Nabuchodonozor pod Jerozolimą-opis zgodny z Kroniką Babilonu

¹ Za jego czasu Nabuchodonozor, król Babilonu, ruszył do wojny. Jojakim był mu poddany przez trzy lata, następnie na nowo zbuntował się przeciwko niemu.(2 Krl 24, 1)
 

Nebukadneccar... Jeremiasz (25⁹ ) stale go tak nazywa, w kilku tylko wypadkach; Nebukadreccar. W napisach klinowych Nabu — kudurri—ucur. Był synem Nahopolassara, zdobywcy Niniwy (23²⁹).

Zależność Judy od Egiptu została szyb­ko zakończona, ponieważ wg babilońskich Kronik Nabopolassar (626/5-605), król babiloński po r. 609 podjął dalsze wy­prawy zbrojne w północne tereny Judy, na zachód od swego państwa.

W r. 607 po raz pierwszy jako wódz naczelny wojsk babi­lońskich wystąpił syn Nabopolassara, Nabuchodonozor II (605/4-562). Walczył on najpierw przeciw księstwu Urartu i prze­kroczył Eufrat i zajął tereny należące do­tychczas do Egiptu.

Do decydującej bitwy pomiędzy wojskami babilońskimi, a egips­kimi doszło w r. 605 pod Karkemisz nad Eufratem. Wojska egipskie poniosły wtedy druzgocącą klęskę (por. Jr 46,2).

Po tym zwycięstwie wszystkie kra­je pomiędzy Babilonią a morzem Śródziemnem a i do granic Egiptu przeszły pod panowanie Babilonu.

Nabuchodonozor zniszczył i zajął północną Sy­rię, wrócił jednak z powrotem do Babilo­nii, gdy otrzymał wiadomość o śmierci swego ojca w dniu 8 Ab, tj. 15 sierpnia 605 r. Tutaj w dniu 1 Elul, tj. 6 września objął tron po swoim ojcu i znowu pojawił się w tym samym roku w Syrii, aby w całości ją sobie podporządkować. Panowanie więc Egiptu zostało zakończone także w Palestynie. Na miejsce Egipcjan przyszli teraz Babilończycy.

Jehojakim musiał również poddać się Nebukadneccarowi. W Palesty­nie odnaleziono dość wiele napisów z jego czasów, w których je­dnak nie ma wzmianki o wojnach, tylko o budowlach Nehukadnecca­ra.

Wraz z podporządkowaniem krajów Zachodu Babilonii, także królestwo Judy zostało od niej uzależnione. Jak wynika z w. 1, Jojakim trzy lata był lennikiem Nabuchodonozora, a później chciał zrzu­cić tę niewolę.

Babilońskie Kroniki zawie­rają krótkie wyjaśnienia tej sytuacji na Zachodzie. Otóż Nabuchodonozor w pierwszych latach swego panowania corocznie podejmował wyprawy zbrojne przeciwko krajom i miastom Zachodu. Już podczas pierwszej wyprawy w r. 604 otrzymał on haracz od podporządkowanych sobie państw. Położone na południu miasto Aszkelon, które usiłowało stawić opór, zostało zniszczone przez Babilończyków, a król został uwięziony. Nie wymienia się Judy w tej inskrypcji. Jednak wg 2 Krn 36,6 pojawia się infor­macja, że król Jojakim został zakuty w po­dwójne kajdany z brązu i uprowadzony do Babilonu. Być może miało to miejsce w czasie wyprawy zbrojnej przeciwko Asz­kelon w zimie 604/603 r., kiedy to niektóre oddziały armii babilońskiej mogły być skierowane przeciwko Jerozolimie, aby uwięzić i podporządkować Babilonii „zbuntowanego” Jojakima. Jednak wydaje się, że Nabuchodo­nozor pozostawił jeszcze na urzędzie króla Jehojaqima, albo też go wypuścił aż do śmierci, zmuszając go jedynie do płacenia haraczu.

W czwartym roku swego panowania (601) podjął Nabuchodonozor wyprawę przeciwko Egiptowi, ale spotkał się z dużym oporem i musiał wracać do Babilonu. To niepowodzenie wojsk babilońskich mogło być dla Jojakima/Jehojaqimaokazją do odmówienia płacenia Babilończykom da­niny, jaką składał król w latach 603-601 na rzecz Babilończyków.

