SAPERKĄ PRZECIW TSUNAMI

W poprzednim komentarzu pozwoliłem sobie opisać ostatni wyrób "wojskówki" w działaniu (a raczej zaniechaniu) i kłopoty, które w związku ze świtowym kryzysem ów wyrób politycznopodobny napotyka.

Pośród wielu komentarzy w treści kilku odnalzałem zarzut przeceniania fachowców i ich roli we współczesnej Polsce.

Gdybym był złośliwy, a bywam, to napisałbym, że Ci sami PT czytelnicy, którzy zarzucają mi "przecenianie", sami boleją nad rozwiązaniem WSI, jako "jedynej w pełni profesjonalnej służby", "służby o rozwiniętej sieci konfidentów na wielu kontynentach", "świetnymi kontaktami na Bliskim Wschodzie, dzięki którym nawet Amerykanie...", etc.

Nie jestem złośliwy, więc proszę przyjąc, że powyższe nie zostało napisane i zapomnieć :-)

I pozwolić na wyciągnięcie wniosku z nienapisanych zdań. Otóż ja się zgadzam z tymi wszystkimi, którzy twierdzą, że żołnierze WSI to żołnierze świetnie przeszkoleni, ambitni, inteligentni, lojalni, zorganizowani, wykształceni.

Problemem jest to, że w czasach rosyjskiej smuty jelcynowskiej zerwali się z sowieckiego łańcucha i zaczęli zagospodarowywać nasz kraj dla siebie i dla własnych, grupowych i indywidualnych interesów.

Problemem drugim jest to, że w czasach putinowskiego zwierania szeregów zostali poddani presji ponownego "zasmyczowania" i wygląda na to, że skutecznie, czego dowodem polska niemoc wobec wszelkich rosyjskich pomysłów na froncie wojny energetycznej.

Zależność od byłej centrali nawet w czasach najwiekszego, jelcynowskiego burdelu była też zresztą względna; wobec rozpadnięcia się sowieckich centrów dowodzenia smyczy było kilka, były długie i pozwalały o sobie zapomnieć, a brak jedengo pana skutkował mozliwościami negocjacji z herszatmi różnych post-sowieckich gangów.

Po nieudanej próbie ataku na służby i częsciowej ich demobilizacji w latach 2006-2007 oraz wygranych przez "wojskowych" wyborach w listopadzie 2007, służby wojskowe odbudowały stany posiadania pozostając w ramach zmienionych struktur AW I SKW.

Słuzby te nie podlegają obecnie rządowi (frormalnie tak), sytuacji wróciła więc do stanu z lat 1989-2006 z tym ciekawym rysem nowych czasów, że działań cywilnego premiera pilnuje osobiście zaufany delegat wojskowy w osobie posła Grasia.

Niespodziewany i nieoczekiwany w roku 2006 kryzys światowych finansów i następujący po nim kryzys gospodarczy lat 2008/2009 spowodował zawirowania i konieczność zmiany planu, który - jak wspominałem, rozpisany był na kilka kadencji, co miało realne szanse powodzenia w sytuacji rozwoju gospodarczego i wpływających szeroklim strumieniem unijnych pieniędzy.

Pojawia się niebezpieczeństwo, że aktorzy występujący w roli polkiego rządu zgrają się o wiele szybciej niż zakładano.

Wobec słabego warsztatu zatrudnionych komediantów (gdyby zaczeli odgrywać troskę nadciagającą burzą i pozorowali działania już w siepniu 2008 roku, ich notowania byłyby o wiele wyższe) specjaliści ropoczęli nową ofensywę na "rozdrobnienie" i "reanimację". To akcja, która w przeszłości przynosiła dobre efekty.

Obszernie pisują o nowej akcji na Salonie wysmienici i niezalezni blogerzy, dzisiaj np. Azrael: http://azraelk.salon24.pl/389096.html

Pomimo, że CBOS, oraz platformy rażenia medialnego utrzymują rządowi wysokie notowania, i robią to coraz bardziej heroicznie zważywszy na ryzyko popadnięcia w całkowitą smieszność, jest jasne, że nowe rozdanie zbliża się wielkimi krokami.

