Nareszcie po trzech latach istnienia sztokholmskie Crematory doczekało się profesjonalnie zrealizowanego nagrania w dodatku wydanego zarówno na czarnym i srebrnym krążku. EP Denial, które ukazało się w 1992 r. To tradycyjnie cztery utwory ale nie do końca takie nowe. W zasadzie na tym wydawnictwie ukazało się tylko dwa nowe utwory, pozostałe dwa wcześniej się już ukazały na poprzednich demówkach. W zasadzie dużo to nie zmienia, bo dzięki temu uwypuklono w pełni potencjał drzemiący w tamtych kompozycjach dzięki porządnemu, pozbawionemu zakłóceń brzmieniu. Nie muszę dodawać, że to nadal jest brudny, stęchły, psychopatyczny wyziew niepozbawiony dotknięcia lodowatego, atmosferycznego tchnienia. Przez ten krótki czas zespół rozwinął się zarówno na płaszczyźnie muzycznej jak i lirycznej co najlepiej obrazuje zestawienie cytatów z „starszego" i„nowszego" utworu. Denial to nieco ponad kwadrans niebanalnego brutalnego grania i niechaj nie zwiedzie was różowa kolorystyka okładki (autorstwa samego basisty – Johana Hansena) róż w śmierć metalu może wróżyć dobry wypiek (np. Leprosy, From Beyond, Domination) tak też jest i zDenial. Johan oprócz okładki zaprojektował logo zespołu i tu ciekawostka, jeżeli dobrze przyjrzycie się logotypowi Unleashed to dostrzec można pewną analogię... Nieprzypadkowo zarówno logo Crematory i Unleashed są„oblodzone" i misternie„utkane" – za oba odpowiedzialna jest ta sama osoba. Ponadto Jonas napisał teksty dla premierowego materiału, pozostałe dwa teksty są autorstwa Stefana Harrvika.
Szkoda tylko, że zespół nie złamał swej zasady i nie nagrał przynajmniej raz tyle materiału więcej – mogły by to być nawet kolejne już znane utwory – na pewno nikt by nie pogardził. Nie ma jednak co gdybać i cieszmy się tym co mamy zwłaszcza z reedycji kompilującą całość dorobku twórczego szwedzkiego Crematory.
It echoes through the dark
Falling ever downwards
A million pits in maze
Passing most malicious
Shapeless dreamy visions
The laughing winged things
scornfull to all sense
Małą płytę zaczyna „Into Celephais", rasowe, transowe riffowanie Urbana i mocna jak zawsze gra na perkusji Matsa Nordupa, wszystko to sprawia, że od tego mielenia mamy w ustach metaliczny, grindowy posmak. Profesjonalne brzmienie sprawia, że wokal Stefana Harrvika jest czytelny oczywiście jak na niski, gardłowy growl. Gitarzysta jeszcze chętniej wygrywa rozbudowane, melodyjne solówki nadające epickiego posmaku. Na uwagę zwraca też brzmienie werbla – uwaga na blasty, które mogą skutecznie wybić zęby.
Drugim na płycie jest ponownie nagrany „Chunks of Flesh", który pierwotnie pochodzi z The Exordium.
Tasting the pleasures of flesh
Masshomicide of mankind
Sorching the purulent skin
Grinding the chunks of flesh
Nowa wersja na szczęście nie odebrała magii pierwowzoru, narastające natężenie i lekkie przyhamowanie - na zmianę niczym mordercze tsunami z innego wymiaru, nareszcie uzbrojone w bardziej czytelną jakość poniewiera jeszcze skuteczniej. Bardzo „chwytliwe" brutalne granie.
Drugi z „nowości" to tytułowy Denial, który zaczyna się niepozornie średnio szybkim ale jakże złowrogim riffem budującym napięcie. Można rozkoszować się dłuższym instrumentalnym pasażem, z bezczelnie połamaną perkusją. Matte uderza solidnie i posiada interesującą technikę gry. Ponownie chore rozbujane rytmy - pozornie nie spójne, są miażdżącym, niebanalnym przykładem zarzynania na miarę tych największych.
Na koniec odgrzewane truchło z Wrath From The Unknown, padło tym razem na „Unconsecrated Ground wybór w sumie najlepszy z możliwych -Ten czysty sztych zadany basem przez Jonasa Hansena na długo w waszych trzewiach zagości trudno gojącą się raną.
Tą EPką Crematory wzniosło się na swój twórczy szczyt z którego będzie szybko szybować w dół. Powstanie w tyn samym roku jeszcze ostatnia demówka zamykający ten krótki rozdział historii szwedzkiego death metalu.
Inne tematy w dziale Kultura
