Cud Jezusa na odległość 8 km potwierdzony historycznie!!!

⁴³ Po dwóch dniach wyszedł stamtąd do Galilei. ⁴⁴ Jezus wprawdzie sam stwierdził, że prorok nie doznaje czci we własnej ojczyźnie. ⁴⁵ Kiedy jednak przybył do Galilei, Galilejczycy przyjęli Go, ponieważ widzieli wszystko, co uczynił w Jerozolimie w czasie świąt. I oni bowiem przybyli na święto. (J 4, 43-45)

 

Mowa tu najprawdopodobniej o Judei, która była ojczyznę. Jezusa, gdyż tam — w Betlejem — Jezus się urodził. — Widocznie pomimo ośmiomiesięcznego pobytu w Judei, skutki nie odpowiadały ogromowi podjętej pracy; Żydzi w Judei, ogółem biorąc, nie uznali w Jezusie proroka - Mesjasza. Ten stan rzeczy niewiele się zmienił w dwóch latach następnych.

Inni jednak sądzą, że przez „ojczyznę rozumiał tu Jan miasto Nazaret, do którego obecnie Jezus nie wstąpił, mimo ze droga ze Samarii do Galilei prowadziła obok Nazaretu.

 

⁴⁶ Następnie przybył powtórnie do Kany Galilejskiej, gdzie przedtem przemienił wodę w wino. A w Kafarnaum mieszkał pewien urzędnik królewski, którego syn chorował. (J 4, 46)

 

Pierwszy posiew w Galilei znalazł grunt bardzo podatny, bo nie było tu tylu uprzedzeń przeciw Jezusowi, co w Judei.

regulus, basilikos     — urzędnik dworu, sekretarz lub dworzanin tetrarchy He­roda Antypasa, do którego należało Kafar Naum, Kana, jak w ogóle cała Galilea.

Chory znaj­duje się w niebezpieczeństwie życia (por. w. 47 i 49; w. 52 mówi o gorącz­ce), co Łk 7, 2 stwierdza bezpośrednio (Mt 8, 6 mówi o paraliżu icierpie­niach chorego).

 

⁴⁷ Usłyszawszy, że Jezus przybył z Judei do Galilei, udał się do Niego z prośbą, aby przyszedł i uzdrowił jego syna: był on bowiem już umierający. (J 4, 47)

 

T. j. do Kafarnaum. oddalonego o jakie 8 godzin od Kany. „Wybrać się w drogę, po grecku „zstąpić,  descenderet, gdyż z Kany do Kafarnaum droga ciągle opada.

 

⁴⁸ Jezus rzekł do niego: "Jeżeli znaków i cudów nie zobaczycie, nie uwierzycie".

 

Odnosi się to przede wszystkim do cudów, zdziałanych w Jerozolimie i w Ju­dei, o których wieść doszła już do Galilei. W tej ostatniej bowiem Jezus zdziałał do­tychczas jeden tylko cud: przemienił (prawie przed rokiem) wodę w wino (por. Jan 2¹-¹¹).

Bardzo znamienny jest ten w. 48 nie tylko z powodu charak­terystycznego określenia semeia kai gerata („znaki i cuda”). Zwrot ten, pochodzenia starotestamentalnego, jest szczególnie częsty w Dz (2, 19. 22. 43; 4, 30; 5, 12; 6, 8; 7, 36; 14, 3; 15, 12) — por. Rz 15, 19; 2 Kor 12, 12; 2 Tes 2, 9 — i ma znaczenie pozytywne. W w. 48 chodzi o motyw wiary, na­wiązujący do znaków towarzyszących wyjściu Izraelitów z Egiptu i dalszej ich wędrówce, Jan Ewangelista stwierdza w każdym razie niewystarczalność wiary opartej jedynie na zmy­słowym doznaniu znaków — por. zwłaszcza opis cudownego rozmnoże­nia chleba J 6, 14-15. Można bowiem wierzyć bez nich (4, 50) w pełnym i właściwym sensie (4, 53), jedynie nasłowo Jezusa Chrystusa. Taka wiara jest nawet doskonalsza — J 20, 29 — i dla czytelników czwartej Ewangelii oraz dla całego Kościoła zawsze aktu­alna. Mimo to znaki odgrywają w teo­logii Janowej doniosłą rolę i mogą doprowadzić do prawdziwej i trwałej wiary (por. J 2, 11; 6, 26; 12. 37; 20, 30), jeżeli widzący je i doznający ich zrobi dalszy krok od ich zmysłowej wymowy do Osoby czyniącego je i ku Ojcu, w imię którego czyni je Jezus, a głosi Kościół.