Działania prowadzi się więc dwutorowo. Reanimacja ma za zadanie wylansować nastepcę PO. Coś zbliżonego programowo (w sensie deklaratywnym), i podobnie miło wyglądającego, a przy tym pozwalającego na ustawienie w opozycji do obecnie rządzących niedorajdów.

Padło na Pawła Piskorskiego, któremu - jako że czas nagli, zreanimowano wydawałoby się martwe SD. Martwe, bo martwe, ale zarejestrowane, świetnie nadające się do osób z nostalgią wspominających PRL, a młodemu pokoleniu z PRL-em się równocześnie niekojarzące, historyczne, mieszczańskie, inteligenckie.

Paweł Piskorski, jako wódz inteligencji, swietnie nadaje się na osobe, z którą pokolenie GoldenLine mozę się utożsamiać, a przy okazji (co podwaja szanse pana Pawła) utopżsamić się z nim może bez wysiłku cała wielkomiejska gangsterka i obrzeża.

Reanimacja lewicy (zapasowa opcja) idzie jak po grudzie, a to na skutek wojny domowej, które  w tym towarzystwie rozpoczeła afera Rywina i którą w starciu z "cywilnymi"wygrali "wojskowi". A że większa część postPZPR-owskiego aparatu była bliższa "cywilom" i dostała baty, więc może nie być co zbierać, czego wojskowymn dzisiaj trochę żal.

Obok reanimacji środowisk i partii reanimuje się również osoby. Próbuje się na fali ratunkowej zreanimować pana prezydenta Wałęsę, któremu skoczyło z 1% już chyba do 90%, a Leszek Miller dokonał na tę okazję trawestacji swojej zyciowej madrości o "kończeniu". Jak statek tonie, to i "skończeni" mogą się przydać.

O tym, kto ostatecznie dotanie poparcie reanimantów zadecyduje rozwój sytuacji w najblizszych miesiącach, kluczowym sporawdzianem mogą być wybory do PE.

Obok reanimacji stosuje się na szeroką skalę zabiegi rozdrabniające, czyli mające za zadanie stopnienie szeregów wroga. Chłopcy w mundurach wymyslili póki co dwa zjawiska polityczno-społeczne. Rozdrobnienie w drodze reanimacji Ligi Polskich Rodzin, zapowiada się również restytucja Samoobrony. Musimy mieć świadomość, że zabieg odkopania obydwu tych partii wynika tylko i wyłącznie z pospiechu. Gdyby nie pędzący czas, nikt poważny by się tego nie podjął, a desperacja bierze się z faktu, że stworzenie nowej partii protestu zajmuje minimum 2-3 lata i wymaga uwiarygodnienia w postaci blokad, burd, golenia komorników, etc...

W niedługim czasi epowinniśmy doczekać się istnego wysypu nowych środowisk patriotycznych, pretendujących do przejęcia części elektoratu PiS-owskiego.

Obserwujmy bacznie, czasy ciekawe.

Skończę nawiązując do tytułu. Otóż po raz pierwszy fachowcy znaleźli się w sytuacji, w której trzeba działać nagle i wobec nieprzewidywanych zjawisk ekonomicznych o globalnym zasięgu. Wraz z osuwaniem się kolejnych państw postsowieckich po kryzysowej pochyłej, coraz więcej czasu ich służby poświęcają sprawom wewnetrznym i coraz mniej są skłonne poświęcić placówkom położyonym w strefach "bliskiej zagranicy".

Sytuacja wymaga działań niekonwencjonalnych, improwizacji i jest obciążona duzym ryzykiem, reakcja społeczeństwa - wielką niewiadomą.

Do Tsunami nie ma co pruć z kałacha. Przekupić się go nie uda, ośmieszyć też nie.

Coś mi wygląda na to, że zdecydowali się... saperką chama!

 

Pozdrawiam