CZY ABY KOMEDIA OMYŁEK...?:) CZ. XVII

Czuła pod palcami chropowatość ściany. W przedpokoju było ciemno, dlatego bardzo ostrożnie przesuwała się w kierunku uchylonych drzwi, których obecność potwierdzała jedynie - sącząca się przez wąską szczelinę - cienka strużka fioletowego, zimnego światła.

 

Gdy znalazła się na tyle blisko, aby rozumieć słowa, rozmowa ucichła. W pierwszej chwili wystraszyła ją myśl, że być może ktoś znajdujący się w bibliotece usłyszał jej kroki, ale gdy zajrzała do środka, nie dostrzegła nikogo. Nie zauważyła też żadnego śladu wskazującego na to, aby ktokolwiek mógł tam jeszcze przed chwilą przebywać - ruchu firanek, otwartego okna, czy choćby niedomkniętych drzwi szafy. Nic. Tylko jaskrawe światło ekranu - na biurku stał jej laptop. Był włączony, chociaż miała pewność, że po powrocie z niego nie korzystała. Ale przecież pamięć bywa czasem zawodna.

 

Jeden dotyk i mogła obejrzeć film: rozmowę właśnie i miłość, której oglądać nie chciała.

 

-  … A wiatr jak to wiatr zaplatał końskie grzywy w cichym sadzie i choć noce bywały już zimne – łagodny, męski głos, który teraz bez wahania rozpoznała, opowiadał komuś bajkę –  kolorowymi  wozami wciąż przybywały tu nowe dusze. W lazurowych sukniach. I dobrze wiedziały, że:

 

końskie grzywy splecione wiatrem

zaplątały się w rajskiej jabłoni

co chcąc zgubić w godzinie ostatniej

wrośnie w ciepłe wgłębienie twej dłoni

gdzieś pomiędzy linie porwane

w przestrzeń cierpką kruchego ciała

czerwień soków draśnięcia ranę

ssać będzie chciała

 

- Tak się nie mówi do dzieci  -  pomyślała, bo przypomniała sobie swoje niedawne skojarzenie z tym miłym głosem. Błędne, odbiorcą opowieści okazał się ktoś inny. To Dziewczyna-Śmieszka, teraz zasłuchana, z rozrzuconymi ramionami poddawała się cudzym słowom i cudzym dłoniom.

 

 

cdn.