Dekapitacja króla żydowskiego-udowodniona historycznie!!!

Autor biblijny starał się dotąd uzasadnić, że Bóg błogosławi Dawido­wi. Przedstawił więc jego sukcesy w walce z Amalekitami ( w czasie gdy Dawid służył u Filistynów – rozdziały 29 i 30) i triumf, jaki święcił u mieszkańców południowych krańców Palestyny, głównie zamiesz­kałych przez pokolenie Symeona i Judy. Z kolei w następującym opowia­daniu ukaże ostateczną tragedię Sau­la, króla odrzuconego przez Boga. Tragedię tę stanowi klęska poniesio­na w wojnie z Filistynami, zakończo­na śmiercią króla izraelskiego i jego synów na wzgórzach Gilboa.

¹ Filistyni tymczasem walczyli z Izraelem; a mężowie izraelscy uciekli przed Filistynami i padli pobici na wzgórzu Gilboa. ² Filistyni, rozpoczęli natarcie na Saula i na jego synów, zabijając Jonatana, Abinadaba i Malkiszuę - synów Saula.(1 Sm 31, 1-2)

         Na sposób kronikarski autor ksiąg Samuela relacjonuje wydarze­nia, mające decydujące znaczenie dla Izraela. Bez podania wyniku nadzwy­czajnego spotkania Saula z Samuelem w Endor i zaznajomienia ze szczegó­łami przygotowania do bezpośrednie­go zmierzenia się dwóch wrogich wojsk następuje krótka wzmianka o tym, że doszło do walki, w której Izraelici zostali pokonani i liczni zgi­nęli, a pozostali uciekli przed przewa­żającą siłą nieprzyjaciela. Został prawdopodobnie na polu walki tylko niewielki oddział wierny Saulowi. Przeciw niemu zwróciły się główne siły filistyńskie i w wyniku natarcia zginęli synowie królewscy, których tutaj wymieniono po imieniu. Są to: Jonatan, Abinadab i Malkiszua. Imię Jonatana wspominane było już wcześ­niej (por. 1 Sm 14, 6. 8; 18, 1. 3. 4; 19, 4. 6. 7; 20, 1. 3. 4. 11. 12 i in.). Abi­nadab wspomniany został tutaj tylko jeden raz (por. jednak 1 Krn 8, 33; 9, 39), Malkiszuę znamy również tylko z tego opisu, choć w 1 Krn 8, 33; 9, 39 i 10, 2 wymieniono go i przy innych okazjach.

Wymienieni tutaj trzej synowie Saula nie są wszystkimi synami kró­lewskimi. Jest bowiem jeszcze Iszbaal, który obejmie po śmierci ojca władzę królewską nad plemionami północnymi, lecz on z powodu swoje­go kalectwa nie bierze udziału w walce. Udział trzech synów w wojnie świadczy o nastawieniu patriotycz­nym całej rodziny królewskiej.

 ³ W końcu walka srożyła się tylko wokół Saula. Wytropili go łucznicy, a on zadrżał na widok łuczników. ⁴ I odezwał się Saul do swego giermka: "Dobądź swego miecza i przebij mnie nim, ażeby nie przyszli ci nieobrzezańcy i nie przebili mnie sami, i nie naigrawali się ze mnie". Lecz giermek nie chciał tego uczynić, gdyż bardzo się bał. Saul więc dobył miecza i sam rzucił się na niego. ⁵ Gdy giermek zobaczył, że Saul umarł, sam też rzucił się na swój miecz i umarł razem z nim.
⁶ Umarli więc razem tego dnia Saul i trzej jego synowie, i giermek, <i wszyscy jego towarzysze>. (1 Sm 31, 3-6)

Prawdopodobnie taka była strategia walki, że Saul jako główno­dowodzący znajdował się poza fron­tem. Dopiero więc zniszczenie głównej siły Izraela pozwalało Filistynom dosięgnąć jego samego. Jako pomaza­niec Jahwe nie chciał on wpaść w ręce wroga, który usiłował go dosięg­nąć przy pomocy łuczników. Saul bał się (wajjahel m^eodd) bardzo, drżał z powodu zbliżających się „nieobrzezanych”. Z tego też powodu domagał się od swego giermka („noszący broń, sprzęt wojenny”), aby dobył miecza i przebił go.

Podobną scenę można odszukać w Sdz 9, 53 nn, gdzie pewna kobieta zrzu­ciła na głowę Abimeleka kamień młyński i rozbiła mu czaszkę. Abimelek, nie chcąc umierać z rąk kobie­ty, rozkazał giermkowi, aby ten przebił go mieczem. Taki motyw uniknięcia niechwalebnej śmierci z rąk nieobrzezanych jest przyczyną wydania rozkazu przez Saula. Gier­mek nie chciał jednak być przyczyną bezpośredniej śmierci króla. Dlatego Saul zdobył się na desperacki czyn: dobył własnego miecza i rzucił się na niego.

G. Bressan podaje, że w brytyjskim muzeum znajduje się dzie­ło, przedstawiające wydarzenie z 2 wojny Assurbanipala przeciwko Elamowi, mianowicie wódz Elamitów ranny w walce prosi gestem ręki o ścięcie głowy (por. Bressan, 452). W podobny sposób jak król, ginie i jego giermek, rzucając się na miecz. Z relacji 2 Sm 1, 7 nn wynika, że Saul nie umarł natychmiast, ale dobił go jakiś Amalekita, który za swój czyn został ukarany przez Da­wida.

