Negocjacje Mojżesza z faraonem i ich skutki historyczne!!!

 ¹Potem udali się Mojżesz i Aaron do faraona i powiedzieli mu: "Tak powiedział Pan, Bóg Izraela: Wypuść mój lud, aby urządził na pustyni uroczystość ku mojej czci". (Wj 5, 1)

Kolejno udaje się Mojżesz wraz z Aaronem do faraona i przedstawia mu żądanie Jahwe, Boga Izraelitów, domagającego się od nich urządzenia Mu specjalnej uroczystości (jahoggu) na pustyni. Wyraz hagag oznacza urządzenie jakiejś uroczystości połączonej z pielgrzymką do jakiegoś sanktuarium. Toteż trzy uroczyste święta izraelskie łączące się z pielgrzymkami do Pana nazywały się haggim (23, 14-17).

 

²Faraon odpowiedział: "Kimże jest Pan, abym musiał usłuchać Jego rozkazu i wypuścić Izraela? Nie znam Pana i nie wypuszczę Izraela". (Wj 5, 2)

 

Powoływanie się Mojżesza na Jahwe, Boga Izraelitów, nie zrobiło na faraonie żadnego wrażenia. Faraon czciciel potężnych bogów egipskich, nie mógł usłuchać rozkazu bóstwa, którego nie znał. Mogło to być w opinii faraona jedynie jakieś słabe bóstwo, jak słabymi byli jego czciciele.

 

³Rzekli: "Bóg Hebrajczyków nam się ukazał. Pozwól przeto nam iść trzy dni drogą na pustynię i złożyć ofiarę Panu, Bogu naszemu, by nas nie nawiedził zarazą lub mieczem". ⁴ Na to odpowiedział im król egipski: "Dlaczego to Mojżeszu i Aaronie, chcecie odwieść lud od pracy? Idźcie co prędzej do waszych robót". (Wj 5, 3-4)

 

Mojżesz posłuszny swej misji powtarza faraonowi rozkaz Jahwe, Boga Hebrajczyków. Faraon lekceważy i teraz rozkaz Jahwe i nazywa Mojżesza I Aarona buntownikami ludzi odwodzącymi ich od nakazanej pracy. Religia rzekomo ma być jedynie przykrywką ich politycznych zamierzeń.

Izaak Cylkow podaje, że wg powszechnej w starożytności wiary. Klęski były bezpośrednią karą za zaniechanie lub znieważenie świąt

 

 

⁵ I powiedział jeszcze faraon: "Oto lud kraju teraz jest liczny, a wy odciągacie go od pracy". (Wj 5, 5)

Faraon w dalszym ciągu zwraca się do Mojżesza i Aarona i uzasadnia swoją nieustępliwość racją stanu, która nakazuje mu być nieugiętym wobec licznego ludu Izraelitów. Cylkow dodaje, że lud ziemi izraelski i egipski wzrósł tak znacznie, że pozwolić mu świętować, znaczyłoby sprowadzić nieobliczalne w skutkach niebezpieczeństwo.

 

⁶Tego samego dnia taki rozkaz wydał faraon dozorcom robót ludu i pisarzom: ⁷ "Nie będziecie dostarczać więcej ludowi słomy do wyrabiania cegły, jak poprzednio. Odtąd niech sami starają się o słomę. ⁸ Wyznaczycie zaś im tę samą ilość cegieł, jaką wyrabiali dotąd, nic im nie zmniejszając; ponieważ są leniwi, wołają przeto: "Pójdźmy złożyć ofiarę naszemu Bogu". ⁹ Praca tych ludzi musi się stać cięższa, aby się nią zajęli, a nie skłaniali się ku fałszywym wieściom". (Wj 5, 6)

 

Ponadto faraon, podobnie jak później król Roboam (3 Krl 12, 7), nie tylko nie złagodził ciężaru Izraelitów, ale jeszcze obostrzył ich ucisk, nakazując dozorcom egipskim (negesim) i pisarzom (soterim), wybranym spośród Izraelitów, aby nie dawali słomy potrzebnej do wyrobu cegły. O słomę tę winni starać się obecnie sami robotnicy izraelscy. Było jej pod dostatkiem na polach, gdyż żniwiarze w Egipcie ścinali jedynie kłosy. To oczywiście powiększało pracę robotników izraelskich, gdyż faraon nie zniżył normy im postawionej. Chciał przez to tak Ich zająć, by nie mieli czasu na myślenie o czymkolwiek poza pracą.

