Dwa oblicza zagubienia: od rozpaczy Judasza do bezwarunkowej miłości Pasterza

Historia Judasza z Ewangelii Mateusza 27, 5 jest wstrząsająca: „Wtedy rzucił srebrniki do przybytku i odszedł. Później poszedł i powiesił się.” Ten krótki werset emanuje rozpaczą, beznadzieją i ostatecznym aktem desperacji. Judasz, obarczony poczuciem winy i prawdopodobnie ogarnięty ciemnością umysłu, nie znalazł innego wyjścia niż samobójstwo. Jego historia często postrzegana jest jako przestrogę przed zdradą, ale czy tylko to możemy z niej wyciągnąć? Czy w tym mroku nie ma choćby cienia światła?

Zagubieni i odnalezieni: nadzieja w ciemności

 Spójrzmy teraz na inny fragment Ewangelii Mateusza, tym razem 18, 12-14: „Jak wam się wydaje? Jeśli jakiś człowiek posiada sto owiec i zbłądzi jedna z nich, czy nie zostawi w górach dziewięćdziesięciu dziewięciu i nie pójdzie szukać zbłąkanej? I jeśli uda mu się ją znaleźć, to zapewniam was, cieszy się z niej bardziej niż z dziewięćdziesięciu dziewięciu tych, które nie zbłądziły. Tak też nie jest wolą waszego Ojca w niebie, aby zginął jeden z tych małych.” Ta przypowieść o zagubionej owcy maluje zupełnie inny obraz. Obraz troskliwego pasterza, który nie spocznie, dopóki nie odnajdzie swojej zagubionej owcy. Jego radość z odnalezienia jednej, małej owieczki przewyższa radość z tych, które pozostały bezpieczne.

 Czy te dwa fragmenty mogą nam coś powiedzieć razem? Historia Judasza to ekstremalne zagubienie, poczucie beznadziei tak silne, że prowadzi do tragicznego końca. Przypowieść o zagubionej owcy to Boża odpowiedź na takie zagubienie. Nawet jeśli czujemy się jak ta jedna, jedyna zagubiona owca, gdzieś daleko od stada, w górach naszych problemów i ciemności, Pasterz – Bóg – nie zapomina o nas. Co więcej, On aktywnie nas szuka. Jego miłość i troska nie kończą się na tych, którzy są „dobrzy” i „bezpieczni”. On wychodzi naprzeciw tym, którzy zeszli z drogi, którzy się pogubili, którzy czują się samotni i opuszczeni.

 Współczesne społeczeństwo boryka się z plagą samotności, depresji i myśli samobójczych. W świecie pełnym presji, porównań i iluzji idealnego życia, wielu ludzi czuje się zagubionych, niewystarczających i pozbawionych nadziei. Historia Judasza, choć tragiczna, staje się w tym kontekście niezwykle aktualna. Możemy utożsamić się z jego poczuciem winy, z jego ciemnością. Jednak przypowieść o zagubionej owcy oferuje nam antidotum na tę beznadzieję. Przypomina nam, że nawet w najgłębszym dołku, nie jesteśmy sami. Bóg, nasz Pasterz, widzi nas, szuka nas i pragnie nas odnaleźć.

 Psychologowie podkreślają znaczenie poczucia przynależności, akceptacji i miłości dla zdrowia psychicznego. Przypowieść o zagubionej owcy mówi właśnie o tym – o bezwarunkowej miłości i akceptacji, którą Bóg oferuje każdemu z nas. Nie musimy być doskonali, aby zasłużyć na Jego miłość. On kocha nas w naszym zagubieniu i wychodzi nam na spotkanie.

 Jeśli czujesz się dziś zagubiony, samotny, obarczony poczuciem winy – pamiętaj o Pasterzu z przypowieści. Pozwól Mu się odnaleźć. Otwórz się na Jego miłość i miłosierdzie. Nie pozwól, aby ciemność Judasza przesłoniła Ci światło nadziei. Szukaj pomocy, rozmawiaj z bliskimi, zaufaj Bogu w modlitwie. Pamiętaj, nie jesteś sam. Jesteś cenną owcą w Bożym stadzie, o którą Pasterz niestrudzenie się troszczy.

Zagubienie może wydawać się końcem drogi, ale w miłości Pasterza zaczyna się nowa podróż.

Modlitwa:

Dziękujemy Ci, Boże, nasz dobry Pasterzu, za Twoją nieustającą miłość i troskę. Dziękujemy, że nie zostawiasz nas w zagubieniu, ale niestrudzenie nas szukasz. Uwielbiamy Cię za Twoje miłosierdzie, które sięga nawet najciemniejszych dolin naszego życia. Prosimy, prowadź nas przez Ducha Świętego, abyśmy zawsze pamiętali o Twojej obecności i nigdy nie tracili nadziei w Twojej miłości. Amen.