O CZYM MYŚLAŁ JESIENNY WIATR, GDY (...)

O czym myślał jesienny wiatr, gdy dniami i wieczorami mozolnie tkał tę niezwykłą sieć? Nadspodziewanie gęstą i niebezpieczną, bo z niteczek ledwie dostrzegalnych. I czy rzeczywiście sam tak niewiarygodnie urzekająco ją splótł…?

Właściwie można się było tego spodziewać. Przecież już latem rzecz podobna miała miejsce i wtedy tak, wtedy naprawdę mogła budzić zdumienie. Ale teraz, jesienią? O tej porze roku śnieg jest zjawiskiem być może niecodziennym, ale znowu nie - aż – tak - niezwykłym…

I zrzucanie winy na wciąż otwarte okno również nie ma sensu. Podobnie jak tłumaczenie, że o swobodną cyrkulację powietrza, świeżość, nieograniczony kontakt ze światem szło. To naprawdę nie ma znaczenia. Napadało i już.

….w dodatku śnieg nie taki zwyczajny, bo wprost z przepastnego gardła wszechświata. A skoro stamtąd, to pewnie domyślacie się, że trudno już teraz powiedzieć, jaki był na początku: gorący czy zimny. (O zrozumieniu w porę "w czym rzecz" nie wspominając…)

Zbyt zagadkowe? Splątane?

Dla mnie również. Jak to w sieci…

Jedno pozostaje pewne: miliony płatków (a każdy inaczej, choć równie zajmująco opowiadający swoją historię) trącając delikatne niteczki zagrało na nich, niczym na strunach starej, zapomnianej mandoliny. Harmonijnie.

Ale stało się coś jeszcze: biała gana podstępnie zmieniła niezwykłą sieć w zimną szybę i uwięziła nas po przeciwnych stronach. Na zawsze.

Czy taki był wietrzny, a może wieczny Plan?

* gana - tak Eskimosi nazywają padający śnieg:)

A ilustracja muzyczna tym razem do wyboru (jak plączemy to plączemy:)):

(kolejność filmików nie jest żadną sugestią:)

(jeśli na początku piosenek pojawią się reklamy - pomińcie)