 

¹⁰Wyszli więc dozorcy robót ludu razem z pisarzami i ogłosili ludowi: "Tak rozkazał faraon: Nie dostarczę wam więcej słomy. ¹¹ Sami rozejdźcie się i zbierajcie słomę, gdzie ją możecie znaleźć. Mimo to nic nie będzie odjęte z nakazanych świadczeń". ¹² I rozproszył się lud po całej ziemi egipskiej, aby zbierać ścierń zamiast słomy. ¹³ Dozorcy zaś robót przynaglali i mówili: "Winniście wykonać w każdym dniu codzienną swą pracę, jak wtedy, gdy słomy wam dostarczano". ¹⁴ Bito pisarzy spośród Izraelitów, których dozorcy robót faraona ustanowili nad nimi, mówiąc: "Czemu nie wykonaliście powinności waszej i nie dostarczyliście cegieł ani wczoraj, ani dzisiaj w tej mierze jak poprzednio?" (Wj 5, 10-14)

 

Dozorcy i pisarze obwieścili Izraelitom polecenie faraona. Zbieranie ścierni, potrzebnej do wyrobu cegieł, obniżyło wydajność pracy robotników izraelskich, to za posłużyło dozorcom egipskim za powód do bicia pisarzy izraelskich, Że nie dość pilnują swych ziomków, pozwalając im leniwie pracować.

 

¹⁵Pisarze zaś spośród Izraelitów przybyli do faraona i narzekali mówiąc: "Czemu w ten sposób postępujesz z twoimi sługami? ¹⁶ Nie dają teraz słomy sługom twoim i mówią nam: "Róbcie cegły". I oto słudzy twoi są bici, i winę przypisuje się ludowi". (Wj 5, 15-16)

 

Niesprawiedliwość była oczywista, toteż pisarze izraelscy udali się do faraona ze skargą na niesprawiedliwe postępowanie z ludem izraelskim. Literatura egipska zna podobne narzekania robotników na ucisk swych panów oraz na nieregularność plac. Zrozpaczeni robotnicy uciekali się nieraz do gwałtów i rozruchów, doprowadzeni do ostateczności przez swych ciemiężców.

Cały opis biblijny wyrobu cegły został też potwierdzony tekstami i malowidłami egipskimi.

¹⁷Faraon im odpowiedział: "Jesteście bardzo leniwi, i dlatego mówicie: "Chcemy wyjść, by złożyć ofiarę Panu". ¹⁸ Teraz idźcie, ale do pracy! Nie otrzymacie słomy, ale dostarczycie taką samą ilość cegieł". ¹⁹ Położenie pisarzy Izraelitów stało się rozpaczliwe z powodu rozkazu: "Nie umniejszajcie nic z dziennego wyrobu cegieł". (Wj 5, 17-19)
 

Harmonizuje też z historią postąpienie faraona z pisarzami izraelskimi. Bez wchodzenia w jakąkolwiek dyskusję odrzuca faraon prośbę Izraelitów i posądza ich o lenistwo, które zrodziło w nich myśl o pielgrzymce do sanktuarium Jahwe. W swych rozkazach nie wprowadza żadnej zmiany. Przez takie postępowanie chciał też faraon, choć nie czyni do tego żadnej aluzji, osłabić wpływ Mojżesza na lud.

To niepowodzenie pisarzy izraelskich u faraona doprowadziło ich rodaków niemal do rozpaczy.

 

²⁰Gdy wychodzili od faraona, spotkali Mojżesza i Aarona, którzy na nich czekali. ²¹ I powiedzieli do nich: "Niechaj wejrzy Pan na was i osądzi, gdyż naraziliście nas na niesławę u faraona i jego dworzan. Wy to podaliście miecz w ich rękę, aby nas zabijali". (Wj 5, 20-21)

 

Stosownie do zamierzenia faraona powstała niechęć Izraelitów do Mojżesza, czemu dali wyraz pisarze izraelscy przy spotkaniu się z Mojżeszem i Aaronem po wyjściu od faraona. Robili im wymówki, że sprowadzili na nich nowe nieszczęścia przez rozgniewanie faraona.

