„Zgłaszam Cześka Szpetynę!”

 

 

Hiu drzemał sobie niedzielnym popołudniem, jak miewają w zwyczaju samce zadowolone z siebie i tego, co je otacza. Głownie z siebie rzecz jasna bo reszta… Drzemał i śniły mu się takie duże…

- No nieeeee! – dobiegł go dramatyczny krzyk. Myślał z początku że to akustyczny element jego snu ale jakoś nie pasowało to do tych dużych…

- To skandalll! – usłyszał i teraz nie miał wątpliwości, że ów okrzyk dobiegł z sąsiedniego pomieszczenia. W dodatku wydał mu się jakby znajomy. Zaniepokoiło to go nieco. Chwycił packę na owady i ostrożnie udał się na rekonesans. Wyjrzał zza framugi i…

Dobrze pamiętał głos Ukochanej. To ona wcześniej wydawała owe niepokojące odgłosy a teraz siedziała z otwartymi ustami przed telewizorem. Przez chwilę myślał, że ogląda ona kolejny odcinek kryminalnego serialu o Ojcu Tadeuszu, który ze swymi szlachetnymi znajomymi ściga w Kazimierzu zbirów marzących o tym by się jak najszybciej przyznać, wyspowiadać i nawrócić. Na ekranie pokazywano chyba tych znajomych bo szlachetność biła z ich oblicz taka, że oślepnąć można było od samego patrzenia.

- Co się stało? – zapyta tylko dla porządku.

- Załatwili Cześka Szpetynę! – odparła smutno a Hiu upewnił się, że miał rację i faktycznie chodzi o jakąś wymyślona kryminalna aferę. Dopiero łzy ukochanej zasugerowały mu, że jest chyba inaczej.

- Jak załatwili? – zaczął by powoli dotrzeć do prawdy o sugerowanej prze Ukochaną zbrodni.

- Na sekretarza go nie wybrali!

Hiu wzruszył ramionami.

- No i co z tego?

Popatrzyła na niego jakby to on osobiście, tymi rencami załatwił Cześka nie szczędząc mu przy tym cierpień.

- Ty… ty widziałeś w ogóle Cześka Szpetynę?

Pokręcił głową.

- Nie… pamiętam.

Pokazała mu palcem takiego człowieczka, który w kąciku, wśród szlachetnych znajomych szlachetnego Ojca Tadeusza ronił łzy.

- No popatrz. Jaki zbity w kłębie! Jaka pęcina! Jak mogli?!

- Demokracja… - zaczął Hiu ale nie dała.

- Wszystko przez Sutka, który mu zazdrości! Taki pies ogrodnika! Mieli Cześka z sali zgłosić ale jak ujrzeli Sutka mierzącego salę wzrokiem złowrogim to się zlękli. Jędrzej Lalicki próbował zgłosić Cześka z toalety ale była świetnie wyciszona. To nie mógł być przypadek!

- Może po prosu czas Cześka już miną – Hiu próbował rzecz zamknąć filozoficznie.

Popatrzyła na niego dziwnie.

- No popatrz. Jaki zbity w kłębie! Jaka pęcina! Jak mogli?! – powtórzyła i zalała się łzami.

Myślał, że to chwilowa egzaltacja. Po godzinie, gdy zaczęła sobie rwać włosy z głowy, pomyślał, że chyba przesadza. Gdy zaczęła tarzać się po podłodze i wydawać takie zbasowane dźwięki, uznał, że coś trzeba zrobić. Przestąpił wijące się na podłodze ciało i zaczął wpatrywać się w ekran. Nie zwracał uwagi na Premiera Sutka wyzywającego Leszka Killera od renegatów i sugerującego, że sam zna ze sto osób, którym bez wahania powierzyłby kierowanie ONZ, Bankiem Światowym i czerwony atomowy guzik. Na chwilę skupił uwagę na Sutku z nadzieją, że poda choćby dziesięciu, dwóch, jednego przyjemniej… Ale zaraz wrócił do dokładnego przyglądania się szczegółom. Po chwili wiedział, gdzie ma iść. Ubrał gustowny kożuszek, botki ciepłe i poszedł.

Gdy stanął pod wiadomym gmachem zauważył, że akurat jedno okno jest uchylone. Przez nie słyszał gwar. Nabrał w płuca powietrza.

- Zgłaszam Cześka Szpetynę! – wykrzyknął. Za uchylonym oknem zrobiło się jakby ciszej ale Hiu to już nie obeszło. Uznał, że zrobił swoje i udał się do domu.

Ukochana siedziała przed ekranem. Była dziwnie spokojna.

- Popatrz – zagadnęła – Wicepremier załatwił fabrykę odrzutowców. Musi mieć niezły biceps.

Zdumiała Hiu ta nagła zmiana nastroju Ukochanej.

- A Czesiek? Czesiek Szpetyna?

Popatrzyła na niego jakby zdziwiona.

- A kto to jest Czesiek Szpetyna?