 

⁴⁹ Powiedział do Niego urzędnik królewski: "Panie, przyjdź, zanim umrze moje dziecko". ⁵⁰ Rzekł do niego Jezus: "Idź, syn twój żyje". Uwierzył człowiek słowu, które Jezus powiedział do niego, i szedł z powrotem. (J 4, 49-50)

 

Tymi słowy Chrystus na odległość uzdrowił umierające dziecko.

W odpowiedzi na krytykę Jezusa dostojnik królewski ponawia prośbę o przybycie Jezusa do chorego, wyka­zując absolutną wiarę w skuteczność interwencji Mistrza. Chodzi o przy­bycie przed śmiercią chorego. Bezna­dziejny jego stan podkreśla Ewange­lista dwukrotnie; dwukrotnie też stwierdza (w. 50 i 51), że chory żyje.

Chrystus swoim słowem i czynem nie tylko wzbudza wiarę, ale i daje życie, co wyraźniej pokaże wskrzeszenie Ła­zarza. Odpowiedź Chrystusa, stwier­dzająca, iż chory pozostał przy życiu (w. 50), świadczy o tym, iż poprzedniauwaga o „znakach i cudach” jak i stwierdzenie uzdrowienia mają cha­rakter próby. Chory odzyskuje zdro­wie w momencie, kiedy Jezus wypo­wiada te słowa, a proszący zaczyna w nie wierzyć. Tym samym bowiem jego wiara przekroczyła stadium, któ­re Chrystus poprzednio przedstawił jako niewystarczające, ale zdaniem Galilejczyków (w. 45) istotne w ocenie Jego działalności.

 

⁵¹ A kiedy był jeszcze w drodze, słudzy wyszli mu naprzeciw, mówiąc, że syn jego żyje. ⁵² Zapytał ich o godzinę, o której mu się polepszyło. (J 4, 51-52)

 

Aby się przekonać, czy Jezus tylko jako prorok przepowiedział mu uzdro­wienie syna, Czy tez sam go uleczył swym słowem.

 

Rzekli mu: "Wczoraj około godziny siódmej opuściła go gorączka". (J 4, 52)

 

Nasza pierwsza po południu.

 

⁵³ Poznał więc ojciec, że było to o tej godzinie, o której Jezus rzekł do niego: "Syn twój żyje". I uwierzył on sam i cała jego rodzina. (J 4, 53)

 

Chodzi przede wszystkim nie o uwydatnienie chęci sprawdzenia związku między uzdrowieniem a słowem Jezusa ze strony dostojnika, a więc o niedosko­nałość jego wiary, ale o podkreślenie nagłego charakteru uzdrowienia, usu­wającego wszelkie wątpliwości — por. J 9, 1 nn. Jednakże w. 53 świadczy niedwuznacznie, iż zbieżność momen­tu wypowiedzenia przez Chrystusa życiodajnego słowa z odzyskaniem zdrowia przez chorego stanowi pewien dalszy etap w procesie wiary dostoj­nika. Owocem jego jest nie tylko do­pełnienie własnej wiary proszącego, ale i przyjęcie jej przez jego domow­ników.

 

⁵⁴ Ten już drugi znak uczynił Jezus od chwili przybycia z Judei do Galilei. (J 4, 54)

 

Pierwszym cudem, zdziałanym w Galilei, była przemiana wody w wino w Kanie galilejskiej [Jan 2^1-11). Gdy wiec Jezus wrócił z Judei, uzdrowienie syna dworzanina było drugim Jego cudem w Galilei, także w Kanie zdziałanym.

Wydaje się, że Ewangelista opra­cowując znany powszechnie materiał z życia Jezusa, chciał uwydatnić drogę pełnej, nadprzyrodzonej wiary chrze­ścijańskiej, w której znak i słowo spełniają określoną rolę, ale domagają się w każdym razie przezwyciężenia opartych na spekulatywno-zmysłowej stronic znaku afektów. Te ostatnie mogą być jedynie pewnym etapem pełnej wiary, etapem jeszcze niedo­skonałym i łatwo przemijalnym.

lit.

Por. poprzednia notka