Epizod z bezimienną grzesznicą bez wątpliwości historyczny!!

³⁶Jeden z faryzeuszów zaprosił Go do siebie na posiłek. Wszedł więc do domu faryzeusza i zajął miejsce za stołem. (Łk 7, 36)

Żydzi w czasie uczty spoczywali na lewym boku, wsparci łokciem o poduszkę. Prawą ręką posługiwano się podczas jedzenia. Twarz i piersi były zwrócone ku stołowi, nogi były przegięte w tył. Sandały zwyczajem wschodnim zrzucano z nóg tuż przy wejściu do sali gościnnej. Zaproszonych gości przyjmowano z oznakami radości i przyjaźni. Na powitanie dawano im pocałunek pokoju, umywano im nogi; głowę­, brodę, a nawet nogi skrapiano wonnościami; czasem ofiarowywano im bukiety lub wieńce z kwiatów. Fakt, że faryzeusz, który jak wynika z opowiadania, miał na imię Szymon, zaprosił Jezusa na ucztę, świadczy, że nie wszyscy faryzeusze byli źle usposobieni do Jezusa. Szymon był raczej człowiekiem ciekawym, który chciał osobiście poznać Jezusa.

 

³⁷A oto kobieta, która prowadziła w mieście życie grzeszne, dowiedziawszy się, że jest gościem w domu faryzeusza, przyniosła flakonik alabastrowy olejku,³⁸i stanąwszy z tyłu u nóg Jego, płacząc, zaczęła łzami oblewać Jego nogi i włosami swej głowy je wycierać. Potem całowała Jego stopy i namaszczała je olejkiem.(Łk 7, 37-38)

Grzesznica, która jednak obrzydziła już sobie swój dotychczasowy, występny sposób życia, a w Jezusa, przynajmniej jako proroka, uwierzyła. Na pewno nie była to Maria z Betanii, siostra Łazarza i Marty; prawdopodobnie też nie była to Maria Magdalena, lecz inna niewiasta.

Dla faryzeuszów słowo grzesznica (amortolos) mogło oznaczać kobietę lekkich obyczajów jak i niewiastę, która nie zachowywała obyczajów faryzejskich. W Talmudzie za grzesznicę uznana jest żona podająca mężowi pokarmy z których nie oddano dziesięciny.

Prawie niespostrzeżona weszła do domu Szymona; sala gościnna, zwyczajem wschodnim, stała otworem i była dostępna dla wszystkich

Za sofą­, na której spoczywał Jezus, upadła do stóp Jego.

Podczas gdy inni zwracali­ się do Jezusa z prośbą o pomoc w materialnej biedzie (jak np. choroba, cierpienie, opętanie przez złe duchy), owa g­rzesznica pragnie „uleczenia duszy" odpuszczenia grzechów: ale nie śmiejąc o to prosi­ słowy, czynem aż nadto daje dowód, jak wysokie miała pojęcie o Chrystusie.

³⁹Widząc to faryzeusz, który Go zaprosił, mówił sam do siebie: "Gdyby On był prorokiem, wiedziałby, co za jedna i jaka jest ta kobieta, która się Go dotyka, że jest grzesznicą"(Łk 7, 39).

­Gospodarz domu ciągle obserwował Jezusa, aby wywnioskować, kim On jest. W głębi serca doszedł do przekonania na podstawie sytuacji, jaką wytworzyła niewiasta, że opinię o Jezusie jako proroku trzeba postawić pod znakiem zapytania; gdyby Jezus był bowiem prorokiem, wiedziałby co to za niewiasta, i nie pozwoliłby, aby Go dotykała.

Zdaniem faryzeus­zów, żal jawny i szczery nie wystarczał, by upadłej kobiecie zapewnić przystęp do osób bogobojnych. Z tego powodu Szymon odmawia Jezusowi wprost da­­ru proroctwa, nie mogąc nawet przypuścić, by Jezus przy dokładnym poznaniu jej stanu duszy mógł dopuścić do zbliżenia się jej do Siebie.

 

⁴⁰Na to Jezus rzekł do niego: "Szymonie, mam ci coś powiedzieć". On rzekł: "Powiedz, Nauczycielu!"⁴¹"Pewien wierzyciel miał dwóch dłużników. Jeden winien mu był pięćset denarów, a drugi pięćdziesiąt.⁴²Gdy nie mieli z czego oddać, darował obydwom. Który więc z nich będzie go bardziej miłował?"⁴³Szymon odpowiedział: "Sądzę, że ten, któremu więcej darował". On mu rzekł: "Słusznie osądziłeś".

