Jedenasty rodzaj tradycjonalistów

Poniższy tekst powstał jako odpowiedź na deklarację szesnastu. Stanowi suplement do 10 rodzajów tradycjonalistów

11. Trads-judeofil

Jest autorytetem w świecie tradycji katolickiej, a przynajmniej mu się tak wydaje. Jego tradycja sięga dużo dalej niż Sobór Trydencki czy Jerozolimski. Mianowicie jest to tradycja żydowska. Gimnastykuje się jak może by treści talmudyczne lub kabalistyczne przedstawić jako starożytny judaizm biblijny. Chciałby mieć ciastko i zjeść ciastko, stąd prowadzi dyskusję na temat świąt żydowskich świąt w tym osławionej Chanuki. Dla niego tradycjonalizm zatrzymuje się w momencie, gdy trzeba głośno powiedzieć niewygodną prawdę o żydach. Brzydzi się Grzegorzem Braunem, który nie rozpoznał czasu swojego poselstwa i zamiast kajać się za performance z gaśnicą, ośmielił się na wielkoformatowych banerach zawrzeć retoryczne pytanie Europo, Chanuka czy Boże Narodzenie? Wybieraj! Cieszył się, że zmieniono wielkopiątkową modlitwę za wiarołomnych żydów, na bardziej poprawną politycznie. Nie chodzi tam na Triduum, gdzie odmawiana jest ona w oryginalnej wersji sprzed 1959 roku. W czasach covidowych uwierzył w medialną pandemię strachu i gorliwie stosował się do rygorów sanitarnych, łając tych, którzy nie stosowali się do niej. Politycznie najbliżej mu do żoliborskiej grupy historycznej rekonstrukcji sanacji, których rządy podreperowały jego sytuację finansową. PiSuje artykuły, a nawet książki, które merytorycznie są w porządku, natomiast stara się nie przekraczać linii judaistycznej, by nie popaść modny grzech prozelityzmu, czyli jak nazywa nawracanie innowierców obecny biskup Rzymu. Jest forpocztą intelektualną Polin, choć na dużo wyższym poziomie niż Gazeta Wyborcza czy Tygodnik Powszechny. Najgorsze jest, że za nim idzie część tradycjonalistów, którzy nie wytworzyli w swoich umysłach przeciwciał, na zarzuty antysemityzmu, a zdrową tkankę narodu politycznego, jakim jest Grzegorz Braun odrzucają, wrzucając do szufladki szurów i płaskoziemców.