Brudne, małe tajemnice

czyli  ówczesna polityka Niemiec i kwestia antysemityzmu w Europie i na świecie. Tytuł notki trochę przewrotny... ale

Na scenie politycznej tajemnicą poliszynela było to,  że w skład jądra nazistowskiej partii wchodzili także Żydzi, a ten najsłynniejszy to sam Adolf Hitler. W jego żyłach płynęła w jednej czwartej krew żydowska. Ojciec Hitlera, Alois Hitler był nieślubnym dzieckiem austriackiego Żyda i Anny Marii Schicklgruber. Anna Maria była służącą w żydowskiej rodzinie Frankenbergerów, zaszła w ciążę z ich 19 letnim synem. To przeszkadzało Hitlerowi tak bardzo, że poprosił Hansa Franka o przeprowadzenie śledztwa w tej sprawie, czyli... Czy to jest prawdą, że jego dziadek jest pół-Żydem. Hans Frank, sam też pół-Żyd potwierdził przypuszczenia. Hitler próbował tę informację zatuszować, a po aneksji Austrii polecił specjalnej jednostce przeszukać wszystkie cmentarze w regionie jego urodzenia i zniszczyć groby z nazwiskami jego krewnych. Część cmentarzy zniwelowano, a na ich miejscu powstały tereny do ćwiczeń wojskowych. W tym miejscu należałoby wspomnieć także o tym, że długoletnia konkubina Hitlera i żona w ostatnich chwilach jego życia, Eva Braun miała również żydowskie korzenie. Ciekawe opracowanie na stronie w języku niemieckim Holocaust-Referenz Argumente gegen Auschwitzleugner.

Żydzi byli jedną z najlepiej wykształconych nacji w Niemczech, władali bankami, mediami i przemysłem. Wiele małych firm należało do niemieckich Żydów. Natomiat w skład światowej organizacji syjonistycznej wchodzili przede wszystkim Żydzi z Rosji i Polski. Aby stworzyć z Palestyny narodowe państwo żydowskie należałoby przekonać wykszałconych i zdolnych Żydów do opuszczenia swoich dotychczasowych miejsc zamieszkania i emigracji do Palestyny. Żydzi mieszkający w Niemczech, USA i Anglii nie mieli w tym żadnego interesu i ostro sprzeciwili się marzeniu Syjonistów.

Kierownictwo ruchu syjonistycznego szybko doszło do wniosku, że żaden nacisk nie zmusi Żydów z tych krajów do przeprowadzki do Izraela. Dlatego uknuli pewien plan, aby w Europie stworzyć takie potworne warunki, że Żydzi tam żyjący będą więcej niż szczęśliwi, jeżeli tylko wyemigrują do Palestyny. Udało im się wpłynąć na rząd brytyjski i amerykański, aby nie wydawały Żydom pozwoleń na osiedlanie się, a i wkrótce inne państwa podążyły tym śladem. 

Teraz nadszedł czas wdrożenia podstępnego planu Syjonistów, a mianowicie nawiązanie dobrych stosunków z nazistowskim reżimem. Naziści w Niemczech chcieli koniecznie przejąć władzę i wiedzieli, aby to osiągnąć, należy zniszczyć wpływy żydowskie w kraju. Nie mieli żadnej wyrozumiałości dla Żydów, którzy nie należeli do ruchu syjonistycznego. W swoich niecnych planach nie przeszkadzało im nawet to, że wielu nazistowskich funkcjonariuszy miało żydowskie korzenie. Theodor Herzl w swojej książce „Państwo żydowskie” pisał – jeśli nawet całe gałęzie żydowskie musiałyby być zniszczone, to nie gra to i tak żadnej roli, dopóty nie spełni się marzenie Syjonistów- utworzenie żydowskiego państwa w Palestynie. Adolf Eichmann, nomen omen niemiecki Żyd odpowiedzialny za ich likwidację był znamienitym gościem na Światowym Kongresie Syjonistycznym.

Syjoniści zawarli umowę z nazistami, zwaną Porozumieniem – Haavara. Według umowy naziści zobowiązali się wywierać naciski na niemieckich Żydów, a jeżeli byłoby to konieczne aresztować opornych. Syjoniści natomiast mieli dostarczyć listy osób, które powinny być przetransferowane do Palestyny. Ich majątek miał zostać skonfiskowany, a część pieniędzy przelane na konta międzynarodowego banku syjonistycznego. Niemiecki Żyd miał do wyboru, albo wszystkie swoje dobra przepisać reżimowi nazistowskiemu i przesiedlić się do Palestyny, albo iść do obozu pracy.               

