szpitalnego oddziału ratunkowego”, czyli – po staremu – na “ostry dyżur”. Wpierw sprawdziłem, który to szpital jest “rejonowy”.
Olbrzymi szpital (byłem to pierwszy raz) w praktyce nie miał żadnego własnego parkingu, a chorzy przywiezieni “prywatnie” musieli dostawać się “z ulicy” przez główne wejście, schody i długie korytarze do podziemi, gdzie mieścił się “oddział ratunkowy”. Tylko karetki pogotowia mogły dojeżdżać od tyłu budynku. (Ale cóż oczekiwać w już niekrólewskim i nawet niecesarskim mieście? – Skoro nawet nowa opera krakowska nie ma w praktyce żadnego parkingu).
Samo przyjęcie pacjentki, skierowanie do właściwego pokoju zabiegowego, rentgena i reszta były akceptowalne. U pacjentki stwierdzono bolesne pękniecie szyjki kości ramienia. Ręke unieruchomiono. Przyszło do wypisania recepty na niezbędne i podstawowe leki przeciwbólowe. I wypisano - na Ketanol i jakiś lek “osłonowy”.
Ale płatne 100% ! - W państwowym szpitalu, w szpitalnym oddziale ratunkowym, ubezpieczonej osobie na emeryturze, za rządów Platformy Obywatelskiej. Recepta kosztowała około 46 złotych, wiem bo zatrzymałem się w drodze powrotnej przed apteką. Czyli 5 % całej emerytury tej pani.
Mam nadzieję, że bojownikom PO ta oszołomska historia nie zepsuje lunchu.
Inne tematy w dziale Społeczeństwo
