W dniu wczorajszym w Kościele obchodziliśmy VII Niedzielę Zwykłą. Gdyby to był inny dzień tygodnia, mielibyśmy Wspomnienie błogosławionych Hiacynty i Franciszka Marto z Fatimy. Nie wiem, jakie są czytania w ich Święto, ale te, które Kościół wybrał na wczorajszą Niedzielę doskonale pasują także do przesłania z Fatimy.
Wczoraj oficjalnie wystartowała nasza Wspólnota Marto, choć w tym przypadku "oficjalnie" nie jest być może najlepszym słowem. Nie jesteśmy żadną "oficjalną wspólnotą", jesteśmy po prostu ludźmi, którzy odpowiedzieli na prośbę Błogosławionej Dziewicy Maryi. Po prostu pragniemy żyć tak, jak nauczał Jezus.
W pierwszym czytaniu na wczorajszej Mszy usłyszeliśmy Słowa Pana:
Pan powiedział do Mojżesza: Mów do całej społeczności synów Izraela i powiedz im: Bądźcie świętymi, bo Ja jestem święty, Pan, Bóg wasz! Nie będziesz żywił w sercu nienawiści do brata. Będziesz upominał bliźniego, aby nie zaciągnąć winy z jego powodu. Nie będziesz szukał pomsty, nie będziesz żywił urazy do synów twego ludu, ale będziesz kochał bliźniego jak siebie samego. Ja jestem Pan.(Kpł 19,1-2.17-18)
Izraelici przyjęli te Słowa rzeczywiście do siebie. Tylko do siebie. Uznali, nie całkiem zgodnie z wolą Boga, że dotyczą one tylko potomków Jakuba, a nie wszystkich ludzi. Izrael, choć jest najstarszym dzieckiem Boga, wybranym wśród narodów, nie jest jedynym Jego dzieckiem. Wszystkie narody są boże. Izraelici, jak starszy brat, mieli innych uczyć o Bogu, nie izolować się. Izolacja dopiero stała się koniecznością, gdy okazało się, że to inne narody odmieniają ich i prowadzą do utraty ich wiary i czczenia fałszywych bożków. Nie ustrzegł się tego nawet Salomon:
Kiedy Salomon zestarzał się, żony zwróciły jego serce ku bogom obcym i wskutek tego serce jego nie pozostało tak szczere wobec Pana, Boga jego, jak serce jego ojca, Dawida. Zaczął bowiem czcić Asztartę, boginię Sydończyków, oraz Milkoma, ohydę Ammonitów. Salomon dopuścił się więc tego, co jest złe w oczach Pana, i nie okazał pełnego posłuszeństwa Panu, jak Dawid, jego ojciec. Salomon zbudował również posąg Kemoszowi, bożkowi moabskiemu, na górze na wschód od Jerozolimy, oraz Milkomowi, ohydzie Ammonitów. Tak samo uczynił wszystkim swoim żonom obcej narodowości, palącym kadzidła i składającym ofiary swoim bogom. (1 Krl 11, 4-8)
Prawo miało rolę wychowawczą, nie zbawczą. Nadal ją ma. Prawdę mówiąc moją następną notkę poświęcę właśnie temu. Święty Paweł w Liście do Galatów tak pisze:
Do czasu przyjścia wiary byliśmy poddani pod straż Prawa i trzymani w zamknięciu aż do objawienia się wiary. Tym sposobem Prawo stało się dla nas wychowawcą, /który miał prowadzić/ ku Chrystusowi, abyśmy z wiary uzyskali usprawiedliwienie. Gdy jednak wiara nadeszła, już nie jesteśmy poddani wychowawcy. Wszyscy bowiem dzięki tej wierze jesteście synami Bożymi – w Chrystusie Jezusie. (Ga 3,23-26)
A sam Pan Jezus właśnie w Kazaniu na Górze wyjaśnia jak należy rozumieć nakaz umiłowania swych wrogów. Ten fragment Ewangelii św. Mateusza był właśnie Dobrą Nowiną czytaną wczoraj w Kościele Powszechnym:
Słyszeliście, że powiedziano: „Będziesz miłował swego bliźniego”, a nieprzyjaciela swego będziesz nienawidził. A Ja wam powiadam: Miłujcie waszych nieprzyjaciół i módlcie się za tych, którzy was prześladują; tak będziecie synami Ojca waszego, który jest w niebie; ponieważ On sprawia, że słońce Jego wschodzi nad złymi i nad dobrymi, i On zsyła deszcz na sprawiedliwych i niesprawiedliwych. Jeśli bowiem miłujecie tych, którzy was miłują, cóż za nagrodę mieć będziecie? Czyż i celnicy tego nie czynią? I jeśli pozdrawiacie tylko swych braci, cóż szczególnego czynicie? Czyż i poganie tego nie czynią? Bądźcie więc wy doskonali, jak doskonały jest Ojciec wasz niebieski. (Mt 5, 43-49)
Bóg przez Mojżesza mówi nam: "Bądźcie świętymi, bo Ja jestem Święty". Jezus w Kazaniu na Górze mówi:"Bądźcie więc wy doskonali, jak doskonały jest Ojciec wasz niebieski." I nakazuje nam coś bardzo trudnego. coś, co się wręcz kłóci z poczuciem naszej ludzkiej sprawiedliwości: "Miłujcie waszych nieprzyjaciół i módlcie się za tych, którzy was prześladują".