Praktyka ta była dobrze znana szwedzkiemu bankierowi Raulowi Wallenbergowi, który z ramienia szwedzkiego rządu stacjonował jako dyplomata w Niemczech i tysiące Żydów zaopatrzył w szwedzkie paszporty. Nie pozwolono mu jednak długo pozostać przy życiu. W 1945 roku po wkroczeniu Rosjan został przez nich aresztowany i odesłany do Moskwy, nie przeżył sowieckiego więzienia, schorowany zginął tam w połowie lat piędziesiątych. Porozumienie – Haavara znane było również rządom w Anglii, w sowieckiej Rosji i USA.

Do wszystkich placówek dyplomatycznych i konsularnych za granicą

Urząd Spraw Zewnetrznych

83 – 26 19/ 1                                                 Berlin, 25 styczeń 1939 roku

Treść

Kwestia żydowska jako faktor polityki zagranicznej w 1938 roku

1. Niemiecka polityka żydowska jako warunek i konsekwencja decyzji w polityce zagranicznej w 1938 roku.

2. Cel niemieckiej polityki żydowskiej: emigracja.

3. Środki, drogi i cele żydowskiej emigracji.

4. Żyd na emigracji jako nalepsza propaganda dla niemieckiej polityki żydowskiej.

Ostatecznym celem niemieckiej polityki żydowskiej jest emigracja wszystkich Żydów z terenów Trzeciej Rzeszy. (...)

(...) Żyd został wyłączony z polityki i kultury. Ale do roku 1938 jego silna pozycja w niemieckiej gospodarce i związana z tym jego uparta wola, aby wytrzymać aż do „nastania lepszych czasów” była niezłomna. Charakterystycznym symptomem dla tej taktyki zwodzenia jest program nowo powstałej żydowskiej partii w Polsce - wypowiedzenie walki wszystkim polskim przedsięwzięciom skierowanym na emigrację żydowstwa. Jak długo jeszcze Żyd mógł zarabiać w gospodarce niemieckiej, tak długo w oczach szerokiej warstwy żydowstwa nie potrzeba było jeszcze  likwidować żydowskiego bastionu w Niemczech.

Żyd jednak nie docenił konsekwencji i siły idei nacjonalistyczno – socjalistycznej. Ze stworzonym w Wersalu systemem państw w Europie środkowej, służącym zniewoleniu Niemiec, załamała się jednocześnie i w Wiedniu i w Pradze silna, żydowska pozycja. Włochy w walce z żydowstwem i ze swoim ustawodastwem dotyczącym rasy stanęły po stronie Niemiec. W Bukareszcie rządy objął znawca kwestii żydowskiej, profesor Goga, postawił na swój program przeciwko żydowstwu, oczywiście wbrew międzynarodowemu naciskowi ze strony potężnego Paryża i Londynu. Na Węgrzech i w Polsce obowiązują specjalne ustawy dotyczące żydowstwa. Wszędzie widać sukces niemieckiej polityki zagranicznej z Monachium, to jest jak trzęsienie ziemi, nawet w odległych państwach zachwiało mocną od setek lat pozycją żydowstwa.

(…) Dzisiaj dla niemieckiej polityki bardzo ważnym zadaniem jest kontrola i jeżeli tylko to możliwe sterowanie strumieniem żydowskiej wędrówki. Oczywiście nie ma żadnego powodu, aby nad rozwiązaniem tego problemu współpracować z innymi państwami jak Polska, Węgry i Rumunia, gdyż państwa te same dążą do tego, aby ich żydowska część ludności wyemigrowała. Zgodnie z doświadczeniem równorzędne interesy w tej procedurze konkurują ze sobą i hamują urzeczywistnienie piorytetowego, niemieckiego roszczenia o przyjęcie niemieckich Żydów do innych krajów docelowych.

(…) Wprawdzie rząd rumuński wystosował oficjalny apel do rządu Rzeszy pod hasłem ludzkiej moralności i sprawiedliwości, aby Rzesza współpracowała w międzynarodowej akcji w sprawie rozwiązania kwestii żydowskiej. Z drugiej strony Polska wydała takie rozporządzenie, że przeprowadzenie akcji powrotu do Polski  60.000 Żydów z polskim obywatelstwem, a przebywających w Niemczech jest praktycznie niemożliwe. Jak wiadomo na skutek tego rząd Rzeszy zdecydował się krótko przed wprowadzeniem w życie polskiego rozporządzenia , wydalić do Polski około 16.000 Żydów z polskim obywatelstwem, za którymi podążą ich rodziny.

