(Część pierwsza) (Część ósma) Rok 931 przed Chrystusem. Po śmierci Salomona królem został Roboam. Jak już zaznaczyłem w poprzednim rozdziale, postanowił on podnieść podatki, do takiego stopnia, że 10 pokoleń Izraela się odłączyło od pokolenia Judy i malutkiego pokolenia Beniamina, które pewnie chętnie by tez podążyło z odłączonymi, ale było za małe, żeby mogło to uczynić. Sama Jerozolima jest na ich terenie. Od tego czasu już nie ma wspólnego królestwa Izraela. Północne pokolenia utworzyły swą stolicę w Samarii. Jest to niezwykle ważne. Od tego czasu nie ma już jednego narodu wybranego.
Królestwo Izraela nie ma już udziału w Świątyni, bo nie ma do niej dostępu. Zaczyna uprawiać pogańskie religie, czcić od początku bożki, łączne ze złotym cielcem i to nawet w dwóch miejscach, w Betel na południu i Dan na północy. Przy Jerozolimie pozostaje tylko plemię Judy z maleńkim plemieniem Beniamina. Dlatego czytając proroków w Biblii ważne jest patrzenie na to, do kogo się oni zwracają. Podobnie zresztą czytając listy Pawła. On nigdy nie zapominał o tym i doskonale wiedział o kim pisze, gdy mówił o Żydach i Izraelitach. My często w naszym codziennym języku używamy tych określeń zamiennie, jako synonimów, ale Paweł je przeważnie celowo rozróżniał. Ważne jest to dlatego, ze w jego czasach Izraelici już nie istnieli, a ściślej nie można było określić gdzie są. I mówiąc o „Izraelu” miał on, Paweł, coś zupełnie innego ma myśli.
Północne królestwo Izraela miało dziewięć kolejnych dynastii postępujących po sobie i dwudziestu różnych królów. Natomiast południowe królestwo Judy miało tylko jedną dynastię, dom Dawida, z dziewiętnastoma królami, z której także pochodzi święty Józef i najprawdopodobniej Najświętsza Dziewica Maryja.
W 722 roku Asyria podbiła królestwo Izraela. Od tego czasu Izrael przestaje istnieć i nie da się już powiedzieć kto jest Izraelczykiem. Dziesięć pokoleń Izraela roztapia się w innych narodach. Współczesny nam kraj i naród Izraelski jest tak naprawdę narodem Żydowskim, mieszkańcy tego kraju pochodzą głównie od Judy. Na pewno część z nich jest potomkami czy to Beniamina, czy Lewiego, pewnie marginalnie i innych patriarchów, ale głównie są to Judejczycy. Asyryjczycy, którzy podbili Izrael, mieli metodę wynaradawiania polegającą na masowych przesiedleniach i zmuszaniu mieszkańców do mieszanych małżeństw, wiec pod ich okupacją ci mieszkańcy Izraela, których nie wysiedlono, wchodzili w związki małżeńskie z członkami innych narodów. Właśnie tak powstali znienawidzeni przez Żydów Samarytanie.
W Judei nie działo się wiele lepiej i ona tez podzieliła do pewnego stopnia los Izraela. W 586 roku, najczarniejszym roku w historii Żydów, Jerozolima została podbita przez Babilon i króla Nabuchodonozora, Świątynia została zniszczona, miasto zburzone, przerwane kapłaństwo i składanie ofiar. Nastąpiło „przesiedlenie Babilońskie”, wygnanie, które trwało niemalże 70 lat. Później Persowie podbili Babilończyków, a król Cyrus zezwala Żydom na powrót do Jerozolimy i pod jego władzą Palestyna staje się perską prowincją. Następuje tez odbudowanie Świątyni. Lata te, od przesiedlenia babilońskiego do czasów Jezusa są politycznie okropnym okresem w historii. Palestyna przechodzi z rąk do rąk: Babilończycy, Medowie, Persowie, Grecy, Egipcjanie pod wodzą Ptolomeusza, Seleukos, Rzymianie….Wszyscy prócz Żydów po kolei rządzą Jerozolimą.
