Po zapowiedzi trzeciego ,,biada” (11, 14) na głos trąby siódmej całe niebo wielbi chwilę nastania Królestwa Boga i Chrystusa nad światem oraz Dnia gniewu i sądu (15.18), Na zakończenie ukazuje się w otwartej Świątyni niebieskiej Arka Przymierza (19). Wiersze 14-18 należą do tekstu I kontynuując 10, 5-7. Wiersz 19 stanowi zamknięcie głównej myśli teologicznej rozdziału 11, stwierdzając definitywne ustalenie Nowego i Wiecznego Przymierza w Świątyni niebieskiej (Feulliet).
14Minęło drugie "biada",
a oto trzecie "biada" niebawem nadchodzi.
15 I siódmy anioł zatrąbił,
i w niebie powstały donośne głosy mówiące: (Ap, 11, 14-15)
"Donośne głosy” mogą pochodzić od czterech Zwierząt, których aklamacje według 4, 8-11 wyprzedzają głosy Starców, lub od wszystkich mieszkańców nieba. Stwierdzają one widoczne, efektywne nastanie władzy Boga i Chrystusa nad światem, pozornie rządzonym dotąd przez Uzurpatora (Mt 4.8).
"Nastało nad światem królowanie Pana naszego i Jego Pomazańca
i będzie królować na wieki wieków".
,,Będzie królować” — liczba pojedyncza podkreśla jedność tych rządów.
16 A dwudziestu czterech Starców,
zasiadających na tronach swych przed tronem Boga,
padło na oblicza i oddało pokłon Bogu,
Kościół, reprezentowany przez Świętych Starego Przymierza, aktem prostracji (padanie na twarz) — jak Aniołowie w 7,11. — wielbi tę chwilę, która stanowi dziejowe wypełnienie symbolicznej intronizacji Baranka z rozdz. 5.
24 starców, widząc jak w ciągu całej swojej historii człowiek przeciwstawia się woli Boga, wreszcie doczekało się królowania Boga i Baranka (dzięki….żeś wreszcie zaczął królować). Ludzką wolność traktuje się naprawdę serio.
17 mówiąc:
"Dzięki czynimy Tobie, Panie, Boże wszechmogący,
Który jesteś i Który byłeś,
żeś objął wielką Twą władzę i zaczął królować.
18 I rozgniewały się narody,
a nadszedł Twój gniew
i pora na umarłych, aby zostali osądzeni,
i aby dać zapłatę sługom Twym prorokom
i świętym,
i tym, co się boją Twojego imienia,
małym i wielkim,
i aby zniszczyć tych, którzy niszczą ziemię".
Daes irae — kontrast mało znaczącego gniewu ludzkich potęg i straszliwego gniewu Bożego, kładącego kres dziejom — odmalowany jest terminami biblijnymi. Wraz z Dniem
gniewu występują: a) ,,pora na umarłych” (por. analogiczny Mk 11, 13), którzy według
planu Bożego już niejako są dojrzali do osądzenia; b) wypłata nagrody wiernym; c) odpłata niszczycielom według ius talionis. Tematy tu zapowiedziano zostaną rozwinięte pod koniec księgi bunt narodów (19,17-21; dublet: 20, 8-10), sąd ostateczny (20, 11-15), nagroda wieczna (21 n), zniszczenie potęg wrogich Chrystusowi (19, 20; dublet: 20, 10). Koloryt Starego Testamentu jest tu bardzo wyraźny. Szczególnie znamienne jest zestawienie kolejne kategorii wiernych: a) słudzy — prorocy; b) święci; c) bojący się imienia Bożego — czyli wodzowie duchowi, masa ludu wiernego i prozelici szeroko pojęci.
Niszczą ziemię ci, którzy tak ją przeobrażają, że przestaje ona świadczyć o swoim Stwórcy, dlatego w rozdziale jedenastym po plagach z rozdziału 8 i 9 Bóg przejmuje władzę (nadszedł Twój gniew) by zaprowadzić sprawiedliwość
19 Potem Świątynia Boga w niebie się otwarła,
i Arka Jego Przymierza ukazała się w Jego Świątyni,
a nastąpiły błyskawice, głosy, gromy, trzęsienie ziemi i wielki grad. Ap (11, 14-19)
,,Świątynia w niebie się otwarła" bo ziemska, do której aluzja była w ww. 1 n, już przestała istnieć. Trwać będzie już tylko — niebieska. W scenariuszu znamiennym dla teofanii ukazuje się oczekiwana przez mesjanizm żydowski (2 Mach 2, 5-8;) Arka Przymierza, ale tym razem Nowego i już Wiecznego (Hebr 8, 6-13; 9, 15). Jest to raczej niebieski archetyp historycznej Arki, która według rabinów miałaby spłonąć wraz ze światem (Joma 53b—54a; Antiq 18, 4, 1). Losy historycznej Arki nie są pewne. Przypuszczać należy, że spłonęła ze świątynią Salomonową (2 Król 25,9 -Spalił świątynię Pańską, pałac królewski i wszystkie domy Jerozolimy - wszystkie wielkie domy spalił ogniem. 10 Całe zaś wojsko chaldejskie, które było z dowódcą straży przybocznej, zburzyło cały mur dokoła Jerozolimy).
W każdym razie Tytus (rok 70) już jej nie znalazł w świątyni Heroda (Tacyt, Hist.)
Zresztą Jeremiasz stwierdził, że w erze mesjańskiej arka historyczna straci znaczenie (Jer 3, 16 -14 Wróćcie, synowie wiarołomni - wyrocznia Pana - bo jestem Panem waszym i przyjmę was, po jednym z każdego miasta, po dwóch z każdego rodu, by zaprowadzić na Syjon. 15 I dam wam pasterzy według mego serca, by was paśli rozsądnie i roztropnie. 16 A gdy się rozmnożycie i wydacie liczne potomstwo na ziemi w tamtych dniach - wyrocznia Pana - nikt nie będzie już mówił: "Arka Przymierza Pańskiego!" Nikt już nie będzie o niej myślał ani jej wspominał, odczuwał jej braku, ani też nie uczyni nowej. 17 W tamtych czasach Jerozolima będzie się nazywała Tronem Pana.). Sens więc tej wizji jako zakończenia rozdziału jest chyba taki: duchowe dziedzictwo Izraela ocalone zostało w Kościele, gdzie Prawo i Prorocy mają swoje doskonalsze przedłużenie (Świadkowie). Kościół jest zarazem doczesną instytucją (ocalona świątynia z wierszy 1 n) i eschatologiczną (świątynia niebieska, obecność Boga wśród swego ludu). Ci, którzy łącza
ten wiersz z działem następnym, upatrują w tej wizji znak nadejścia czasów ostatecznych: ,,Święte Świętych” w niebie stoi otworem.
Sama Arka jest znakiem wierności Boga wobec tych co dochowali Przymierze. Jest znakiem przejmującym w swojej wymowie bo z jednej strony mówi jak bezwzględnie poważnie traktuje On przymierze z człowiekiem a z drugiej jest podstawa sądu i oskarżenia gdyż człowiek przymierza nie dochował
Inne tematy w dziale Kultura