Pan Jezus nie dodaje, że mamy się za nich modlić gdy nas przeproszą, czy gdy się nawrócą. Mówi, że mamy się modlić za prześladowców. Jak On sam będzie się modlił za tych, którzy Go będą przybijali do Krzyża. Bo przecież nasi prześladowcy to też są dzieci naszego Boga. I to niezależnie od tego jaką wyznają religię, czy w ogóle wierzą i jakie mają poglądy polityczne.
Jezus nie oddał życia tylko za Żydów, ani tylko za chrześcijan. Oddał swe życie za każdego człowieka. Jego ofiara jest wystarczająca, by każdy z nas i każdy z naszych prześladowców uzyskał zbawienie. Jednak by to uzyskać, trzeba uwierzyć i się nawrócić. A tę łaskę tylko my możemy im wymodlić.
Oczywiście problemem jest to, że my często wcale im tego wymadlać nie chcemy. Nam często wcale nie zależy, żeby "ten drań się nawrócił", zwłaszcza w ostatniej chwili swego życia. Bo co to za sprawiedliwość? Całe życie kradł, deptał po innych, ranił, niszczył, żył jak nabab naszym kosztem, krzywdził innych, także małe dzieci… i co? I w ostatniej minucie życia się nawróci i będzie w tym samym niebie co ja? Który całe życie staram się być dobry? Tyle się poświęcam? Przestrzegam przykazań? Jak on skończy tak jak ja, to Bóg wcale nie jest sprawiedliwy!
Ja mam nadzieję, że Bóg nie zawsze jest… To znaczy wiem, że jest, ale wiem, że Jego sprawiedliwość nie jest taka, jak moja. I wiem, że Miłosierdzie nie zaprzecza sprawiedliwości, ale jest jej nieodłącznym elementem. Cała moja nadzieja, że tak jest… Bo gdyby Bóg tak naprawdę chciał być sprawiedliwy bez miłosierdzia, to ja mógłbym skończyć tylko tam, gdzie nie tylko nie chciałbym być, ale nawet nie chciałbym tego zobaczyć.
W tym samym Kazaniu na Górze Jezus mówi nam:
Jeśli bowiem przebaczycie ludziom ich przewinienia, i wam przebaczy Ojciec wasz niebieski. Lecz jeśli nie przebaczycie ludziom, i Ojciec wasz nie przebaczy wam waszych przewinień. (Mt 6, 14-15)
Te słowa to komentarz Pana Jezusa do modlitwy "Ojcze nasz", którą odmawiamy każdego dnia. Tylko czy zastanawiamy się nad tym, co mówimy, czy tylko "odklepujemy" słowa, których nas nauczyła mama przed laty?
W przepięknej przypowieści o ojcu, marnotrawnym synu i bracie przestrzegającym prawa Jezus przestrzega i potępia Izraela, którego ten brat reprezentuje. A przecież nasi najwięksi wrogowie i prześladowcy to też są dzieci tego samego Boga. I nie powinniśmy się oburzać, gdy wracają do domu roztrwoniwszy wszystko, co im Ojciec dał. Powinniśmy się zawsze szczerze z tego radować. A gdy nie wracają, mamy obowiązek się za nich modlić, bo Ojciec każdego dnia wypatruje za nimi mając nadzieję, że któregoś dnia wrócą do domu. Obowiązek wynikający nie z prawa, ale z miłości. Albo precyzyjniej "z prawa miłości".
To, jak naprawdę spostrzegamy innych, to czy potrafimy szczerze pokochać naszych prześladowców jest jakąś ilustracją naszej duszy. Pokazuje ile jest warta nasza wiara. I nie chodzi tu o prześladowców w dosłownym sensie. To nie musi być ktoś, kto nam w szkole kradnie kanapki i nabija guzy. Tu chodzi także o politycznych przeciwników i wrogów i o dziennikarzy opluwających nasze najświętsze ideały. Tu chodzi o ludzi promujących cywilizację śmierci, o tych, którzy niszczą rodziny i propagują niemoralność i tych, co nienawidząc nas oskarżają nas o mowę nienawiści. To właśnie ich musimy pokochać i za nich się modlić. Szczerze, tak, jakbyśmy się modlili za nasze ukochane dzieci.
www.WspolnotaMarto.com