(...) Palestyna, Porozumienie Haavara. Abstrahując od tego, że ta metoda umożliwiła emigrację tylko niektórym bogatym, a nie masom niezamożnych Żydów, na przeszkodzie tej formy emigracji stały pozapolityczne rozważania: Transfer żydowskiego majątku z Niemiec nie przyczynił się w znacznym stopniu do rozbudowy państwa żydowskiego w Palestynie. Niemcy muszą widzieć zagrożenie w tworzeniu miniaturowego państwa żydowskiego. (...) Przeświadczenie, że żydowstwo w świecie będzie zawsze przeciwnikiem Trzeciej Rzeszy, zmusza do decyzji - zapobiegać każdemu wzmocnieniu żydowskiej pozycji. Żydowskie państwo przyniesie tylko wzrost władzy dla światowego żydowstwa, władzy usankcjonowanej prawem międzynarodowym.   Alfred Rosenberg sformułował idee kwestii żydowskiej w swojej mowie wygłoszonej w Detmold, w dniu 15 stycznia tego roku następująco:

„Dzisiaj żydowstwo stara się stworzyć państwo w Palestynie. Ale nie po to, aby dla Żydów z całego świata stworzyć ojczyznę, tylko z całkiem innych powodów. Światowe żydowstwo musi mieć miniaturowe państwo, żeby rozesłać do wszystkich krajów swoich ambasadorów i przedstawicieli i poprzez nich móc swoją chęć panowania pchnąc do przodu. Przede wszystkim chce się mieć żydowskie centrum, żydowskie państwo, aby dać schronienie hochsztaplerom z całego świata, poszukiwanych w innych krajach przez policję, wyposażyć ich w nowe paszporty i potem móc ich wysłać w inne części świata. Życzone jest, że przyjaciele Żydów na świecie, przede wszystkim zachodnie demokracje, które dysponują terenami we wszystkich częściach Ziemi, przydzielą Żydom jakiś teren poza Palestyną, oczywiście nie chodzi tu o państwo żydowskie, lecz o urządzenie żydowskiego rezerwatu.”

To jest Program zagranicznego stanowiska Niemiec w kwestii żydowskiej.  Strona niemieckia ma w tym duży interes,  aby utrzymać rozbicie żydowstwa. Nie należy zważać na kalkulację, że przez to w całym świecie będą się tworzyć antyniemieckie centra i masowy bojkot, już teraz można zauważyć, że napływ Żydów do różnych części świata wywołuje opór miejscowych społeczności, i ten opór właśnie jest najlepszą propagandą niemieckiej polityki żydowskiej.

(...) W Ameryce Północnej, w Ameryce Południowej, we Francji, w Holandii, Skandynawii i Grecji – wszędzie tam, gdzie się rozlewa żydowski strumień, odnotowujemy wyraźny wzrost antysemityzmu. Zadaniem niemieckiej polityki zagranicznej musi być wspomaganie tej antysemickiej fali. Ona jest w mniejszym stopniu realizowana przez niemiecką propagandę zagraniczną niż przez propagandę, jaką zmuszony jest uprawiać Żyd w swojej obronie.  W ostateczności działanie tej propagandy zwróci się przeciwko niemu.  Sprawozdania niemieckich urzędów zagranicznych potwierdzają tylko słuszność tego poglądu:

Prasa i urzędnicze sprawozdania z Ameryki Północnej meldują na bieżąco o antyżydowskich manifestacjach ludności. Może to jest symptom  kreowania wewnętrznej polityki w USA, że liczba słuchaczy  znanegeo „radiowego księdza”, Coughlina nastawionego antyżydowsko wzrosła do 20 milionów. 

– Ambasada  w Montevideo w dniu 12 grudnia ubiegłego roku donosi,  że żydowski napływ trwa już miesiącami, tydzień w tydzień. Nie ulega wątpliwości, że też i antysemityzm wzrasta. 

- Saloniki pod datą 30 listopada 1938 roku donoszą, że wszelkie siły mocno działają, aby podsycać nienawiść do Żydów, ale równocześnie meldują także to, że greckie wolnomularstwo stara się hamować ruchy antysemickie.

– We Francji w kwietniu ubiegłego roku Paryskie Zgromadzenie Narodowe miało rozpatrywać wniosek, na podstawie którego można będzie w przyszłości odrzucić naturalizację Żydów. Posiedzenie skończyło się bójką debatujących. 

