1-szy zbiór cudów w Ewangelii Marka: a) uzdrowienie opętanego, b) teściowej Szymona i c) uzdrowienia wieczorne (1,23-34).Na chrzcie Jezus otrzymał inwestyturę mesjańską, został namaszczony Duchem Św. i mocą Bożą dni ostatecznych. Pierwsze zwycięstwo tą mocą odnosi natychmiast, przy kuszeniu. Po tym pierwszym zwycięstwie przystępuje od razu do głoszenia Królestwa Bożego w miejsce królestwa szatana. Ale ten ostatni jest jeszcze ciągle silny. Cuda Jezusa są dalszym ciągiem zwycięstwa na pustyni.
Nic dziwnego, że pierwszym cudem jest egzorcyzm. We wstępie do niego i jego zakończeniu mowa o władzy Jezusa nawet nad duchami nieczystymi. Liczne uzdrowienia o zmierzchu stanowią summarium tego etapu i przejścia do następnego. Tutaj wprowadzi Marek po raz pierwszy temat „sekretu mesjańskiego (w. przy uzdrowieniu opętanego połączył naukę Jezusa z Jego władzą (w. 22.27). Tam Jego nauczanie było częścią Jego walki z mocami szatana i choroby. Teraz będzie tematem Jego konfliktu z ludzkimi nieprzyjaciółmi.
2-gi zbiór: a) uzdrowienie trędowatego, b) paralityka, c) człowieka z uschłą ręką (1,40-3,6). Pierwsze uzdrowienie wprowadza temat Prawa Mojżeszowego, wypełnionego i równocześnie zniesionego przez Jezusa, co będzie zarzewiem ciągłych Jego dysput z faryzeuszami (pierwsza jest galilejska seria kontrowersji: 2,1-3,6). Uzdrawiając paralityka Jezus potwierdza uroczyście przeciwko wrogom — swą moc (exousia), znaną z 1 rozdz., tym razem nad grzechami. Uzdrawiając człowieka z uschłą ręką potwierdza swoją moc czynienia dobrze i ocalania życia w szabat. Ta pierwsza seria konfliktów kończy się spiskiem śmiertelnym przeciw Jezusowi (3,6). Jest to wzmianka nie tyle historyczna (za wcześnie!), ile teologiczna. Marek sugeruje czytelnikowi że wielka i długa rozprawa Jezusa ze złem, rozpoczęta na pustyni (kuszenie przez szatana) i w Kafar Naum (uzdrowienia i dyskusje z faryzeuszami), doprowadzi Go wreszcie na krzyż. To połączenie cudów z Męką, sukces ewangelisty, nieznane było tradycji przedmarkowej, chociaż się jej nie sprzeciwiało. Bo tradycja ta doszła do uznania mesjaństwa Chrystusowego manifestowanego w Jego ziemskich cudach właśnie dopiero dzięki Jego Śmierci i Zmartwychwstaniu! Zresztą i dla Jezusa cuda — będąc znakami nadchodzącego Królestwa — czerpały cały swój sens z przyszłości. Kościół wiedział, ze ta przyszłość już nadeszła — ze z Męką i Zwycięstwem paschalnym Chrystusa Królestwo Boże stało sic rzeczywistością — i dlatego uznał, że ma prawo wyciągnąć z tego teologiczne wnioski. Takie prawo miał tez potem Marek.39
3-ci zbiór: a) uzdrowienie wielu, b) egzorcyzmy, c) spór o Belzebuba (3,10-12.22-27). Wyrzucanie złych duchów to walka pomiędzy Duchem Bożym a mocami zła. Mocarz został związany, zanim przez swoją Śmierć i Zmartwychwstanie Jezus wejdzie do jego domu i sprzęt mu zagrabi.Marek czyni chyba aluzje do czwartej pieśni Cierpiącego Sługi Jahwe: W nagrodę przydzielę mu tłumy i posiądzie możnych jako zdobycz, za to, ze siebie na śmierć ofiarował (Iz 53,12).
4-ty zbiór: a) uciszenie burzy na jeziorze, b) uzdrowienie opętanego, c) kobiety cierpiącej na krwotok, d) wskrzeszenie córki Jaira (4,35-5,43). Prawdopodobnie kolekcję ułożono już w tradycji ustnej, Marek dodał tylko sekret mesjański, a całą grupę włożył w ramy swojej ewangelii, przez co ukazał nam swój zamysł teologiczny. Umieścił mianowicie te cuda bezpośrednio po przypowieściach rozdz. 4, w których Jezus uprzywilejowanej grupie uczniów objawiał tajemnice Królestwa Bożego (w. 11.34). Teraz jedynie uczniowie są świadkami uciszenia burzy, wypędzenia złego ducha, oni grają czynną rolę przy uzdrowieniu kobiety i tylko trzech z nich asystuje przy wskrzeszeniu córki Jaira. A wiec te cuda to ciąg dalszy objawiania uczniom sekretów Królestwa. Objawienie to idzie zresztą opornie, konflikt Jezusa tym razem z uczniami skończy się dopiero dzięki wyznaniu Piotra pod Cezareą.
5-ty zbiór: a) pierwsze rozmnożenie chleba, b) Jezus chodzi po jeziorze, c) uzdrowienia w Genezaret, d) Syrofenicjanka, e) uzdrowienie głuchoniemego, f) drugie rozmnożenie chleba, g) uzdrowienie niewidomego (6,30-8,26). Spawa te grupę upomnienie skierowane do uczniów, którzy jeszcze nie pojmują, nie rozumieją, tak otępiały mają umysł (8,14-21). Zbiór kończy się na szczęście stopniowym. powolnym otwieraniem oczu niewidomemu (typ ucznia?), który wreszcie widzi jasno i wyraźnie (w. 25), ale to co widzi ma zachować dla siebie (w. 26). Temu otwarciu oczu dają wyraz uczniowie w wyznaniu Piotra (w. 27-30), z czego Jezus korzysta, aby im oczy jeszcze szerzej na tajemnice Królestwa otworzyć: Przemienienie, zapowiedzi Męki i Zmartwychwstania... Ten proces otwierania oczu uczniom kończy scena, która pod piórem Marka nabrała barw prawdziwego symbolu: uzdrowienie niewidomego żebraka Bartymeusza pod Jerychem, w drodze do Jerozolimy (10,46-52). Bartymeusz to każdy uczeń, który przejrzał i poszedł za Nim drogą (w. 52), drogą na Kalwarię. W międzyczasie Marek daje jeszcze znaczenie symboliczne przeklęciu nieurodzajnego drzewa figowego, bo włącza w perykopę drzewa scenę wypędzania przekupniów ze Świątyni (11,12-21). Oba incydenty odsłaniają kurtynę na Mękę, Pańską, oba symbolizują sąd Boży nad Izraelem, a oczyszczenie świątyni zapowiada ponadto zastąpienie jej przez nowa świątynię z mesjańską ofiarą. Cuda wiec Markowe pozostają w służbie jego chrystologii o silnej tendencji antyhellenistycznej. Jezus nie jest pogańskim cudotwórcą. Nie dlatego został uznany za Syna Bożego, że jakoby popisywał się cudotwórczą mocą boską. Chrześcijanin może wyznać Jezusa jako Syna Bożego tylko dzięki Jego największym ,znakom": Krzyżowi i Zmartwychwstaniu.
lit:
Czajkowski M, Sens cudów Jezusa, Warszawskie Studia Biblijne, Akademia Teologii Katolickiej, W-wa 1979
Inne tematy w dziale Kultura
