16Pięciu owych królów uciekło i ukryło się w jaskini obok Makkedy. 17 I powiadomiono Jozuego słowami: "Pięciu królów znaleziono ukrytych w jaskini Makkedy". 18 Jozue odpowiedział: "Wtoczcie wielkie kamienie w otwór jaskini i postawcie przy niej ludzi, aby ich strzegli. 19 Wy zaś nie stójcie bezczynnie, ścigajcie waszych wrogów, zabijajcie schwytanych i nie pozwalajcie im wejść do ich miast, ponieważ Pan, Bóg wasz, wydał ich w wasze ręce". 20 Jozue i Izraelici zadali im straszliwą klęskę, aż do całkowitego ich wyniszczenia, tak że tylko niektórzy uciekli żywi i skryli się w miastach warownych. 21 Wrócił więc cały lud zdrów i cały do obozu Jozuego w Makkedzie, a nikt nie odważył się nawet językiem napastować Izraelitów.
22 Wówczas rzekł Jozue: "Otwórzcie wejście do jaskini i wyprowadźcie z niej do mnie tych pięciu królów". 23 Uczyniono tak i wyprowadzono do niego z jaskini owych pięciu królów: króla Jerozolimy, króla Hebronu, króla Jarmutu, króla Lakisz i króla Eglonu. 24 Skoro przyprowadzono owych królów do Jozuego, Jozue wezwał wszystkich mężów izraelskich i rzekł do dowódców wojennych, którzy mu towarzyszyli: "Zbliżcie się i postawcie wasze nogi na karkach tych królów". Zbliżyli się i postawili swe nogi na ich karkach. 25 Wtedy Jozue rzekł do nich: "Odrzućcie bojaźń i strach, bądźcie mężni i mocni, gdyż tak uczyni Pan wszystkim wrogom waszym, z którymi walczyć będziecie".
26 A potem Jozue wymierzył im cios śmiertelny i kazał powiesić ich na pięciu drzewach, na których wisieli aż do wieczora. 27 A o zachodzie słońca na rozkaz Jozuego zdjęto ich z drzew i wrzucono do jaskini, w której się ukrywali. Wejście do jaskini zasypano wielkimi kamieniami, które leżą tam aż do dnia dzisiejszego. (Joz 10, 16-27)
Zdołano też pojmać owych pięciu królów, którzy napadli na Gibeonitów. Uciekając przed pogonią, skryli się w jaskini miasta Makkeda. Jozue kazał ich wszystkich powiesić. Taki był wówczas zwyczaj wojenny.
28Tego samego dnia Jozue zdobył Makkedę i pobił ją ostrzem miecza, króla zaś jej i wszystkich żywych w mieście obłożył klątwą, tak że nikt nie ocalał. A z królem Makkedy postąpił tak, jak z królem Jerycha. 29 Następnie Jozue z całym Izraelem udał się z Makkedy do Libny i natarł na Libnę. 30 I wydał ją Pan w ręce Izraela wraz z jej królem; zdobyli ją ostrzem miecza i zabili wszystkich żyjących, tak że nikt nie ocalał; a z królem jej postąpił tak, jak postąpił z królem Jerycha. 31 Jozue z całym Izraelem udał się następnie z Libny do Lakisz, obległ je i natarł na nie. 32 I wydał Pan również Lakisz w ręce Izraela, który na drugi dzień zdobył je i zabił ostrzem miecza wszystkich żyjących w nim, zupełnie tak, jak uczynił z Libną. 33 Wówczas Horan, król Gezer, przybył, aby wspomóc Lakisz, lecz Jozue zadał mu taką klęskę, iż z jego ludu nikt nie ocalał. 34 Później Jozue, a z nim cały Izrael udali się z Lakisz do Eglonu, oblegli go i natarli na niego. 35 Zdobyli go tego samego dnia i pobili ostrzem miecza. Wszystko, co w nim żyło, tegoż dnia zostało obłożone klątwą, zupełnie tak, jak w Lakisz. 36 Z Eglonu udał się Jozue, a z nim cały Izrael do Hebronu i natarł na niego. 37 I zdobyli go, i porazili ostrzem miecza jego króla i wszystkich mieszkańców przyległych jego miast, nie pozostawiając nikogo przy życiu, jak uczynił [Jozue] z Eglonem. Miasto i wszystko, co w nim żyło, zostało również obłożone klątwą. 38 Jozue wraz z całym Izraelem wrócił do Debiru i natarł na niego. 39 I zdobył go wraz z jego królem i wszystkimi przyległymi doń miastami: pobili go ostrzem miecza i obłożyli klątwą wszystko, co w nim żyło, nie oszczędzając nikogo. Jak postąpił z Hebronem, tak uczynił z Debirem i jego królem, jak przedtem uczynił z Libną i jej królem.(Joz 10, 28-38)
Jozue zdobył dalsze miasta, wśród nich Lakisz i Hebron. Wykopaliska w Lakisz (Tell ed-Duweir) wykazały, że miasto to według napisu w egipskich znakach hieratycznych, umieszczonych na czarze znalezionej w r. 1937, zostało zniszczone ok. r. 1230 przed Chr. Było to ważne miast doskonale ufortyfikowane, zajmujące strategiczną pozycję na równinie Szefeli czy nizinach judzkich. Znajdowało się około 70 km na południowy zachód od Jerozolimy. Nacierający pod wodzą Jozuego Izraelczycy zdobyli Lakisz drugiego dnia i pomaszerowali dalej nie paląc miasta (Joz 11,13). Później król Roboam jeszcze bardziej umocnił Lakisz i uczynił je bardzo silne (2 Kr 11,9-11).