Odpowiedź ta była łatwa, a treść jej nie mogła ulegać wątpliwości; Szymon wyraził to słowem ,,Sądzę - przypuszczam", które w innych okolicznościach wyrażałoby jakieś jego wątpliwości lub ostrożność - nie wiedział przy tym, że sam siebie osądził.

Denar rzymski (wzmiankowany 15 razy w Nowym Testamencie) był monetą srebrna z wizerunkiem cesarza rzymskiego i napisem. Wartość jego nominalna nie jest pewna

 

⁴⁴Potem zwrócił się do kobiety i rzekł Szymonowi: "Widzisz tę kobietę? Wszedłem do twego domu, a nie podałeś Mi wody do nóg; ona zaś łzami oblała Mi stopy i swymi włosami je otarła.⁴⁵Nie dałeś Mi pocałunku; a ona, odkąd wszedłem, nie przestaje całować nóg moich.⁴⁶Głowy nie namaściłeś Mi oliwą; ona zaś olejkiem namaściła moje nogi.

Na twe zaproszenie; wypadało więc, byś Mnie przyjął według zwyczaju ­ oznakami, gościnności - po tym wstępie wylicza Jezus niektóre czynności, przyjęte u Żydów ceremoniałem, których dumny faryzeusz poniechał­

Jednym słowem: ty mężczyzna, sprawiedliwy, faryzeusz. zaniechałeś wszystkiego, nawet tego, co zwyczajem przyjętej - ona l kobieta, grzesznica, zdobyła się na wszystko, co tylko miłość wymyślić może.

 

⁴⁷Dlatego powiadam ci: Odpuszczone są jej liczne grzechy, ponieważ bardzo umiłowała.

Tymi słowami Jezus urzędowo i publicznie stwierdza wobec obecnych, że grzesznica pojednała się z Bogiem i uzyskała Jego przebaczenie.

A ten, komu mało się odpuszcza, mało miłuje".

Te słowa odnoszą się do Szymona, a mają takie znaczenie: Ponieważ sądzisz, ze Bóg mało ma ci win do odpuszczenia, to mało Go miłujesz, a ponieważ mało miłujesz, małe też na odwrót zyskujesz odpuszczenie.

 

⁴⁸Doniej zaś rzekł: "Twoje grzechy są odpuszczone".⁴⁹Na to współbiesiadnicy zaczęli mówić sami do siebie: "Któż On jest, że nawet grzechy odpuszcza?"⁵⁰On zaś rzekł do kobiety: "Twoja wiara cię ocaliła, idź w pokoju!"

Grzechy może odpuszczać, w imieniu własnym, tylko Bóg.

Jezus często podkreśla skuteczność silne­j wiary, którą Bóg zawsze wynagradza. Istotnie wiara przyprowadziła tę grzesznicę do Jezusa i ta wiara sprawiła, że Go pokochała.

In pace;- bądź szczęśliwą, ciesz się stale pokojem. - Pokój jest jednym z tych dóbr, które Mesjasz miał przynieść. Por. Iz 9 67 52 7 53 5 M­ch 55.

LIT:

Ricciotti G. Dawne dzieje Izraela Pax W-wa 1956

Messori V.: Opinie o Jezusie Wyd. M 2004 Kraków

Giuseppe Ricciotti „Życie Jezusa Chrystusa” „Dawne Dzieje Izraela” PAX

Messori V., Umęczon pod ponckim Piłatem? Wyd M Kraków 1996

Messori V., „Mówią, że zmartwychwstał” Wyd M Kraków 2004

Rops D.: Dzieje Chrystusa Pax Warszawa 1987

Flawiusz J.: Dzieje wojny żydowskiej przeciwko Rzymianom Armoryka Sandomierz 2008

Szamot M.: Oto Ty Adamie WAM Kraków 2010

Ks. Starowiejski M.: Apokryfy Nowego Testamentu KUL Lublin 1986

Messori V.: Opinie o Jezusie Wyd. M Kraków 1994

Galbiatti A., Piazza A.: Biblia Księga zamknięta? Pax Warszawa 1971

Gnilka J.: Teologia Nowego Testamentu Wyd M Kraków 2002

Ks. Filipiak M. : Jak rozumieć Pismo Święte, KUL, Lublin, 1982

Ks. Dąbrowski E.,: Pismo Święte Nowego Testamentu w 12 tomach, wstęp przekład z oryginału, komentarz, Pallotinum, W-wa, 1977, tom 2, 3, 4, 5

Rops D., :Dzieje Jezusa Chrystusa, PAX, W-wa, 1987

www.biblista.pl

Szczepański Wł., Nowy Testament, Cztery Ewangelie, Kraków, 1917