– Lyon w dniu 20 grudnia ubiegłego roku donosi: Imigracja żydowskich uciekinierów doprowadziła tu ostatecznie do nieprzyjemności.  Powszechna we Francji niechęć do intruzów, wynikająca z interesów i z powodu konkurencji jest oczywista. – Niechęć ta w międzyczasie tak wzrosła, że zorganizowano już żydowską obronę przeciwko antysemityzmowi we Francji (sprawozdanie, Paryż, 19 listopada ubiegłego roku). 

– Ambasada w Hadze w dniu 30 grudnia ubiegłego roku donosi: Ze względu na licznych emigrantów z Niemiec,  przede wszystkim w Amsterdamie, znacząco wzrósł antysemityzm w Holadndii. I jak tak dalej pójdzie, to może dojść bardzo szybko do tego,  że postępowanie Niemiec wobec Żydów nie tylko zyska zrozumienie u Holendrów, ale odczują oni chęć zrobić to samo co my.

- Ambasada w Oslo w dniu 8 kwietnia ubiegłego roku donosi: Podczas, gdy jeszcze przed paroma laty obraz ulic w Oslo nie był tak zniekształcony przez Żydów, to w ostatnim czasie nastąpiły tu ogromne zmiany. Na ulicach, w restauracjach i przede wszystkim w kawiarniach siedzą Żydzi w potwornym zagęszczeniu. Norwegowie są coraz bardziej wypierani. Norweska prasa, która do tej pory nie miała żadnego zrozumienia dla kwestii żydowskiej, nagle zauważyła, co to znaczy, jeśli któregoś dnia dzieci Izraela, jak ta szarańcza wpadną do kraju. Norwegowie dostają zbawienną lekcję.

Te przykłady ze sprawozdań z urzędów zagranicznych mozna mnożyć. One potwierdzają tylko słuszność oczekiwań , że z braku faktów w wielu krajach krytyka przedsięwzięć wyłączenia Żydów z przestrzeni życiowej, to tylko przejściowe zjawisko i za chwilę odwróci się  przeciwko żydowstwu, gdzie postrzeganie nauczy ludność, co dla ich bytu oznacza żydowskie zagrożenie. Im biedniejszy jest Żyd i przez to bardziej uciążliwy dla kraju jego imigracji, tym silniej będzie reagował kraj przyjmujący i tym bardziej pożądana będzie w niemieckich interesie propagandowym taka reakcja . Celem niemieckiego postępowania będzie w przyszłości międzynarodowa kwestia żydowska, która nie będzie podyktowana fałszywym współczuciem dla wypędzonej z powodów religijnych mniejszości żydowskiej, lecz dojrzałym przeświadczeniem wszystkich narodów, jakie znaczenie dla ich bytu ma zagrożenie żydowstwem.

Z polecenia Schumburg

Brakuje mi tu wzmianki o wściekłym, zwierzęcym antysemityzmie Polaków, na pewno byłby tu skrupulatnie odnotowany.

 

Poniższe zestawienie pochodzi, ze statystyk nazistowskich.

 Żydzi w niektórych ważnych państwach europejskich

 *z włączonymi terenami Polski wschodniej

 

Fragment protokołu z Wannsee z dnia 20.stycznia 1942 roku.

Sekretarz Stanu Dr. B ü h l e r stwierdził, że zgodiłby się, jeśli ostateczne rozwiązanie tej kwesti (żydowskiej- przyp.mój) mogłoby się rozpocząć w Generalnej Gubernii, ponieważ, po pierwsze transport nie gra tu żadnej nadrzędnej roli i nakłady pracy związane z przebiegiem tej akcji nie napotkałyby żadnych przeszkód. Żydzi muszą jak najszybciej zniknąć z terenów Generalnej Gubernii, ponieważ właśnie tu Żyd jako nosiciel zarazków oznacza wyjątkowe zagrożenie i przez nieustanny szmugiel powoduje na trwale chaos w gospodarczych strukturach kraju. Spośród około 2, 5 milionów Żydów większość nie nadaje się do pracy.

Sekretarz Stanu Dr. B ü h l e r stwierdza dalej, że rozwiązanie kwestii żydowskiej w Generalnej Guberni leży głównie w gestii szefa Policji Bezpieczeństwa i SD i jego praca będzie wspomagana przez urzędy Generalnej Gubernii. Ma on tylko jedną prośbę, aby kwestię żydowską na tym terenie rozwiązać tak szybko jak to możliwe.

Czym to się skończyło, ano tym, że miliony Żydów zginęło z rąk nazistowskiego reżimu.

 

 

Źródło

Edwin Black , “The Transfer Agreement – The Dramatic Story Of The Pact Between The Third Reich and Jewish Palestine.”

Poliakov, Wulf, "Das Dritte Reich und seine Diener"

Fragmenty NS - archiwum