Starzejemy się! Nic nowego, ta sytuacja trwa już od kilkunastu lat i nic nie wskazuje aby tendencja się odwróciła. Żyjemy coraz dłużej, a tzw. dzietność w naszym kraju jest niska (obecnie wynosi ok. 1,3), aby następowała zastępowalność pokoleniowa powinna utrzymywać się na poziomie minimum 2,1. Konsekwencją takiego stanu rzeczy jest coraz mniejsza ilość osób wieku produkcyjnym w stosunku do obywateli będących na emeryturze. Tłumacząc z polskiego na nasze coraz mniej osób płaci składki, z których utrzymywana jest coraz większa liczba emerytów. Nawet biorąc pod uwagę wzrost gospodarczy Polski, który częściowo rekompensuje tę dysproporcję i tak system kiedyś musi się załamać. Po prostu w pewnym momencie zobowiązania emerytalne w stosunku do wpływów będą tak duże, iż budżet tego nie udźwignie.
Dotychczasowe działanie podejmowane przez różne rządy nie przyniosły widocznych rezultatów i choć efekty przychodzą dopiero po latach już widać, że nie są (te działania) skuteczne. Choć brzmi to kasandrycznie ale nie ma co owijać w bawełnę, czeka nas zapaść systemu emerytalnego, a co za tym idzie po uwzględnieniu zobowiązań budżetowych wobec przyszłych emerytów zapaść całej gospodarki. Brak perspektywicznej wizji rozwoju na wiele lat do przodu w połączeniu z „zamiataniem pod dywan” istotnych problemów, prowadzenie polityki której konsekwencje nie sięgają następnych wyborów muszą skutkować dramatycznym obniżeniem poziomu życia obywateli w przeciągu lat dwudziestu i więcej. Jeżeli teraz nie podejmiemy stosownych działań to perspektywy na przyszłość są, delikatnie mówiąc, złe.
Oczywiście, że należy prowadzić politykę mającą za zadanie w maksymalny sposób zwiększyć przyrost naturalny w Polsce ale jeżeli nie nastąpi jakaś rewolucja w podejściu to nie ma co liczyć na gwałtowny wzrost urodzeń w naszym kraju. W związku z tym trzeba sięgnąć po inne środki. Takie działania od lat prowadziły kraje zachodnie wpuszczając do siebie emigrantów. Mamy wzory, wiemy jakie niebezpieczeństwa i kłopoty może polityka emigracyjna przynieść. Możemy się teraz uśmiechać słysząc wypowiadane czasami słowa o „europejskim kalifacie” ale każdy śledzący problemy międzynarodowe przyzna, że cos jednak jest na rzeczy.
Co więc robić? Bez emigrantów raczej nie damy sobie w przyszłości rady, starajmy się więc aby do naszego kraju trafiały osoby które mogłyby się z Polską integrować i jednocześnie których obecność przyniosłaby naszemu krajowi, a pośrednio nam wszystkim oraz osobom przyjeżdżającym korzyść.
Sięgnijmy na wschód i nie chodzi tylko o nieodległe kraje wywodzące się z dawnego ZSRR (choć zdecydowanie powinno się zwiększyć ilość Polaków powracających wraz z rodzinami) ale dalej. Tereny Kaukazu gdzie sytuacja polityczna jest dosyć niestabilna, różnice kulturowe między nami nie są rażące, kraje dalekiej Azji choć obce nam kulturowo jednak ich mieszkańcy jak pokazują doświadczenia inny państw świetnie integrują się w społeczeństwach zachodnich i poprzez swoją ciężką pracę starają się osiągnąć jak najwięcej jednocześnie przyczyniając się do rozwoju kraju w którym się osiedlili. Otwierając drzwi przed emigrantami dajemy im również szanse na lepsze życie (a w skrajnych przypadkach na życie w ogóle).
Odpowiednia polityka emigracyjna może być instrumentem rozwoju kraju. Nie ma się co łudzić, że Polska pozostanie na mapie Europy wyspą, którą będą omijały rzesze emigrantów. Wraz ze wzrostem poziomu życia oraz coraz silniejszą integracją z bogatymi krajami zachodniej Europy coraz więcej osób z biednych bądź niestabilnych politycznie terenów świata będzie chciało osiedlić się w Polsce. Nie zamykajmy przed nimi drzwi, wręcz przeciwnie – otwórzmy je szeroko i wpuszczajmy przyszłych polskich obywateli. Róbmy to jednak z głową i na naszych warunkach aby z wzajemna korzyścią móc patrzeć w przyszłość.
Inne tematy w dziale Społeczeństwo