Ale okres ten, choć politycznie był takim, o jakim naród wybrany by najchętniej zapomniał, to duchowo był całkiem owocny. Ponieważ Żydzi nie mieli w tym czasie ani swych królów, ani proroków, ani państwa… wydawałoby się, ze nie mieli niczego, dlatego to tak blisko trzymali się swego Boga. Tylko On im pozostał, jako nadzieja i ostatnia szansa. W tym okresie rozwinęła się pięknie modlitwa, wierność Prawu, Torze, w tym okresie Żydzi nauczyli się umierać za swą wiarę. W Drugiej Księdze Machabejskiej, rozdział 7, jest wstrząsający opis martyrologii siedmiu braci i ich matki. Cały ten opis można znaleźć w moim felietonie pod tytułem: „A tak, skoro jesteś letni i ani gorący, ani zimny, chcę cię wyrzucić z mych ust.”
W takiej to atmosferze, politycznej porażki i upadku, ale głębokiej wiary wielu Żydów, oczekiwano na Mesjasza. Spodziewano się go właśnie dwa tysiące lat temu, gdyż na ten okres go przepowiedzieli prorocy. Na przykład Daniel, który uprowadzony z miał widzenie archanioła Gabriela i dowiedział się, że Mesjasz przybędzie po upływie siedemdziesięciu „tygodni” lat, a więc po 490 latach (Dn 9). Ponieważ Żydzi przebywali w niewoli babilońskiej 70 lat, a Daniel został uprowadzony około sześćset lat przed Chrystusem, to w sumie okres ten zbliża nas do czasu, w którym przyszedł na świat Pan Jezus.
Księga Daniela jest bardzo ważną częścią Biblii. To tam czytamy o „Synu Człowieczym”, tytule, jakim sam siebie nazywał Pan Jezus. W ten sposób chciał nam pokazać, że to właśnie o nim były proroctwa zawarte w tej Księdze. Tam także mamy proroctwo o „kamyku” rozbijającym „posąg”, czyli o zwycięstwie Jezusa nad politycznymi potęgami ówczesnego świata. To sen króla Nabuchodonozora, który wyjaśnił mu Bóg przez Daniela:
Oto posąg bardzo wielki, o nadzwyczajnym blasku stał przed tobą, a widok jego był straszny. Głowa tego posągu była z czystego złota, pierś jego i ramiona ze srebra, brzuch i biodra z miedzi, golenie z żelaza, stopy zaś jego częściowo z żelaza, częściowo z gliny. Patrzyłeś, a oto odłączył się kamień, mimo że nie dotknęła go ręka ludzka, i ugodził posąg w jego stopy z żelaza i gliny, i połamał je. Wtedy natychmiast uległy skruszeniu żelazo i glina, miedź, srebro i złoto – i stały się jak plewy na klepisku w lecie; uniósł je wiatr, tak że nawet ślad nie pozostał po nich. Kamień zaś, który uderzył posąg, rozrósł się w wielką górę i napełnił całą ziemię. […] Ty, królu, królu […] jesteś głową ze złota. Po tobie jednak powstanie inne królestwo, mniejsze niż twoje, i nastąpi trzecie królestwo miedziane, które będzie panowało nad całą ziemią. Czwarte zaś królestwo będzie trwałe jak żelazo. […] W czasach tych królów Bóg Nieba wzbudzi królestwo, które nigdy nie ulegnie zniszczeniu. Jego władza nie przejdzie na żaden inny naród. Zetrze i zniweczy ono wszystkie te królestwa, samo zaś będzie trwało na zawsze, jak to widziałeś, gdy kamień oderwał się od góry, mimo że nie dotknęła go ludzka ręka, i starł żelazo, miedź, glinę, srebro i złoto. Wielki Bóg wyjawił królowi, co nastąpi później; prawdziwy jest sen, a wyjaśnienie jego pewne. (Dn 2)
I potem zadziwiająca scena, biorą pod uwagę fakt, że Daniel był więźniem, a Nabuchodonozor królem najpotężniejszego mocarstwa na świecie:
Wtedy Nabuchodonozor upadł na twarz i oddał pokłon Danielowi, rozkazując złożyć mu dary i wonne kadzidła. Następnie zwrócił się król do Daniela i powiedział: Wasz Bóg jest naprawdę Bogiem bogów, Panem królów, który wyjawia tajemnice, ponieważ zdołałeś wyjawić tę tajemnicę.(Dn 2)
Daniel był świętym mężem i choć żył w pogańskim świecie, choć był rzucony lwom na pożarcie, choć jego przyjaciele wrzuceni do rozpalonego pieca – to nie ich nawróciło pogaństwo, ale oni nawracali tych, którzy byli wokół nich. Lekcja dla nas, na progu zjednoczenia z neopogańską Europą.
(Część dziesiąta)