 

 

²²Wtedy Mojżesz zwrócił się do Pana i powiedział: "Panie, czemu zezwoliłeś wyrządzić zło temu ludowi? Czemu mnie wysłałeś? ²³ Wszak od tej chwili, gdy poszedłem do faraona, by przemawiać w Twoim imieniu, gorzej się on obchodzi z tym ludem, a Ty nic nie czynisz dla wybawienia tego ludu". (Wj 5, 22-23)

Mojżesz nie usiłuje się usprawiedliwiać, gdyż rozgoryczeni ziomkowie wydawali się mieć rację. Toteż zwracając się do Boga w modlitwie robi Bogu podobne wyrzuty, jakie i jemu zrobili pisarze izraelscy.

Misja jego do faraona zamiast przynieść wybawienie Izraelitom pogorszyła jeszcze ich położenie. Faraon nie chce słyszeć o uwolnieniu Izraelitów. Ci zawiedzeni w swych nadziejach popadli w apatię i odwrócili się od tego, który im zapowiadał wybawienie. Mojżesz robi wyrzuty Bogu, że nie dokonał zbawczych dzieł dla wybawienia jego ludu.

 

¹Pan rzekł wtedy do Mojżesza: "Teraz ujrzysz, co uczynię faraonowi. [Zmuszony] mocną ręką wypuści ich i mocną ręką wypędzi ich ze swego kraju".(Wj 6, 1)

 

Jahwe wysłuchał modlitwy Mojżesza i obiecał zdziałać teraz takie cuda, jakie zmuszą faraona do uwolnienia Izraelitów z niewoli egipskiej.

 

LIT

Ricciotti G. Dawne dzieje Izraela Pax W-wa 1956

Messori V.: Opinie o Jezusie Wyd. M 2004 Kraków

Giuseppe Ricciotti „Życie Jezusa Chrystusa” „Dawne Dzieje Izraela” PAX

Messori V., Umęczon pod ponckim Piłatem? Wyd M Kraków 1996

Messori V., „Mówią, że zmartwychwstał” Wyd M Kraków 2004

Rops D.: Dzieje Chrystusa Pax Warszawa 1987

Flawiusz J.: Dzieje wojny żydowskiej przeciwko Rzymianom Armoryka Sandomierz 2008

Forstner D. OSP.: Świat symboliki chrześcijańskiej Pax Warszawa 1990

Messori V.: Opinie o Jezusie Wyd. M Kraków 1994

Ks. Filipiak M. : Jak rozumieć Pismo Święte, KUL, Lublin, 1982

Ks. Dąbrowski E.,: Pismo Święte Nowego Testamentu w 12 tomach, wstęp przekład z oryginału, komentarz, Pallotinum, W-wa, 1977, tom 2, 3, 4, 5

Nowy Testament - Najnowszy przekłąd z języków oryginalnych z komentarzem, Edycja św Pawła

Ks. Dąbrowski E., „Proces Chrystusa w świetle historyczno-krytycznym”, Ksiegarnia św. Wojciecha 1964

Ks. Dąbrowski E., Dzieje Pawła z Tarsu, PAX, W-wa, 1953

Giuseppe Ricciotti Paolo Apostolo BIOGRAFIA CON INTRODUZIONE CRITICA

Ks. Szczepański Wł., 4 Ewangelie Wstęp, Nowy przekład i komentarz, Kraków 1917

Cylkov I., BERESZIT (NA POCZĄTKU) - GENESIS - KSIĘGA RODZAJU [1 KSIĘGA MOJŻESZA]

PISMO ŚWIĘTE STAREGO TESTAMENTU pod redakcją Ks. Dra STANISŁAWA LACHA

Profesora egzegezy Starego Testamentu na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim-Pallotinum, Poznań, 1962

Kudasiewicz J., Jak rozumieć Pismo Święte, Jezus Historii a Chrystus Wiary, t.3, KUL, Lublin, 1987

Stachowiak L., Jak rozumieć Pismo Święte, Potop biblijny, t4, KUL, 1988

Stary Testament Historia zbawienia, Editions du DialoqueParyż, 1987

Rops., D.:Od Abrahama do Chrystusa, Wa-wa, Pax, 1967

Bednarz M.:Biblia Księga Wiecznego niepokoju, Fund. Nasza przyszłość, 2008

Lapple A,: Od egzegezy do katechezy, W-wa, Pax, 1986

Świderkówna A.: Rozmowy o Biblii, W-wa, PWN, 1995