² Wtedy Pan wysłał przeciw niemu oddziały Chaldejczyków, oddziały Aramejczyków, oddziały Moabitów, oddziały Ammonitów - wysłał ich przeciw Judzie, aby go zniszczyć zgodnie ze słowem, które Pan wypowiedział przez sługi swoje, proroków. ³ Jedynie z powodu gniewu Pana przyszło to na Judę po to, by go odrzucić od oblicza Jego skutkiem grzechów Manassesa, odpowiednio do wszystkiego, co popełnił. ⁴ A także skutkiem krwi niewinnej, którą wylał, topiąc Jerozolimę w niewinnej krwi, Pan już nie chciał przebaczyć. (2 Krl 24, 2-4)
 

Po powrocie do Babilonu król Nabuchodonozor pozostał w kraju, aby zorganizować na nowo siły zbrojne, które na skutek wyprawy przeciwko Egiptowi zo­stały mocno osłabione W ciągu dwóch lat Nabuchodonozor nie był w stanie zmusić Jojakima/Jehojaqima do składania daniny. Posłał więc król babiloński chaldejskie i aramejskie gar­nizony. stacjonujące na terenach podpo­rządkowanych krajów, jak i kontyngenty pomocnicze Moabitów, Ammonitów(w.2a), aby najprawdopodobniej poprzez ra­bunek ludności wyrównać braki związane z buntem króla Jehojakima i niepłaceniem przez niego haraczu. Sy­ryjczycy, Moabici, Ammonici byli istotnie wrogo usposobieni do kró­lestwa judzkiego. Por. Jer 35¹¹ 48²⁷ Ez 25¹

Przez pośrednictwo proroków... Najwybitniejszym pro­rokiem, który przepowiedział wszy­stkie wypadki, jakie się podów­czas rozegrały, byl Jeremiasz. Por. Jer. rr. 25, 26, 35» 36, 45. Daleko wcześniej prorok Izajasz również przepowiedział, że Jerozolima zo­stanie doszczętnie zniszczona, je­żeli naród się nie nawróci i nie zacznie pokutować za swoje grze­chy. Inny jeszcze prorok Urjasz (Urijahu) także przepowiadał zni­szczenie i bojąc się odpowiedzial­ności za taką przepowiednię, u» ciek) do Egiptu, lecz przez agen­tów był schwytany, wydany Jehojakimowi i na śmierć skazany. Por. Jer 26.

Być może autor złą­czył tutaj w jedną zapowiedź prorocką wydarzenia o „nękaniu Judy” przez gar­nizony Nebukadnezara-Nabuchodonozora w latach 603-601 (por. wyż.) z ostatecz­nym podporządkowaniem państwa w r. 599/98, podobnie jak już to zostało prze­kazane w 2 Krl 21,10-14.

W części 24.3-4 ma się do czynienia z późniejszym rozszerzeniem, ponieważ nie mówi się tu już o „słowie Jahwe” przekazanym przez proroków, lecz o celo­wym działaniu sprawiedliwego i świętego Boga Jahwe, który „nie chciał przebaczyć ze względu na Manassesa (ww. 3-4 por 2 Krl 23,27). Zwłaszcza przelana niewinnie krew za Manassesa, w spojrze­niu późniejszej redakcji dtr, była przyczy­ną katastrofy dla Judy (w. 4 - 2 Kr! 21.16a). Powtarza się grzech niewinnie przelanej krwi przez Jojakima także u Jr 22.17; 26,20-24.

⁵ A czyż pozostałe dzieje Jojakima i wszystkie jego czyny nie są opisane w Księdze Kronik Królów Judy? ⁶ I spoczął Jojakim ze swymi przodkami, a syn jego Jojakin został w jego miejsce królem.
⁷ Król egipski już odtąd nie wychodził ze swego kraju, ponieważ król babiloński podbił wszystko, co należało do króla egipskiego, od Potoku Egipskiego aż do rzeki Eufratu. (2 Krl 24, 5-7)

Jojakim był ostatnim królem w Judzie, który aż do swej śmierci sprawował władzę w Jerozolimie i zmarł jako król. Stąd pojawia się w narracji jego dziejów, po raz ostatni w 1-2 Krl, dtr formuła koń­cząca jego działalność. Brakuje w niej tylko świadectwa o pogrzebie.

Według Jr 22,19 królowi Jojakimowi z Judy został zapowiedziany pogrzeb, jaki sprawia się osłowi. Będą go wlec i porzucą go przed bramami Jerozolimy. Obrazowo zaś u Jr 36,30 dodano, że „zwłoki jego będą wy­stawione na upał dnia i na chłód nocy”(w. 30b). W dodatku w LXX do TM w 2 Krn 36,8 dodano, iż król Judy Jojakim został pochowany w ogrodzie Uzzy. Być może ta nota została przejęta z 2 Krl 21,18.26. Czy wszystkie kary i nieszczęścia, o jakich mó­wił prorok Jeremiasz, dotknęły króla?

Najprawdopodobniej wczesna śmierć spowodowała, że król Jojakim nie przeżył tych nieszczęść, które były związane z na­jazdem Nabuchodonozora na Jerozolimę i jej oblężeniem (por. 2 Krl 24, l).

Faraon egipski, po przegra­nej wojnie pod Karszemisz, nie czul się na silach występowania przeciwko Babilonowi. Wszystkie też ziemie, poczynając od Eufra­tu aż do rzeki Egipskiej przeszły pod panowanie króla babilońskie­go. Rzeka Egipska jest to rzeczka El-Arisz (1 Krn 865), płynąca od góry Synaj i wpada do morza Śródziemnego.