21Potem Jezus odszedł stamtąd i podążył w stronę Tyru i Sydonu(Mt 15, 21)
Tyr, dzisiaj Sur; Sydon, dziś Saida, Słowami „Tyr i Sydon” oznacza często Pismo św., tak Starego (Jer 27 3 47 Ez 27 11 Joel 3 1 Zach 9 2 Zach 5 15 ), jak i Nowego Testamentu (Mt 11 21 22 15 21 Mk 3 8 7 24 3 1 Łk 6 17 Dz 12 20) całą krainę Fenicji, której te dwa miasta były stolicami. Fenicja stanowiła wówczas osobny okręg sądowy prowincji rzymskiej Syrii, który cieszył się dość znacznym samorządem. Fenicja od południowego wschodu graniczyła z Galileą.
Jezus udał się tam (dosł. usunął się" Mt 15 21 ), aby uniknąć na razie zasadzek faryzeuszów i niepożądanej ciekawości Heroda Antypasa (por.Łk 9 9 ).
22A oto kobieta kananejska
Chananaea, (Mt 15 22 ) = Syrophenissa (Mk 7, 26 ). Fenicjanie sami siebie nazywali Ken’ani (por. Gen 10 19 lz 23 11 Abd 20), Chananejczykami; było to jakby ich narodową nazwą; Rzymianie natomiast mieszkańców Fenicji nazywali często Syro-fenicjanami, gdyż Fenicja politycznie i administracyjnie należała do Syrii.
wyszedłszy z tamtych okolic, wołała: «Ulituj się nade mną, Panie, Synu Dawida! Moja córka jest ciężko dręczona przez złego ducha (Mt 15, 22).
Poganie ówcześni także wierzyli w opętanie przez duchy nieczyste
Niewiasta tych okolic, niewątpliwie poganka a nie prozelitka, dlatego właśnie nazwana Kananejką udała się widocznie w kierunku Galilei, aby spotkać się z Jezusem i prosić Go za Swoją córką. Z informacji Ewangelisty można wnosić, że Jezus opuścił kraj ojczysty idąc w kierunku kraju pogańskiego, niewiasta zaś w poszukiwaniu Jezusa szła mu niejako naprzeciw. Tytuł: Syn Dawida (por. także 9,27; 12, 23) na ustach poganki nie wyraża nic więcej, jak głęboką wiarę, że słynny ze swych dobrych czynów Jezus z Nazaretu w którym wielu Żydów widziało Mesjasza. tj. zapowiedzianego potomka Dawida, jest w stanie jej córkę uwolnić spod władzy dręczącego ją demona.Chociaż poganka, nazywa Chrystusa synem Dawida, a przez to wyznaje Go Mesjaszem według tego, co słyszała od Żydów.
23Lecz On nie odezwał się do niej ani słowem. Na to podeszli Jego uczniowie i prosili Go: «Odpraw ją, bo krzyczy za nami!»24Lecz On odpowiedział: «Jestem posłany tylko do owiec, które poginęły z domu Izraela (Mt 15, 23-24)»
Prośba oraz tytuły: Pan i Syn Dawida nadane przez Kananejkę Jezusowi musiały być wypowiedziane z wielką ufnością i szacunkiem, skoro wzbudziły współczucie u uczniów. Widząc, że Jezus nie reaguje, wstawili się za nie. Słowo bowiem apoluein znaczy: rozwiązać, odprawić, ale może też mieć znaczenie: przychylić się do prośby, udzielić łaski.
Chrystus jest Zbawicielem wszystkich ludzi, ale z woli Bożej, za życia doczesnego, miał swą działalność apostolską ograniczyć prawie wyłącznie do Żydów, jako przyobiecany Mesjasz im.
Do typowo Mateuszowych idei należy między innymi ta, że Jezus za swego ziemskiego życia koncentrował się na ratowaniu dawnego ludu Bożego i dawał mu pierwszeństwo wśród narodów w korzystaniu z łaski zbawienia, jak to zapowiadali prorocy (np. Ez 37, 22-28). A gdy nie znalazł wiary u swoich i został przez nich odrzucony, wtedy wskazując wszystkim na dobrą wolę i wiarę pogan otwierał przed nimi perspektywy królestwa niebieskiego, a swoim uczniom polecił głosić
zbawienie wszystkim ludziom na całym świecie.