Podczas prowadzenia prac archeologicznych w ruinach Niniwy w 1870 r. odkryto (Laynard), że spośród 46 zdobytych miast przez króla asyryjskiego Sanacheryba, to właśnie ze zdobycia Lakisz był najbardziej dumny (kampania syryjsko – palestyńska z 701 r przed Chr. Po powrocie do Niniwy kazał on swoim artystom i rzeźbiarzom uwiecznić na murach własnego pałacu zdobycie miasta. Zostało to odnalezione na 13 płytach, które po zestawieniu razem tworzą jedną z największych i najbardziej rozbudowanych panoram bitewnych, stworzonych kiedykolwiek.
Z kolei podczas wykopalisk prowadzonych pod kierunkiem J. L. Starkey w latach 1932-1938 odkryto 21 listów (znanych jako listy z Lakisz) w warstwie popiołu i węgla drzewnego w strażnicy znajdującej się przy zewnętrznej bramie miasta. Listy te pisał węglowym tuszem niejaki Hoszajasz, oficer stacjonujący na wysuniętej placówce w pobliżu Jerozolimy do Joasza dowódcy garnizonu Lakisz. Te krótkie informacje były pisane w ostatnich latach życia proroka Jeremiasza (588 przed Chr.) i oddają wiernie nastroje jakie panowały w trudnym okresie ostatnich lat rządów Sedecjasza, tuż przed upadkiem Lakisz a dwa lata przed upadkiem Jerozolimy. Listy ewidentnie pisane były w przeciągu kilku dni lub tygodni, jak na to wskazują podobieństwa ich fragmentów, zresztą 5 z nich to elementy jednego listu.
W liście I wymienionych jest 9 imion, z których 5 figuruje w Starym Testamencie, 3 występują jedynie w czasach Jeremiasza.
W liście IV Hoszajasz pisze: „Niech pan mój wie, że wypatrujemy sygnałów od Lakszisz, zgodnie z otrzymanymi zaleceniami, bo nie widzimy Azekach”. Jeremiasz pisze o sygnałach (1Uciekajcie z Jerozolimy, synowie Beniamina!
W Tekoa dmijcie w trąby!
Na Bet-ha-Kerem wznieście znak!
Albowiem od północy zagraża nieszczęście
i wielka katastrofa.
Jer 6,1), i podaje jak król Babilonii walczył przeciwko Jerozolimie i innym miastom judzkim – Lakszisz i Azekach, które wciąż trwały niezdobyte, a były to jedyne ufortyfikowane miasta w Judei:7Wojsko zaś króla babilońskiego prowadziło walkę przeciw Jerozolimie i wszystkim miastom judzkim, które broniły się jeszcze: przeciw Lakisz i Azeka. Tylko bowiem te miasta obronne utrzymywały się spośród miast judzkich.
(Jer 34,7).
List VI odnosi się do słów książąt: „osłabianie rąk” co jest bardzo interesujące w zestawieniu z Jeremiaszem 38,1-4 -1Szefatiasz, syn Matana, Godoliasz, syn Paszchura, Jukal, syn Szelemiasza, i Paszchur, syn Malkiasza, usłyszeli słowa, które Jeremiasz mówił do całego ludu: 2 "To mówi Pan: Kto pozostanie w tym mieście, umrze od miecza, głodu i zarazy; kto zaś przejdzie do Chaldejczyków, pozostanie przy życiu. Jako zdobycz będzie miał swoje własne życie i utrzyma je. 3 To mówi Pan: Miasto to zostanie nieuchronnie wydane w ręce wojska króla babilońskiego, który je zdobędzie". 4 Przywódcy więc powiedzieli do króla: "Niech umrze ten człowiek, bo naprawdę obezwładnia on ręce żołnierzy, którzy pozostali w tym mieście, i ręce całego ludu, gdy mówi do nich podobne słowa. Człowiek ten nie szuka przecież pomyślności dla tego ludu, lecz nieszczęścia".
