Mario Delicati - "Huśtawka raj"
Poprzednie części w LC "Intuicyjne opowieści": lubczasopismo.salon24.pl/improwizacja/
Krótkie streszczenie:
Bohaterka czy aby komedii:), obdarowana przez tajemniczego Krawca lazurową suknią, wywieziona zostaje jego kolorowym wozem z niebiańskiej polany...
Przyobleczona w ciało, żyjąc na ziemi, nie pamięta już tej historii, ale wie jedno, musi odnaleźć swoją bratnią duszę, z którą tak nagle się rozstała.
Pewnego dnia w skrzynce na listy znajduje tajemniczą kopertę, a w niej klucz i zaproszenie... Wyrusza w podróż. Już w pociągu przydarza się jej dziwna przygoda, w wyniku której nawiązuje znajomość z uroczym, aczkolwiek nieprzewidywalnym Grzechem... Dom, do którego została zaproszona, okazuje się domem o wielkich panoramicznych oknach, które opowiadają własne, ujrzane niegdyś historie. Już pierwszego wieczoru poznaje jedną z nich, a później przeglądając w kuchni gazety, trafia na zdjęcie. Po dokładnym przyjrzeniu się fotografii dostrzega napis, który wprowadza niepokój: ZAGINĘŁA... Jakby tego było mało, naszą bohaterką wstrząsa dziwne przeczucie, wrażenie, że owo zaginięcie było może nie do końca świadomym, ale jednak dobrowolnym wyborem. Zaczyna czuć się coraz bardziej nieswojo w tym pustym, tajemniczym domu. Postanawia zadzwonić do Grzegorza...
***
Na gorących dachach wylegiwały się olbrzymie koty. Gęsta, miękka sierść lśniła w słońcu, a zmrużone ślepia baczenie obserwowały uliczki. Koty były spokojne i syte, ich świat miał kolor zielony. Czasem któryś z nich, z nieznanych nikomu przyczyn, nieśpiesznie przemieszczał się o metr, dwa i przytuliwszy do rozgrzanej blachy, ponownie zapadał w swój koci półsen. Każdy, kto przechodził obok, miał ochotę zanurzyć dłonie w cieple ich futer. Niestety - były za daleko.
Mały ryneczek w samym sercu miasta świecił pustkami. Bez trudu dostrzegła więc poszukiwaną przez siebie kamienicę. Bajecznie kolorową (z przewagą zieleni, czerwieni i żółci). Tabliczka z numerem dziewięć granatowo lśniła po przekątnej placu. Dokładnie na tej samej linii para lekko poszarzałych gołębi chłodziła się tuż przy starej, ręcznej pompie. Ptaki wyglądały na zadowolone i chyba czuły się bezpiecznie, pomimo wszechobecnych kocich łbów.
Ponieważ było jeszcze dość wcześnie, postanowiła nie śpieszyć się, zatrzymać, wypić kawę, coś poczytać, może zagadnąć miejscowych, którzy rzadko, ale jednak przechadzali się gdzieś tam wąskimi uliczkami. Ciche, kawiarniane ogródki pełne słonecznych parasoli zdawały się potwierdzać, że pomysł jest dobry. Usiadła na chwilę, sięgnęła po codzienną prasę. Nie mogła jednak skupić uwagi na dziesiątkach informacji. Zbyt leniwe było to przedpołudnie, niedobre na czytanie. Za to w sam raz na zabawę z dzieciństwa, którą właśnie sobie przypomniała. W jasne dni lubiła patrzeć, jak zmienia się obserwowany przedmiot w zależności od zmrużenia oczu. Zabawa nie wymagała wysiłku, a efekt był natychmiastowy: najpierw widziała rozmyty, łagodny obraz, który próbowała odczytać, zrozumieć, a za chwilę, na skutek mocnego zbliżenia, niemal zaciśnięcia powiek, najdrobniejsze szczegóły, które nagle pojawiały się jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, pozwalały jej na ocenę, czy obraz odczytała dobrze. I czekając teraz nie wiadomo na co, właśnie w ten sposób się zabawiała… A zabawiając się w ten sposób dostrzegła, jak biała żaluzja w oknie na pierwszym piętrze kamienicy z numerem dziewięć zadrżała.
Pośpiesznie uiściwszy rachunek ruszyła w tamtym kierunku. Przekroczyła bramę, weszła do klatki i stąpając po zacienionych schodach coraz wyraźniej słyszała słowa piosenki.
filmy powinny być czarno-białe
obraz i gest
bez słowa
noce obmyte skroploną solą
jasne jak ta
pana van Gogha
a dni powinny sypać się z nieba
spokojnie
jak pierwszy śnieg
i miękko wchłaniać w siebie chłód ranny
znad lodowatych rzek…
cdn.
Inne tematy w dziale Kultura
