Przypowieść o suknie i bukłakach historyczna i semicka!!!

¹⁴Wtedy podeszli do Niego uczniowie Jana i zapytali: «Dlaczego my i faryzeusze dużo pościmy, Twoi zaś uczniowie nie poszczą?» (Mt 9, 14)

Uczniowie Jana Chrzciciela zarzucają Jezusowi, iż Jego uczniowie nie poszczą. Prawo nakazywało Żydom post tylko raz z okazji Święta pojednania (por. Lb 29, 7). W czasach Chrystusa jednak poszczono daleko częściej i to z różnych powodów. Faryzeusze np. pościli dwa razy w tygodniu. Ogólnym dniem postu u Żydów przewidzianym przez Prawo, był tylko wielki dzień pojednania (10. Tiszri), nazwany stąd również ,,wielkim dniem postu" (por. Dz 27, 9). Po roku 70 po Chr. był to dzień zburzenia jerozolimskiej Świątyni.

W wyjątkowych wypadkach czy okresach (np. w czasie wojny, głodu, suszy) ogłaszano í zalecano szczególne dni postu na znak smutku i pokuty (1 Sm 7, 6 - ; Jl 1, 14; 2, 15 i in.).

Po niewoli babilońskiej ustalono cztery dalsze dni postu (Zch 7, 3, 5; 8, 19). Można było także pościć z własnej inicjatywy. Jednakże już prorocy prowadzą polemikę z przecenianiem znaczenia postu (Iz 55, 1-5; Jr 11, 12 -Mogą pójść miasta judzkie i mieszkańcy Jerozolimy, by wzywać bogów, którym palili kadzidło; wcale ich jednak nie wysłuchają w czasie ich nieszczęścia. 13 Bo ile masz miast, tyle też bogów, Judo! Ile ma ulic Jerozolima, tyle wznieśliście ołtarzy Hańbie, ołtarzy kadzielnych dla Baala. 14 Ty zaś nie wstawiaj się za tym narodem i nie zanoś za niego błagalnych modłów, bo ich nie wysłucham, gdy będą do Mnie wołać w czasie nieszczęścia.).         

Faryzeusze ustalili własną praktykę postu. Pościli w każdy poniedziałek i czwartek (por. Łk 18, 12), chcąc się tym szczególnie przypodobać Bogu (por. także Mt 6, 15), co właściwie z pokutą niewiele miało wspólnego. Zasadniczym bowiem sensem postu, jak na to wskazuje hebr. zwrot (sum : innas nefés) było ,,uniżenie duszy przed Bogiem" (Iz 58, 3. 5 -3 "

¹⁵ Jezus im rzekł: «Czy goście weselni mogą się smucić, dopóki pan młody jest z nimi? Lecz przyjdzie czas, kiedy zabiorą im pana młodego, a wtedy będą pościć. (Mt 9, 15)

Odpowiedź Jezusa dotyka sprawy objawów postu, tj. umartwienia i smutku (penteuein). Jego obecność była urzeczywistnieniem się czasów mesjańskich, w których On pełni rolę oblubieńca (por. 25, 1. 5. 10; Ap 18, 23). Jezus zwraca więc uwagę w odpowiedzi, że tylko ci poszczą, którzy w Nim nie poznali Mesjasza-Oblubieńca i nie znają prawdziwej drogi pokuty.

Wyrażenie: „goście weselni dosłownie znaczy: synowie oblubieńca, czyli jego przyjaciele (drużbowie). W sensie ogólnym może oznaczać gości weselnych (por. Łk. 5, 34). Wypowiedzi tej w żadnym wypadku nie można rozumieć jakoby Jezus potępiał post. Mówi ona tylko tyle, iż post jako praktyka pokutna nie odpowiada temu momentowi radosnemu czasów mesjańskich, kiedy ten, który je zainaugurował, jest obecny. Zazwyczaj palestyńskie wesele trwało 7 dni i w tym czasie goście mieli się radować razem z oblubieńcem i podtrzymywać w radosnym nastroju. Post był wtedy absolutnie nie na miejscu.