Listy z Lakszisz odzwierciedlają nastroje społeczne i polityczne w czasach proroka Jeremiasza, gdy przebywał on w więzieniu. Listy te dostarczają także bezsprzecznych dowodów, na to, że Baruch spisywał słowa Jeremiasza po hebrajsku, przy użyciu atramentu Jer 36, 17-18 -17Zapytali nadto Barucha: "Powiedz nam, proszę, jak napisałeś wszystkie te słowa? Pod jego dyktando?" 18 Baruch zaś odpowiedział im: "Własnymi ustami dyktował mi wszystkie te słowa, a ja zapisywałem atramentem w księdze".
Profesor Haupert uważa, że znaczenie Listów z Lakszisz jest niewiarygodne. Jak dotąd, żadne odkrycie archeologiczne dotyczące Starego Testamentu nie może się nawet równać z tymi listami. Ich autorzy pisali z prawdziwym artyzmem po hebrajsku i pozostawili wirtualną księgę Starego Testamentu – dodatek do księgi Jeremiasza.
Z kolei dr Albright dodaje: „ W tych listach jesteśmy w czasach Jeremiasza, z warunkami politycznymi i społecznymi odzwierciedlonymi w Księdze noszącej jego imię”.
1Jabin, król Chasoru, usłyszawszy o tym, powiadomił Jobaba, króla Madonu, króla Szimronu, króla Akszafu 2 i królów zamieszkałych na północy, w górach i na równinie, na południu od Kinneret, w Szefeli i na wyżynach Doru na zachodzie, 3 Kananejczyków na wschodzie i na zachodzie, Amorytów, Chetytów, Peryzzytów, Jebusytów na górze i Chiwwitów u stóp Hermonu w krainie Mispa. 4 Wyruszyli oni z całym swym wojskiem, ludem mnogim jak piasek na wybrzeżu morza i z olbrzymią liczbą koni i rydwanów.
5 Wszyscy ci królowie umówiwszy się przybyli i zajęli stanowiska nad wodami Merom, aby walczyć z Izraelem. 6 I rzekł Pan do Jozuego: "Nie bój się ich, albowiem jutro o tej porze sprawię, że oni wszyscy padną zabici przed Izraelem. Konie ich okulawisz, a rydwany ich spalisz". 7 Jozue wraz z całym swym zbrojnym ludem przybył niespodzianie nad wody Meromu i rzucił się na nich. 8 Pan wydał ich w ręce Izraela. Rozbili ich i ścigali aż do Sydonu Wielkiego i aż do Misrefot-Maim i do doliny Mispa na wschodzie. Rozgromiono ich całkowicie, tak że nikt nie ocalał. 9 Jozue postąpił z nimi, jak Pan mu rozkazał: konie ich okulawił, a rydwany spalił. (Joz 11, 1-9)
Wieść o pogromie królów w południowej Palestynie przeraziła królów północy. Najpotężniejszy z nich, Jabin, król miasta Haso r, za warl przymierze zaczepno-odporne. Hasor (prawdopodobnie dziś Tell el—Kedah lub Tell Wakkas) leżało w dolinie górnego Jordanu na równinie nad jeziorem Hule, u stóp gór wschodniej Galilei. Miasto dzięki
swemu położeniu panowało nad starą trasą prowadzącą z Egiptu przez Syrię do Mezopotamii. Miasto to wspominają teksty egipskie z czasów Tutmozisa III (Ok. r. 1500 przed Chr.) oraz listy z Tell el—Amarna.
Koalicja północna wojsk nieprzyjacielskich pod względem techniczno-wojennym ze swymi rydwanami i zaprzęgiem konnym przewyższała Izraelitów; a jednak, kiedy przyszło do rozprawy, Jozue na rozkaz Boży rozgromił armię nieprzyjacielską, zdobył Hasor i spalił je. Wody Merom, o których wspomina tekst biblijny (gdzie miała miejsce wspomniana bitwa), nazwane zostały prawdopodobnie według miejscowości Merom, znajdującej się w pobliżu miasta Safed w górnej Galilei.
Mimo wielu sukcesów wojennych Jozuemu nie udało się opanować całej ziemi Kanaan. Wymagało to jeszcze wielu walk, które trwać będą aż do czasów królewskich. Dlatego autor biblijny zaznacza: „wszystkich miast położonych na wzgórzach Izraelici nie byli w stanie spalić”.
Główne zadanie zostało na razie spełnione, tak że Jozue mógł przystąpić do podziału ziemi między pokolenia Izraela.
LIT:
http://iktotuzmysla.salon24.pl/598490,nauka-potwierdza-cud-zatrzymania-slonca-przez-jozuego,3
Inne tematy w dziale Technologie