⁷ A gdy Izraelici zamieszkujący tak drugą stronę równiny, jak i Zajordanie, zobaczyli, że wojsko [izraelskie] uciekło i że polegli Saul i jego synowie, opuścili swoje miasta i pouciekali. Przyszli więc Filistyni i zamieszkali w nich. (1 Sm 31, 7)

           Śmierć króla oraz rozproszenie wojsk izraelskich stało się przyczyną wielkiej paniki wśród mieszkańców okolicznych miejscowości w dolinie Ezdrelonu (’aser-b^e‘eber ha‘emeq — „która jest po drugiej stronie doliny”), a więc z tych terenów, które rozcią­gają się między górami Galilei a miej­scowością Szunem, gdzie przebywali Filistyni. Panika ogarnęła również mieszkańców Zajordania, co wskazuje, że klęska zadana przez Filistynów wojskom izraelskim była największa z dotychczas poniesionych.

⁸ Nazajutrz przyszli Filistyni obdzierać zabitych i znaleźli Saula i trzech jego synów leżących na wzgórzu Gilboa. ⁹ Odcięli mu głowę i zdarli zbroję. Po całej ziemi filistyńskiej rozesłali polecenie, aby obwieścić tę radosną nowinę swym bogom i ludowi. ¹⁰ Zbroję jego złożyli w świątyni Asztarty, a ciało powiesili na murze Bet-Szean. (1 Sm 31, 8-10)

         Dla przypieczętowania swo­jego zwycięstwa Filistyni znalezione wśród zabitych ciało Saula znieważyli w ten sposób, że odcięli jego głowę zdarli zbroję. Dawid również kiedyś odciął głowę powalonego w walce Filistyna Goliata i zaniósł ją jako trofeum do Jerozolimy, a zbroję umie­ścił w przybytku. Asyryjskie rzeźby z czasów Sennacheryba przedstawiają zwycięzców z głowami zwyciężonych w ręku (Bressan, 453). Głowę Sau­la i zbroję obnoszono po sanktua­riach filistyńskich, w których te do­wody zwycięstwa składano przed bó­stwem, w obliczu bóstwa. Istniejący ten zwyczaj na Wschodzie potwierdza również król Ezechiasz (728—699), który zanosi do sanktuarium jerozo­limskiego list Sennacheryba (por. 2 Kri 19, 14). Po obniesieniu owych straszliwych trofeów po całej swo­jej krainie Filistyni umieścili broń Saula w świątyni bogini Asztarty. Po­wstaje pytanie, gdzie znajdowała się ta świątynia. Niektórzy sądzili, że chodzi tu o jakąś świątynię znajdują­cą się w Bet-Szan, gdzie znaleziono ślady kultu tej bogini (por. G. A. Bar- rois, Bet-San, DBS I, 950—956; K. A. Leimbach, Die Biicher Samuel (Bonner Bibel, Bonn 1936, ad loc.), jednak bardziej prawdopodobne jest zdanie, że zbroję Saula złożono w świątyni Aszkelonu, gdzie było centralne, a za­razem najstarsze miejsce czci tej bo­gini (por. Bressan, 454).

Hagiograf podaje następnie, że cia­ło Saula powieszono na murze Bet- Szan. Miasto to, obok Jerycha, jest najstarszym w Palestynie. Zamieszki­wali je Kananejczycy, którzy strzegli drogi wiodącej z Damaszku do Egip­tu. Przez długi czas było ono w posia­daniu Filistynów i stanowiło mocną zaporę między Zajordanią i doliną Ezdrelonu, a także między północną częścią Palestyny i południową. Po­dobnie jak inne miasta-twierdze, było otoczone murem. W ruinach miasta znaleziono ślady kultu bóstw kananejskich.

¹¹ Gdy usłyszeli mieszkańcy Jabesz w Gileadzie o tym, jak Filistyni postąpili z Saulem, ¹² powstali wszyscy dzielni ludzie i szli przez całą noc, po czym zdjęli ciało Saula i ciała jego synów z muru Bet-Szean. Przenieśli je do Jabesz i tu spalili. ¹³ Wzięli potem ich kości i pogrzebali pod tamaryszkiem w Jabesz. Pościli potem przez siedem dni. (1 Sm 31, 11-13)

Mieszkańcy Jabesz w Gile­adzie nie zapomnieli tego, czego do­świadczyli od Saula, gdy zostali na­padnięci przez Ammonitów. Saul zor­ganizował wtedy odsiecz, którą sam przyprowadził (1 Sm 11). Kiedy więc usłyszeli, że ciało Saula wisi na mu- rach Bet-Szan, postanowili je zabrać spalić, zgodnie z ich zwyczajami. Chociaż Jabesz jest odległe od Bet- Szan o ok. 25—30 km, to wiadomość o      ciele mogła łatwo do nich dotrzeć za pośrednictwem uciekinierów, lub też kupców, którzy tą drogą zwykle przechodzili. Zebrane kości pochowa­no pod drzewem tamaryszku (’esel — por. 1 Sm 22, 6). Swój smutek zama­nifestowali jeszcze przez post, który trwał przez siedem dni, czyli przez okres przyjęty zwykle po śmierci naj­bliższych za czas żałoby (por. Rdz 50, 10; Sdz 16, 29; Syr 22, 12). Póź­niej Dawid przeniesie ciało Saula i Jo­natana do grobowca rodzinnego znaj­dującego się w Gibeonie (por. 2 Sm 21. 12-16)

LIT: Ks dr Łach S.:Pismo św Starego Testamentu, t4, Księgi 1, 2 Samuela, KUL, Lublin 1973.

Ks dr Kruszyński J.:Pismo św Starego Testamentu, t2, Księgi Jozuego, Sędziów, 2 Samuela i 2 Królewskie - KUL, 1938, Lublin