Druga część wiersza stanowi aluzję bardzo ogólną do męki Jezusowej. Słowo aparde ( będzie wzięty) z Mt przypomina wyraz erde (będzie usunięty) z tekstu Izajasza o Słudze Cierpiącym (53, 8). Jest to więc pierwsza wzmianka dość wyraźna, że posłannictwo Jezusa będzie mieć swój określony czas trwania i Jezus wie o tym dobrze.

 

¹⁶ Nikt nie przyszywa łaty z surowego sukna do starego ubrania, gdyż łata obrywa ubranie, i gorsze robi się przedarcie. (Mt 9, 16)

Commissura (assummentum, Mk) panni rudis, = łata ze sukna, którego jeszcze nikt nie przemył, ani sukiennik nie przewałkował. Taki kawałek  sukna, w razie namoczenia, kurczy się gwałtownie; a jeżeli jest przyszyty na dziurze starej sukni, kurcząc się odrywa sobą dalej kawałek sukni i dziura się powiększa. (Vestimentum Wulgaty = imation wg tekstu greckiego, a więc płaszcz). Jest właśnie bardzo ciekawe, że Jezus wykazuje taką znajomość krawiectwa, i jakby na potwierdzenie starożytny autor Izydor z Peluzjum informuje, że jedną ze specjalności rzemieślniczych Galilei były tuniki bez szwów, tkane w całości w jednym kawałku.Takimi to nitkami, pozornie bardzo drobnymi, prawie niewidocznymi tkany jest arras historyczności Ewangelii.

¹⁷ Nie wlewa się też młodego wina do starych bukłaków. W przeciwnym razie bukłaki pękają, wino wycieka, a bukłaki się psują. Raczej młode wino wlewa się do nowych bukłaków, a tak jedno i drugie się zachowuje. (Mt 9, 17)

Wina, które jeszcze musuje. Żydzi podobnie­, jak dzisiejsi mieszkańcy Palestyny, posługiwali się miechami ze skóry do przechowywania napojów. Stare miechy, nieraz przetarte wskutek transportu na osłach, łatwo pękają pod parciem młodego musującego wina, a nowe bukłaki są bardziej rozciągliwe.

 

LIT :

Brandstaetter R.: Jezus z Nazarethu W drodze Poznań 2006

Ricciotti G. Dawne dzieje Izraela Pax W-wa 1956

Szamot M., Apokalipsa czytana dzisiaj, WAM Kraków 2000

Messori V.: Opinie o Jezusie Wyd. M 2004 Kraków

Giuseppe Ricciotti „Życie Jezusa Chrystusa” „Dawne Dzieje Izraela” PAX

Messori V., Umęczon pod ponckim Piłatem? Wyd M Kraków 1996

Messori V., „Mówią, że zmartwychwstał” Wyd M Kraków 2004

Rops D.: Dzieje Chrystusa Pax Warszawa 1987

Flawiusz J.: Dzieje wojny żydowskiej przeciwko Rzymianom Armoryka Sandomierz 2008

Forstner D. OSP.: Świat symboliki chrześcijańskiej Pax Warszawa 1990

Szamot M.: Oto Ty Adamie WAM Kraków 2010

Thiede C. P. : Jezus człowiek czy Bóg KDC Warszawa 2006

Ks. Starowiejski M.: Apokryfy Nowego Testamentu KUL Lublin 1986

Schreiner J.: Teologia Starego Testamentu Pax Warszawa 1999

Messori V.: Opinie o Jezusie Wyd. M Kraków 1994

Galbiatti A., Piazza A.: Biblia Księga zamknięta? Pax Warszawa 1971

Gnilka J.: Teologia Nowego Testamentu Wyd M Kraków 2002

Ks. Filipiak M. : Jak rozumieć Pismo Święte, KUL, Lublin, 1982

Ks. Dąbrowski E.,: Pismo Święte Nowego Testamentu w 12 tomach, wstęp przekład z oryginału, komentarz, Pallotinum, W-wa, 1977, tom 2, 3, 4, 5

Rops D., :Dzieje Jezusa Chrystusa, PAX, W-wa, 1987

www.biblista.pl

Szczepański Wł., Nowy Testament, Cztery Ewangelie, Kraków, 1917