25A ona przyszła, upadła przed Nim i prosiła: «Panie, dopomóż mi! (Mt 15, 25)
Wstąpiła (do domu), gdzie się Chrystus znajdował; Niewiasta nie zraza się pozorną obojętnością Zbawcy, ale wiedziona miłością macierzyńską ponownie prosi Jezusa.
26On jednak odparł: «Niedobrze jest zabrać chleb dzieciom a rzucić psom (Mt 15, 26)
Cuda Chrystusa były przeznaczone przede wszystkim dla Żydów, których Pismo św. nazywa "synami" (Wyjść 4 23; Iz 1 2 Jer 31 20 ; Oz 11 1 ).
Tym obrazowym i przysłowiowym porównaniem Chrystus zaznacza, że Jego cuda ("chleb") należą się w pierwszym rzędzie Żydom ("synom"), nie zaś poganom ("szczeniętom"). Słowa te, chociaż przenośnie tylko wzięte, były dość twarde i upokarzające; ale miłość macierzyńska zniosła je chętnie, a nawet umiejętnie rozwinęła dalej porównanie Jezusowe na swoją korzyść.
Jezus posługując się obrazowym słownictwem stosowanym również przez proroków chciał owej Kananejce powiedzieć, że łaska, o którą prosi, nie jest zwykłym dobrodziejstwem Opatrzności Bożej, jaka się każdemu człowiekowi należy. Kananejka dobrze zrozumiała sens przenośni Jezusa. Nawiązując do Jego wypowiedzi posłużyła się tą samą formą przysłowiową przenośni. Uznała pierwszeństwo narodu wybranego w korzystaniu z posłannictwa zbawczego Jezusa, ale pokornie prosiła, żeby mogła uczestniczyć choć w maleńkiej części z nadmiaru jego owoców.
Ostrość tej części ujawnia się głównie w przyrównaniu pogan do psów. Jest ona jednak pozorna. Obraz rzucania ułamków chleba psom domowym wzięty jest z codziennego życia. Oznacza on, że główną opieką pan domu otacza swoje dzieci, których nie może traktować na równi ze szczeniętami. Znaczy to, że zbawienie należy najpierw do Żydów a potem do pogan (por. Rz 11, 11-24). ST często mówi o tym, że i poganie będą korzystać z błogosławieństw czasów mesjańskich (por. głównie Iz 2, 2—4; 41, 21-29; 42, 10-17; 45. 14nn; 60, 3nn; So 3,8-10). Dla Jezusa jednak nie nadeszła jeszcze ta godzina, dlatego nie przychyla się do prośby poganki.
27A ona odrzekła: «Tak, Panie, lecz i szczenięta jedzą z okruszyn, które spadają ze stołów ich panów(Mt 15, 27).
Następuje odpowiedź niewiasty, która widocznie w słowach Jezusa wyczytała odmowę. Mimo to — pełna ufności — usiłuje w tej odmowie uchwycić jakiś punkt zaczepny, który by jej pozwolił sformułować swoją prośbę na nowo. Nawraca więc do obrazu a szczeniętach i dzieciach. Gdy ze stołu padają okruszyny, nikt przecież nie będzie psom przeszkadzał, by je mogły zjadać. Przez to w całej pełni zachowane zostanie prawo dzieci do zbawienia, a poganie z niego też będą mogli skorzystać.
To znaczy nic nie ujmiesz Żydom, jeśli i mnie okruszyny twych dobrodziejstw udzielisz, tak jak dzieci nie głodzi, kto pozwala szczeniętom, należącym do domu, zjadać spadłe okruszyny. - Wspaniały obraz, pełen pokory, wiary, siły i miłości! Toteż Jezus, wzruszony tą odpowiedzią, uczynił zadość jej prośbie.
28Wtedy Jezus jej odpowiedział: «O niewiasto wielka jest twoja wiara; niech ci się stanie, jak chcesz!» Od tej chwili jej córka była zdrowa(Mt 15, 28).
Cały ten ustęp ma u Mateusza znaczenie apologetyczne; uwypukla tę myśl, że Jezus jest prawdziwym Mesjaszem Żydów; nie szedł On do pogan, ale wyłącznie wśród Izraelitów działał. Podróż po Fenicji odbywał Jezus "incognito".
Inne tematy w dziale Kultura
