W owym czasie doszła do uszu tetrarchy Heroda wieść o Jezusie. 2 I rzekł do swych dworzan: "To Jan Chrzciciel. On powstał z martwych i dlatego moce cudotwórcze w nim działają".(Mt 14, 1-2)
Herod Antypas, tetrarcha Galilei i Perei (od r. 4. przed do 39. po Chr.) syn Heroda l i Maltaki, był nieodrodnym dzieckiem Heroda l także w całym postępowaniu swoim.
Wyrzuty sumienia każą mu wszędzie upatrywać ofiarę swej namiętności, którą, życia pozbawił. Herod uważał może Jana za Mesjasza, który miał zmartwychwstać, aby utwierdzić swe posłannictwo.
Jan Chrzciciel żadnego cudu za życia nie zdziałał; z tego powodu Herod Antypa mniema, że Jan zmartwychwstawszy, z większą występuje mocą.
3Herod bowiem kazał pochwycić Jana i związanego wrzucić do więzienia. Powodem była Herodiada, żona brata jego, Filipa. 4 Jan bowiem upomniał go: "Nie wolno ci jej trzymać". 5 Chętnie też byłby go zgładził, bał się jednak ludu, ponieważ miano go za proroka (Mt 14, 3-5).
W twierdzy Machaeront, zbudowanej przez Heroda I, w Perei, wśród przepastnych skał, na wschód od morza Martwego. Nie jest wykluczone, że oprócz nienawiści także i bojaźń przed rozruchami ludu skłoniła Antypasa by uwięził Jana.
Herodias, córka Arystobula, wnuczka Heroda l., wyszła za swego krewnego Heroda-Filipa, (ale nie za tego Filipa, który był tetrarchą, Batanei). Ambitna kobieta pragnęła godności i tronu, a Herod [Filip] żył jako prywatny człowiek, wydziedziczony przez ojca. Toteż złowiwszy w swe sieci Heroda Antypasa, brata jego (z innej matki), porzuciła swego męża i jeszcze za jego życia wyszła za Antypasa. On zaś w tym także celu rozwiódł się ze swą żoną, córką króla nabatejskiego, Aretasa IV. To było nawet powodem wojny między Aretasa IV a Antypasem, która się zakończyła klęską tego ostatniego, musiał interweniować Witeliusz legat Syrii.
6 Otóż, kiedy obchodzono urodziny Heroda, tańczyła córka Herodiady wobec gości i spodobała się Herodowi. (Mt 14, 6)
Salome, córka Herodiady (z pierwszego małżeństwa z Herodem-Filipem), mogła mieć wtedy około 15 lat; Herod Antypa był jej ojczymem; wyszła ona później za swego wiekowego stryja Filipa, tetrarchę Batanei, a potem za Arystobula. Wspanialsze uczty były połączone z muzyką i tańcami, dość swawolnymi.
7 Zatem pod przysięgą obiecał jej dać wszystko, o cokolwiek poprosi (Mt 14, 7).
Mk 6, 23 - Nawet jej przysiągł: "Dam ci, o co tylko poprosisz, nawet połowę mojego królestwa".
Antypa nie był królem i nie posiadał królestwa, ale upojony winem i rozkoszą przemawia jak wielki monarcha.
8A ona przedtem już podmówiona przez swą matkę: "Daj mi - rzekła - tu na misie głowę Jana Chrzciciela!"(Mt 14, 8)
Ambitna a mściwa Herodyas nie mogła przebaczyć Janowi Chrzcicielowi, że występował przeciwko jej kazirodczemu i cudzołożnemu małżeństwu z Herodem Antypą. Obawiała się przy tym utraty swego stanowiska na dworze Heroda. Toteż korzysta ze sposobności, jedynej, jaka się nadarzyła; żąda teraz przez usta swej córki tego, czego przedtem na Herodzie wymóc nie mogła: śmierci Jana Chrzciciela.
Prawdziwie semickie okrucieństwo: podczas uczty na misie żądać głowy więźnia! Sprawki księżniczek heriodiańskich opisuje Józef Flawiusz min. w „Wojnie Żydowskiej”. Podobną historię opisuje Cyceron o pewnej uczcie wydanej przez konsula Galii, podczas której, Flaminus na prośbę prostytutki kazał wykonać wyrok na skazanych prawomocnym wyrokiem. Pisze o tym również Plutarch oraz Herodot, który informuje, że nawet król perski Kserkses, wypełnił takie przyrzeczenie złożone podczas uczty.
9Zasmucił się król. Lecz przez wzgląd na przysięgę i na współbiesiadników kazał jej dać (Mt 14, 9).
Było to szczere; bo Herod, jak wiadomo z (Mk 6 20) , czuł dla Jana cześć, połączoną z zabobonnym strachem. Prócz tego z powodu jego śmierci mógł się obawiać zamieszek wśród ludu. Przysięga ta nie obowiązywała Heroda, bo była nieważna ; nie wolno bowiem składać, a tym mniej dochować przysięgi, którejj przedmiotem jest zbrodnia.
10 Posłał więc [kata] i kazał ściąć Jana w więzieniu (Mt 14, 10).
Spekulatora- oznacza żołnierzy ze straży przybocznej, którzy spełniali także czynności szpiegów policyjnych i katów.
11 Przyniesiono głowę jego na misie i dano dziewczęciu, a ono zaniosło ją swojej matce (Mt 14, 11).
Nicefor w Historii Kościoła opowiada o dziwnym rodzaju śmierci, który spotkał Salome, córkę Herodiady. Gdy w zimie przeprawiała się przez zamarzniętą rzekę, lód załamał się pod wozem; Salome wpadła głową do wody, a kra lodowa odcięła jej głowę od tułowia.
Św. Hieronim twierdzi, że podobnie jak niegdyś Fulwia język Cycerona, tak Herodiada igłą pokłuła język Jana Chrzciciela. Bóg już w tym życiu ukarał Herodiadę za zbrodnie, bo zakończyła życie na wygnaniu w Lugdunie, w Galii. Jeśli chodzi o historyczność to informacje o wydarzeniach podczas tej niesławnej uczty Ewangeliści zaczerpnęli prawie na pewno od jednej z niewiast chodzących stale za Jezusem, a mianowicie od Joanny żony Chuzy, który był urzędnikiem u Heroda.
12 Uczniowie zaś Jana przyszli, zabrali jego ciało i pogrzebali je; potem poszli i donieśli o tym Jezusowi (Mt 14, 12).
Grób Chrzciciela znajdował się w mieście Samarii (dziś Sebaste); za czasów Juliana Odstępcy grobowiec ten zburzono, a kości św. Jana rozrzucono; kościół zaś w ostatnich już czasach zamieniono na meczet. Głowę św. Jana przechowywano z początku w Jerozolimie; stąd przenieśli ją mnisi później do Cylicji, a następnie do Konstantynopola (por. Sozomenos)
Inne tematy w dziale Kultura
